Η καθημερινότητα για τους περισσότερους πλέον μέσα στην σχολή είναι δύσκολη και ακριβή. Οι αίθουσες των εργαστηρίων δεν διαθέτουν εργαλεία και αναλώσιμα υλικά. Επανειλημμένα βλέπουμε τους φοιτητές να στήνουν ουρές έξω από τα βιβλιοπωλεία, γύρω από το ΤΕΙ, που είτε εν αγνοία είτε «κατ’ανάγκη» τα σκάνε κανονικότατα για να αγοράσουν τα προαπαιτούμενα. Θεωρείται δεδομένο ότι εάν μπείς στη σχολή θα πρέπει να καταχρεωθείς για να την τελειώσεις, όπως και με τα χρυσοπληρωμένα φροντιστήρια για την εισαγωγή μας σε αυτήν. Πιο συγκεκριμένα, μιλάμε για λογαριασμούς 100 ευρώ και βάλε για κάθε εξάμηνο. Η κολωκατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Ειδικά τώρα και με τις σημερινές συνθήκες όπου πολλοί από εμάς δουλεύουμε παράλληλα για να τα βγάλουμε πέρα, το να πληρώνουμε και καθημερινά για την σχολή, κάνει την ζωή μας ακόμα πιο δύσκολη. Ας δούμε όμως παρακάτω πολύ συνοπτικά περί τίνος πρόκειται.

1) Αρχικά στο τμήμα της τεχνολογίας γραφικών τεχνών, οι μηχανές δεν λειτουργούν καθώς δεν συντηρούνται από την σχολή. Οι φοιτητές πληρώνουν για εκτυπώσεις, οι οποίες μπορουν να φτάσουν εως και 50 ευρώ, πληρώνουν επίσης μικροϋλικά (διαφάνειες, χαρτόνια κα) σε καθημερινή βάση.

2)Στο τμήμα της φωτογραφίας απουσιάζει το πιο βασικό εργαλείο, η φωτογραφική μηχανή. Από το ξεκίνημα της σχολής, οι φοιτητές αναγκάζονται να αγοράσουν οι ίδιοι τις φωτογραφικές μηχανές, καθώς στα εργαστήρια δεν υπάρχουν ούτε για δάνεισμα – ούτε καν για χρήση (μέσα στο μάθημα). Άμα προσθέσουμε και τον απαραίτητο συνοδευτικό εξοπλισμό (φακούς, τρίποδα κ.α.) το κόστος για τους φοιτητές μπορεί να εκτοξεύτει σε τετραψήφιο αριθμό.

3)Στο τμήμα της διακόσμησης, οι φοιτητές είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν όλα τα αναλώσιμα υλικά (μακέτες, χαρτικά, μπογιές κα) αλλά και τα αρχιτεκτονικά  εργαλεία (ραπιδογράφους, χάρακες κα). Τα ντουλάπια των αιθουσών είναι άδεια και δεν υπάρχουν εργαλεία/αναλώσιμα ούτε για δείγμα.

4)Στο τμήμα της γραφιστικής, οι φοιτητές εκτός από το να αγοράζουν και αυτοί τον εργαστηριακό εξοπλισμό, αναγκάζονται σε καθημερινή βάση να εκτυπώνουν τα προσχέδια τους. Η εβδομάδα μπορεί να χρεωθεί 10 με 15 ευρώ μόνο για τις εκτυπώσεις. Οι εκτυπωτές στην σχολή δεν έχουν μελάνι και έτσι τα βιβλιοπωλεία γύρω και μέσα στο ΤΕΙ μοιάζουν να είναι η «μοναδική λύση». Η όλη κατάσταση παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις τον καιρό της εξεταστικής και των παραδώσεων.

5)Στο ίδιο κλίμα με το τμήμα της γραφιστικής και της διακόσμησης, οι φοιτητές στην συντήρηση των αρχαιωτήτων και έργων τέχνης, αναγκάζονται να πληρώνουν τα εργαλεία συντήρησης (νυστέρια, χημικά, μπογιές, πινέλα κα).

Το ΤΕΙ πλέον αναστέλει την λειτουργία του ολοένα και πιο συχνά, επικαλούμενο τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Και με τις δυσμενείς συνθήκες να επικρατούν, πολλοί από τους καθηγητές θέτουν εκβιαστικά διλήμματα (ή τα σκάς ή δεν περνάς το μάθημα δηλαδή..) και ανάγκαζουν τους φοιτητές (κυρίως από τα πρώτα εξάμηνα) να πληρώνουν εκείνοι τα απαραίτητα. Έτσι, οι καθηγητάδες άθελά τους ή σκόπιμα παίρνουν το ρόλο των αφεντικών. Με τον προϋπολογισμό του ΤΕΙ να βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα (λόγω της συνεχιζόμενης κρατικής ύπο-χρηματοδότησης και το κουρέμα του προυπολογισμού μέσω PSI), προσπαθούν να επιβάλουν την μετακύλιση της ζημίας τους σε εμάς και τις οικογένειές μας. Να χώσουμε δηλαδή ακόμα πιο βαθιά το χέρι μας στην τσέπη για να συνεχίσει η “ομαλή λειτουργία” της σχολής μας και του ιδρύματος συνολικότερα.

Σκοπός μας όμως δεν είναι απλά να καταδείξουμε την κατάσταση και τις συνέπειές της αλλά να δηλώσουμε ότι η λύση της βρίσκεται στα χέρια του καθενός και καθεμιάς από εμάς. Να συναντηθούμε με τους συμφοιτητές και τις συμφοιτητριές μας, να αναδείξουμε τα κοινά μας προβλήματα και τις κοινές μας ανησυχίες, οικοδομώντας σχέσεις αγώνα, συναδελφικότητας και αλληλεγγύης.. Και όλα αυτά πέρα από ξοφλημένες ελπίδες καριέρας, στυγνό ανταγωνισμό και του “πατάω επί πτωμάτων”. Δεν επιλέγουμε να αγωνιστούμε επειδή βλέπουμε τις σημερινές δυσκολίες ως ένα εμπόδιο στην πρόσβαση για καλύτερους βαθμούς, για ένα πτυχίο με αξία, για επαγγελματική καταξίωση και κοινωνική ανέλιξη. Επιλέγουμε να αγωνιστούμε γιατί δεν ανεχόμαστε να πληρώνουμε άλλο για αυτή τη “δημόσια και δωρεάν παιδεία”, αλλά και για να σώσουμε την αξιοπρέπειά μας που μαζί με τη νοημοσύνη μας υποτιμούνται συνεχώς.

•  Να μην πληρώσουμε ούτε ένα ευρώ για τα εργαλεία μας και ότι άλλο είναι απαραίτητο για την παρακολούθηση των εργαστηρίων.
•  Να οργανωθούμε ανα τμήμα και εξάμηνο με τους υπόλοιπους συμφοιτητές/τριες μας, για να αποτρέψουμε συλλογικά την μετακύλιση του κόστους εκπαίδευσης σε εμάς τους ίδιους.

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ★ ΣΧΗΜΑ

Σχολής Γραφικών Τεχνών & Καλλιτεχνικών Σπουδών, ΤΕΙ Αθήνας

Festival Communismos 2.0, Κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ

Θεματική: Φοιτητικοί και εργατικοί αγώνες μέσα στο πανεπιστήμιο

Εισήγηση του αυτόνομου σχήματος της Σχολής Γραφικών Τεχνών & Καλλιτεχνικών Σπουδών

σε μορφή pdf εδώ

Μετακύλιση του κόστους εκπαίδευσης στους φοιτητές & αγώνες ενάντια σε αυτήν.

Εισαγωγή

Πριν αρχίσουμε να μιλάμε για το σήμερα, τον νέο νόμο πλαίσιο και για το πώς επηρεάζει άμεσα την καθημερινότητά μας μέσα στα πανεπιστήμια, θα ανατρέξουμε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης για να δούμε πότε τέθηκαν μαζικά, για πρώτη φορά, αιτήματα όπως είναι η δωρεάν εκπαίδευση των φοιτητών. Με την πτώση της δικτατορίας (1973), το φοιτητικό κίνημα στην Ελλάδα παίρνει μεγάλες διαστάσεις και αγωνίζεται για τον «εκδημοκρατισμό» των Πανεπιστημίων. Δίνει σκληρούς αγώνες μέσα και έξω από τις σχολές, με μαζικές καταλήψεις και διαδηλώσεις, απαιτώντας ένα μαζικό πανεπιστήμιο με φοιτητικές παροχές. Τα διαχρονικά αυτά αιτήματα έρχεται να εκπληρώσει το ΠΑΣΟΚ με την άνοδό του στην εξουσία το 1981. Το κράτος προσπαθεί να ενσωματώσει τις διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος των προηγούμενων χρόνων. Αναλαμβάνει λοιπόν, να «φροντίσει» σε μεγάλο βαθμό την αναπαραγωγή των φοιτητών προσφέροντάς τους τις πρέπουσες ανέσεις για την κάλυψη των αναγκών τους (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα).

Η κίνηση αυτή εντάσσεται σε μια ευρύτερη πολιτική που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του. Ακολουθώντας, κατά κάποιο τρόπο, μια κεϋνσιανική πολιτική, προσπάθησε να διαφυλάξει την κοινωνική ειρήνη σε πολλά μέτωπα (εργασιακά) και να αποφύγει παρόμοιες αναταραχές με εκείνες που δημιούργησαν οι κατώτερες τάξεις την δεκαετία του ‘70. Έτσι και οι μεταρρυθμίσεις που πέρασαν για την τριτοβάθμια εκπαίδευση προσπάθησαν ουσιαστικά να βάλουν φρένο α) στην συνεχή άνοδο του φοιτητικού κινήματος και την εκτόνωση των φοιτητικών αγώνων, β) στην ακόμα μαζικότερη αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού καθώς εκείνη την περίοδο η αγορά εργασίας το επιζητούσε. Παράλληλα, η κοινωνική ανέλιξη και η επαγγελματική αποκατάσταση που προσέφερε η εκπαίδευση πανεπιστημιακού επιπέδου, συνέβαλε στην απορρόφηση μεγάλου μέρους των  κοινωνικών αντιστάσεων.

Νέος νόμος πλαίσιο και αύξηση του κόστους φοίτησης.

Το καλοκαίρι υπερψηφίζεται στη βουλή ο νόμος 4009/2011 για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που καταθέτει η Διαμαντοπούλου. Ο νέος νόμος, ο οποίος είναι και ο σκληρότερος των μεταπολιτευτικών χρόνων, προσπαθεί να καλύψει όλες τις διατάξεις των προηγούμενων νόμων που δεν κατάφεραν να εφαρμοστούν, αλλά και να εντείνει την επιχειρηματικοποίηση/ιδιωτικοποίηση των ελληνικών πανεπιστημίων. Αλλάζει τους όρους χρηματοδότησης, συγκροτεί συμβούλια διοίκησης με εξωπανεπιστημιακούς μάνατζερς, περικόπτει τα κονδύλια που προορίζονται για τα πανεπιστήμια, μειώνει τον φοιτητικό πληθυσμό. Προσπαθεί να δημιουργήσει ακόμη περισσότερους φραγμούς στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς το μαζικό πανεπιστήμιο που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια αποτελεί μεγάλο αγκάθι για την παρούσα καπιταλιστική πραγματικότητα.

Τον Απρίλη του 2012 τα πανεπιστήμια μπαίνουν σε ακόμα πιο δυσμενές περιβάλλον καθώς η Τράπεζα της Ελλάδος, λίγες ημέρες πριν τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου υποστούν το κούρεμα του PSI (Πρόγραμμα Αναδιάρθρωσης του Ελληνικού Χρέους), αφαιρεί το 70% των εντόκων καταθέσεων⁽¹⁾ που διατηρούσαν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Να σημειώσουμε εδώ ότι το κούρεμα καλύφθηκε από τον νόμο του 1997 της κυβέρνησης Σημίτη, ο οποίος υποχρέωνε τους δημόσιους φορείς να καταθέτουν τα οικονομικά διαθέσιμα και τα αποθεματικά τους στην Τράπεζα της Ελλάδας. Το κράτος τώρα έρχεται να θέσει το εκβιαστικό δίλημμα ή πληρώνουμε ακόμη περισσότερο την εκπαιδευτική διαδικασία ή ολόκληρες σχολές/ιδρύματα συγχωνεύονται/κλείνουν, καθώς δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα λειτουργικά τους έξοδα. Όμως το έδαφος για τεθούν τέτοιου είδους διλήμματα το καλλιεργούσαν εδώ και πολύ καιρό, καθώς βλέπαμε μια διαρκή υποβάθμιση των ιδρυμάτων με τις δημόσιες δαπάνες στην ανώτατη εκπαίδευση να μειώνονται συνεχώς τα τελευταία χρόνια. Μπροστά σε αυτές τις νέες συνθήκες, εμείς οι φοιτητές, θα κληθούμε να αναλάβουμε ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των εξόδων της εκπαίδευσής μας. Οι ήδη περιορισμένες φοιτητικές παροχές ενδέχεται να περικοπούν ολοκληρωτικά.

Για παράδειγμα, με την υπό-χρηματοδότηση των φοιτητικών εστιών, τα τελευταία χρόνια αυξάνονται τα σενάρια περί ιδιωτικοποίησής τους και, κατά συνέπεια, το πέταγμα δεκάδων φοιτητών στο δρόμο. Την ώρα που οι φοιτητικές εστίες υπολειτουργούν, γίνονται προσπάθειες από τα υπουργεία Εθνικής Άμυνας και Περιβάλλοντος σε συνεργασία με το δήμο Αθηναίων να μετατρέψουν το πρώην ξενοδοχείο «La Mirage», που βρίσκεται στην Ομόνοια, σε φοιτητική-νεανική εστία με ενοίκιο 200 ευρώ! Επιπλέον, με την λεηλασία των αποθεματικών των ιδρυμάτων, ο περιορισμός, ακόμα και η κατάργηση της δωρεάν σίτισης προς τους φοιτητές πλασάρεται ως μονόδρομος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η προσπάθεια του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας να περιορίσει την δωρεάν σίτιση. Συγκεκριμένα, το συμβούλιο του ΤΕΙ με πρόφαση το πρόσφατο κούρεμα του προϋπολογισμού του ιδρύματος, αποφάσισε ότι δικαίωμα δωρεάν σίτισης θα έχουν μόνο οι σπουδαστές που το ετήσιο εισόδημα των οικογενειών τους είναι κάτω από 20.000 ευρώ. Και αυτό είναι σίγουρα ένα μεταβατικό στάδιο πριν την κατάργηση της δωρεάν σίτισης.

Όσον αφορά τα συγγράμματα, με τον νέο νόμο πλαίσιο δε δικαιούσαι πλέον να πάρεις παραπάνω από ένα βιβλίο για κάθε μάθημα. Μιλάμε για ένα βήμα πριν την κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων, και αυτό γιατί έχουν ήδη αναγγείλει ότι πλέον ως έντυπα βιβλία θα νοούνται και τα e-books και δεν θα είναι υποχρεωτική η δωρεάν διανομή τους. Με το ξεκίνημα της φοιτητικής χρόνιας, είδαμε και το φοιτητικό πάσο (με barcode πλέον) να αγοράζεται από ιδιωτικές εταιρίες (Γερμανός ΑΕ) και να κοστολογείται στα 2,49 ευρώ. Η τιμή του στο κοντινό μέλλον ενδέχεται να αυξηθεί. Άλλο παράδειγμα, το οποίο δεν έχει να κάνει με τον νέο νόμο αλλά παρ’ όλα αυτά επιβαρύνει το κόστος εκπαίδευσης των φοιτητών, είναι η ακριβή μεταφορά από το σπίτι στη σχολή και αντίστροφα. Οι μεταφορές αυτές είναι αναγκαίες και δεν γίνονται για χόμπι αλλά ούτε και εντάσσονται στα πλαίσια του ελεύθερού μας χρόνου. Με τις τιμές των εισιτηρίων να βρίσκονται στο 1,40 και να φλερτάρουν συνεχώς με την αύξηση (25% τουλάχιστον, προβλέπεται το Μνημόνιο για το πρώτο τρίμηνο του 2013), η καθημερινότητά μας γίνεται ακόμα πιο ακριβή.

(1) Από το «κούρεμα» το Πανεπιστήμιο Αθήνας χάνει 13 εκατ. ευρώ, το ΕΜ Πολυτεχνείο 31 εκατ. ευρώ, το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 4,5 εκατ. ευρώ, το Πάντειο 8 εκατ. ευρώ, το Πανεπιστήμιο Κρήτης 833.000 ευρώ και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων 1,2 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με στοιχεία της Συνόδου των προέδρων ΤΕΙ, οι καταθέσεις των ΤΕΙ μετά και πριν το «κούρεμα» διαμορφώνονται ως εξής: ΤΕΙ Αθήνας μένει με 1,9 εκατ. ευρώ από 11 εκατ., ΤΕΙ Πάτρας με 2 εκατ. ευρώ από 7 εκατ., ΤΕΙ Θεσσαλονίκης με 180.000 ευρώ από 8,2 εκατ.ΤΕΙ Καβάλας με 400.000 ευρώ από 2 εκατ. ευρώ, ΤΕΙ Σερρών με 1,1 εκατ. ευρώ από 5 εκατ. ευρώ., ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας με 110.000 ευρώ από 370.000 ευρώ., ΤΕΙ Ηπείρου με 3,6 εκατ. ευρώ από 11,7 εκατ., ΤΕΙ Κρήτης με 1,6 εκατ. ευρώ από 5,3 εκατ. ευρώ,ΤΕΙ Λαμίας με 3,7 από 12,2 εκατ. ευρώ, ΤΕΙ Μεσολογγίου με 700.000 ευρώ από 900.000 ευρώ.

“Δημόσια και δωρεάν παιδεία” Vs έμμεσος μισθός

Όπως αναφέραμε και πιο πριν, με το άνοιγμα των πανεπιστημίων και την μαζική εισροή πτυχιούχων, το κράτος ενσωμάτωσε αιτήματα και διεκδικήσεις που μπόρεσαν να αφομοιωθούν και ταυτόχρονα ικανοποίησε την απαίτηση των χαμηλότερων στρωμάτων για κοινωνική καταξίωση και ταξική άνοδο. Έτσι, συνθήματα τύπου “δημόσια και δωρεάν παιδεία” που έθεταν και διεκδικούσαν μαζικά φοιτητικά κινήματα των προηγούμενων δεκαετιών, μπόρεσαν να αφομοιωθούν και να αποτελέσουν κομμάτι της τότε κυρίαρχης ιδεολογίας. Μιας ιδεολογίας που βρώμαγε συντεχνιακό μικροαστισμό και καριέρα, η οποία και ενσωμάτωσε όλο το φάσμα των πολιτικών συνδικαλιστικών παρατάξεων στα πανεπιστήμια. Έχοντας φτάσει στο 2012, η συνθηματολογία περί “δημόσιας και δωρεάν παιδείας” παραμένει βασικό πρόταγμα πολιτικής αντιπαράθεσης από τις ηγεμονεύουσες δυνάμεις σε κάθε εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Μια γενικόλογη και πιασάρικη φρασεολογία η οποία επιλέγεται καθόλου τυχαία, αλλά σκόπιμα, για να συστρατεύσει τις μάζες του φοιτητικού κόσμου, χρησιμοποιώντας την αριστερή λογική της ειδικής πρωτοπορίας και τον διαχωρισμό της από την μάζα που δεν γνωρίζει. Είναι, επιπλέον, ασπαζόμενη ακόμα και από πανεπιστημιακούς που αμύνονται τον υπάρχοντα συντεχνιακό χαρακτήρα με όλη την πελατειακή και διεφθαρμένη μορφή του, μέχρι και από γονείς που ονειρεύονται μια καλή σταδιοδρομία για τα κανακάρια τους, με τις λιγότερες θυσίες.

Οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων αγαθών που ελέγχονται και διαχειρίζονται από το κράτος οδηγούν την ως τώρα αντίληψη του κόσμου περί δημοσίου σε σύγχυση. Φτάνουν, έτσι, σε σημείο να γίνονται αγώνες που, κάτω από την ταύτιση του δημοσίου με το κρατικό, υπερασπίζονται την υπάρχουσα κατάσταση χωρίς να κάνουν κριτική στο ρόλο της κρατικής διαχείρισης των συλλογικών, καθημερινών μας αναγκών. Έτσι, βλέπουμε ότι σε κάθε προσπάθεια εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης το παλαιό ταυτίζεται με το ιδανικό και το νέο ως απειλή. Δηλαδή, το υπάρχον πανεπιστήμιο με την κρατική οργάνωση αλλά και ταυτόχρονα με την εξάρτησή του από τον ιδιωτικό τομέα, ταυτίζεται με το δημόσιο και το δωρεάν. Πόσο όμως “δωρεάν” είναι το πανεπιστήμιο, στο οποίο η κρατική χρηματοδότησή του μειώνεται χρόνια τώρα για να παίρνουν θέση οι επιχειρηματικές λειτουργίες, αλλά και πολλοί φοιτητές αναγκάζονται να εργάζονται παράλληλα, για να πληρώσουν ένα μεγάλο κομμάτι της εκπαίδευσής τους; Όλα αυτά αποπνέουν την διάθεση των ηγηθέντων του κινήματος να υπερασπιστούν τον χαρακτήρα και το ρόλο του κρατικού-καπιταλιστικού πανεπιστημίου, χωρίς να γίνεται καμία κριτική στην κοινωνική και ταξική διάστασή του, όπως είναι ο διαχωρισμός χειρονακτικής και πνευματικής εργασίας, η κοινωνικοποίηση του φοιτητή σύμφωνα με τους θεσμούς της καπιταλιστικής ιεραρχικής κοινωνίας κ.α.

Για να προσδιορίσουμε και να δώσουμε ένα περιεχόμενο στους αγώνες που υπερασπίζονται ή προσπαθούν να διευρύνουν την φοιτητική μέριμνα, θα πρέπει να δούμε το υποκείμενο αυτού του αγώνα -τον φοιτητή- και το πεδίο που δραστηριοποιείται -το πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο εκτός από ιδεολογικό μηχανισμό των αφεντικών, αποτελεί και ένα κοινωνικό εργοστάσιο που παράγει ένα πολύ σημαντικό εμπόρευμα: τον ειδικευμένο, πειθαρχημένο και υπάκουο εργαζόμενο, που ανταποκρίνεται στις εκάστοτε απαιτήσεις του κεφαλαίου. Σε αυτή την παραγωγική διαδικασία συμμετέχουν, χωρίς να έχουν καμία επίγνωση, οι φοιτητές για να παράγουν τον εαυτό τους ως εμπόρευμα-εργατική δύναμη. Μέσα από μια πειθαρχημένη φοιτητική καθημερινότητα, δηλαδή τα εκατοντάδες πρωινά ξυπνήματα και τις άπειρες ώρες μετακινήσεων, τις χιλιάδες ώρες παρακολούθησης θεωριών και εργαστηρίων, τις εργασίες στο σπίτι και τη σχολή, τη μελέτη για τις εξετάσεις, αλλά και τις πρακτικές και (μετα)πτυχιακές ασκήσεις, διαμορφώνεται ένα μοντέλο εργαζομένου με βάση τις προσταγές μεγαλοκαθηγητάδων, αφεντικών και οικονομίας. Φυσικά, παράλληλα με όλα αυτά διαμορφώνεται και το φαντασιακό της φοιτητικής ιδιότητας – lifestyle που έρχεται να σκεπάσει αυτό που λέμε άμισθη φοιτητική εργασία μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Αναγνωρίζοντας ότι υφίσταται εργασία μέσα στο Πανεπιστήμιο, η υπεράσπιση της όποιας φοιτητικής μέριμνας και η διεύρυνσή⁽¹⁾ της (δωρεάν σίτιση-στέγαση-μεταφορές-συγγράμματα) αποτελεί αγώνα για έναν ελάχιστο έμμεσο μισθό. Οπότε κάθε αγώνας τέτοιου περιεχομένου και στόχευσης δεν έχει ουδεμία σχέση με αιτήματα σοσιαλδημοκρατίας που ονειροπολούν ένα κοινωνικό κράτος παροχών, αλλά ούτε και με συντεχνιακά αιτήματα που θέτουν τα φοιτητικά προνόμια ως κάτι ελιτίστικο. Οι αγώνες αυτοί αποτελούν κομμάτι ενός ταξικού αγώνα που έχει να δώσει ο φοιτητής για να μην πληρώσει από την τσέπη του την αναπαραγωγή της εργατικής του δύναμης.

Αγώνες επιθετικοί, με ταξική συνείδηση δεν ζητάνε πίσω κανένα παλιό πανεπιστήμιο, ούτε και εκφράζουν τις ίδιες ανησυχίες με τα αφεντικά για το πώς θα ανακάμψει η λειτουργία του. Δεν είναι δική μας δουλειά να τους υποδείξουμε πως θα αποκαταστήσουν την άμεση σύνδεση του με την αγορά εργασίας, ή και κατ’ επέκταση την κερδοφορία του. Δεν μας αρκεί να ζητήσουμε έναν καλύτερο προϋπολογισμό για την παιδεία (15% για την παιδεία – βασικό αίτημα κινητοποιήσεων παλιότερων ετών). Αντίθετα, θα πρέπει να μιλήσουμε συγκεκριμένα και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ξεφύγουμε από αιτήματα όπως “δημόσια και δωρεάν παιδεία” και να ασκήσουμε κριτική πάνω σε αυτά, επαναπροσδιορίζοντας το περιεχόμενο των επιθυμιών και των αγώνων μας. Να θέσουμε ζητήματα που αφορούν την υπεράσπιση και την διεύρυνση των συμφερόντων μας, που δεν είναι άλλα από την καλύτερη διαβίωσή μας μέσα στους χώρους αυτούς. Ζητήματα που βάζουν στο επίκεντρο τον έμμεσο μισθό, όπως είναι δωρεάν σίτιση-στέγαση-μεταφορές-συγγράμματα κλπ. Και αυτά κερδίζονται μέσα από την αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων και τον εξαναγκασμό του κράτους και των αφεντικών να κάνουν βήματα πίσω. Όλα αυτά μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο αν συνειδητοποιήσουμε την συλλογική μας δύναμη και τις δυνατότητες που μπορούμε να έχουμε μέσα από επιθετικές κινήσεις, όπως είναι η κατάληψη και η αυτοδιαχείριση. Ας καταλάβουμε τους χώρους που μπορούν να μας προσφέρουν αυτές τις ανάγκες και να τους οικειοποιηθούμε έτσι όπως θέλουμε εμείς. Χτίζοντας δίκτυα αλληλεγγύης και δράσης που θα μπορούν στην πράξη να οργανώνουν α) σαμποτάζ σε ακυρωτικά μηχανήματα και ελεγκτές για να διεκδικήσουμε στην πράξη δωρεάν μετακινήσεις,⁽²⁾ β) καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων και εστιών για την δωρεάν στέγαση, γ) μαζικές απαλλοτριώσεις συγγραμμάτων, δ) μαζικές παραστάσεις για καθημερινή άρνηση πληρωμών στις λέσχες για δωρεάν σίτιση,⁽³⁾ ε) καταλήψεις σε αίθουσες των σχολών που διαθέτουν εξοπλισμούς (τυπογραφικές μονάδες, φωτοτυπικά μηχανήματα κ.α.) οι οποίοι δεν είναι προσβάσιμοι από τους φοιτητές, ώστε να τους οικειοποιούμαστε και να τυπώνουμε όλοι και όλες ελεύθερα^(4).

ΣΓΤΚΣ – Εμπειρίες, δυσκολίες και προοπτικές αγώνα μέσα στην σχολή.

Αρχικά, θα θέλαμε να παραθέσουμε κάποιες ιδιαιτερότητες που έχει η σχολή μας πάνω στο ζήτημα του κόστους φοίτησης. Αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε τα εργαλεία μας (φωτογραφικές μηχανές, αρχιτεκτονικά εργαλεία, αναλώσιμα υλικά, εκτυπώσεις) γιατί στις αίθουσες δεν υπάρχει εργαστηριακός εξοπλισμός. Βλέπουμε, λοιπόν, τους λογαριασμούς μας να ξεπερνάνε τα 150 ευρώ για κάθε εξάμηνο.  Έχοντας ήδη, λοιπόν, υπαρκτά προβλήματα, θελήσαμε να ανοίξουμε το ζήτημα του κόστους φοίτησης αλλά σε ένα ευρύτερο πλαίσιο (σίτιση, στέγαση, μεταφορές, συγγράμματα) για να αναδείξουμε τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.

Με το ξεκίνημα της χρονιάς, το ΤΕΙ ανέστειλε την λειτουργία του πολλές φορές, επικαλούμενο τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Με τις δυσμενείς συνθήκες να επικρατούν, πολλοί από τους καθηγητές έθεσαν εκβιαστικά διλήμματα και ανάγκαζαν τους φοιτητές (κυρίως από τα πρώτα εξάμηνα) να πληρώνουν εκείνοι τα απαραίτητα που χρειάζονται τα εργαστήρια. Η κατάσταση αυτή θυμίζει τις συνθήκες και τους εκβιασμούς που κυριαρχούν και στους εργασιακούς χώρους, “ή  ο εργαζόμενος αποδέχεται την μείωση του κόστους εργασίας του ή απολύεται”. Στην δικιά μας περίπτωση «ή τα σκας ή δεν περνάς το μάθημα». Έτσι, οι καθηγητάδες άθελά τους ή σκόπιμα πήραν το ρόλο των αφεντικών. Με τον προϋπολογισμό του ΤΕΙ να βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα, προσπαθούν να επιβάλουν την μετακύλιση της ζημίας τους σε εμάς και στις οικογένειες μας. Να χώσουμε δηλαδή ακόμα πιο βαθιά το χέρι μας στην τσέπη για να συνεχίσει η “ομαλή λειτουργία” του ιδρύματος.

Αντιδράσεις δεν έχουν υπάρξει ακόμα, καθώς ο φόβος και η μοιρολατρία κυριαρχούν στην σχολή μας. Αυτό που εμείς ουσιαστικά βλέπουμε τριγύρω μας να διαδραματίζεται είναι ότι η πλειοψηφία των συμφοιτητών μας, παρά τις όποιες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, δέχονται να πληρώνουν τα πάντα. Να χτυπάνε εισιτήριο στις μεταφορές τους, να πληρώνουν το φαγητό σε περίπτωση που ξεχάσουν την κάρτα σίτισης, να στήνουν ουρές έξω από τα βιβλιοπωλεία. Σημαντικός παράγοντας είναι και οι αυταπάτες που γεννάει η φοιτητική ιδιότητα. Οι φοιτητές, διψασμένοι για επιτυχία και μέλλον γεμάτο καταξίωση (στην δικιά μας περίπτωση “καλλιτεχνική!”), “ξεχνάνε” τις όποιες δυσκολίες και θυσιάζονται για να πετύχουν το σκοπό τους. Βλέπουμε δηλαδή ότι ακόμα και σήμερα, όπου η αγορά εργασίας ζητάει λιγότερους πτυχιούχους και τα όρια στενεύουν, πολλοί φοιτητές επιλέγουν τον ατομικό δρόμο. Το αντικείμενο της σχολής μας συμβάλλει στον να αυξηθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των φοιτητών ακόμα περισσότερο (ποιος έχει την καλύτερη ιδέα, μακέτα, φωτογραφία, σχέδιο κλπ).

Η ατομική επιτυχία και η καριέρα είναι στοιχεία που κάνουν τους φοιτητές να μην έχουν καμία ταξική συνείδηση και να υποστηρίζουν, εν αγνοία τους, τη δήθεν ουδετερότητα του αντικείμενου που σπουδάζουν και του πανεπιστημίου γενικότερα. Δίνουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από μια γενική συνέλευση που είχε διεξαχθεί τον Μάιο του ‘11 στην σχολή μας, την περίοδο όπου τα αμφιθέατρα των σχολών ξαναγέμιζαν λόγω του νόμου-πλαισίου της τότε υπουργού παιδείας, Διαμαντοπούλου. Ακούσαμε “ανεξάρτητους” φοιτητές να δηλώνουν ότι η περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση των ιδρυμάτων θα ήταν μια καλή προοπτική για το ΤΕΙ. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση μιας φοιτήτριας του τμήματος της φωτογραφίας, που δήλωσε ότι εάν μπει η επιχείρηση KODAΚ στην σχολή και χρηματοδοτήσει, θα έχουμε καλύτερη ποιότητα στις σπουδές μας, δε θα κλείσει ο σκοτεινός θάλαμος και θα μας βοηθήσει να βρούμε πιο εύκολα δουλεία μετά την 4ετή εκπαίδευσή μας. Η παραπάνω τοποθέτηση βρήκε σύμφωνους πολλούς “ανεξάρτητους” φοιτητές που δεν ανήκουν σε παρατάξεις τύπου ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, οι οποίες υπερασπίζονται συνειδητά τα συμφέροντα των αφεντικών μας.

Μέσα στο 2011 έχουμε επιλέξει σαν σχήμα να ανοίξουμε το ζήτημα του κόστους φοίτησης. Με 2 καλέσματα για συζήτηση μέσα στο Φλεβάρη, με πολλές κουβέντες μεταξύ μας για το πως θα καταφέρουμε να έρθουμε σε επικοινωνία με τους συμφοιτητές μας, με παρεμβάσεις στην λέσχη και στα μέσα μαζικής μεταφοράς και με διάθεση για καταλήψεις σε εκτυπωτικές μονάδες επιδιώκουμε να ριζώσουμε την κουλτούρα της συλλογικής διεκδίκησης γύρω από το ζήτημα αυτό. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι θα το καταφέρουμε από τη μια στιγμή στην άλλη. Θέλει παρέμβαση, υπομονή και διάθεση. Βλέπουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών μένουν απαθείς και αδιάφοροι μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα. Σίγουρα το ζήτημα είναι ότι τα αφηρημένα συνθήματα από μόνα τους δεν μπορούν να φέρουν εύκολα την κινητοποίηση. Η απάντηση θα έρθει, χτίζοντας σχέσεις μέσα στις σχολές που θα πατάνε πάνω στη καθημερινότητα και στα κοινά μας προβλήματα, όπου θα αναπτύσσονται μέσα από την ισοτιμία, την ανταλλαγή απόψεων και την αλληλεγγύη. Σχέσεις και πρακτικές αγώνα που αναμφισβήτητα αφήνουν παρακαταθήκη για την συνέχεια.

Αυτόνομο σχήμα ΣΓΤΚΣ ΤΕΙ Αθήνας

το κείμενο σε μορφή pdf εδώ.

Για να αγαπήσουν ξανά οι εργάτες τους εαυτούς τους,

πρέπει να μισήσουν ξανά τα αφεντικά! 

«Ακούστε τη φωνή των χαλυβουργών. Ο αγώνας μας είναι και δικός σας. Απεργούμε σαν μια γροθιά από τις 31 Οκτώβρη. Διαλέξαμε το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας. Υπερασπίζουμε το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας. Δε γυρνάμε για δουλειά μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ. Απαιτούμε να επιστρέψουν στη δουλειά οι απολυμένοι συνάδελφοί μας. Νικήσαμε το φόβο και τους εκβιασμούς. Κατεβήκαμε σε απεργία. Είμαστε όρθιοι. Είμαστε ήδη νικητές. Οι βιομήχανοι στα γύρω εργοστάσια περιμένουν να έχουμε κουραστεί, να έχουμε πάει για δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι. Αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουν αστείρευτη δύναμη. Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι μια μεγάλη νίκη για όλη την εργατική τάξη…».

απόσπασμα από ανακοίνωση των απεργών χαλυβουργών (Ασπρόπυργος 2011)

       Εδω και 2,5 μήνες (από τις 31 Οκτωβρίου) 400 εργάτες της εταιρείας “Ελληνική Χαλυβουργία» στον Ασπρόπυργο, έχουν κυρίξει απεργία διαρκείας, σαμποτάροντας έτσι την παραγωγή του εργοστασίου. Με αυτόν τον τρόπο οι εργάτες εναντιώνονται στα σχέδια του αφεντικού Μάνεση, ο οποίος θέλει να επιβάλει έναν νέο εργασιακό μεσαίωνα (μείωση του 8ώρου σε 5ώρο, 40% μείωση στο μισθό, απλήρωτες υπερωρίες, εντατικοποίηση, κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων). Και όλα αυτά, κάτω από το εκβιαστικό δίλημμα που έχει βάλει η εργοδοσία, ότι αν δεν συμφωνήσουν θα προχωρήσει σε απολύσεις, όπως και έγινε. Μέχρι στιγμής οι απολυμένοι έχουν ξεπεράσει τους 50. Η εργοδοσία έρχεται και επικαλείται την οικονομική κρίση και τις “οικονομικές δυσκολίες” που έχει η επιχείρηση για να δικαιολογήσει όλη αυτήν την επίθεση που έχει εξαπολύσει.

    Η πραγματικότητα όμως ειναι διαφορετική. Η παραγωγικότητα και οι εξαγωγές παραγωγών σιδήρου της συγκεκριμένης βιομηχανίας γνωρίζει πρωτοφανή αύξηση τα τελευταία 2 χρόνια ενώ ο τζίρος της μόνο για το 2010 ήταν πάνω από 210 εκατομμύρια! Η απάντηση όλων των εργατών ήταν άμεση, καθώς ομόφωνα επέλεξαν μέσα από την γενική τους συνέλευση να μην δεχτούν να γυρίσουν πίσω δουλέυοντας σαν σκλάβοι με μισθούς πείνας των 500 ευρώ. Αυτό που επέλεξαν ήταν ο ανυποχώρητος αγώνας ενάντια στην εξαθλίωση που θέλει να τους επιβάλει η εργοδοσία, απαιτώντας παράλληλα την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων. Ο αγώνας αυτός έχει δεχτεί έμπρακτη συμπαράσταση, υλική και ηθική, με τρόφιμα και χρήματα από δεκάδες σωματεία, συνελεύσεις γειτονιών, φοιτητών και συλλογικοτήτων και έχει καταφέρει να αποκτήσει κοινωνική ανταπόκριση παρά την σκόπιμη σιωπή των ΜΜΕ

Η επίθεση που δέχονται οι εργάτες της Χαλυβουργίας από την εργοδοσία δεν αποτελεί μοναδική περίπτωση. Βλέπουμε ανάλογες περιπτώσεις να διαδραματίζονται και σε άλλους εργασιακούς χώρους (ΑLTER, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 3^Α ΕΚΤΥΠΩΤΙΚΗ, Notos Galleries, Αφοί Λούκισσα ΑΒΕΕ). Όλα αυτά τα παραδείγματα εργοδοτικής τρομοκρατίας μαζί και με πολλά άλλα, αποτελούν την ουσία της “κρίσης” και αναδεικνύουν τον ρόλο των αφεντικών ειδικά σε τέτοιες περιόδους. Καθημερινά, τα αφεντικά στο βωμό των συμφερόντων τους, μας ταπεινώνουν, μας απειλούν και μας εκμεταλλέυονται. Η κρίση για εμάς μεταφράζεται ώς η κορύφωση ενός διαρκούς ταξικού πολέμου και η προσπάθεια επιβολής των διεθνών και ντόπιων συμφερόντων της καπιταλιστικής τάξης έχωντας ώς στόχο την αύξηση της κερδοφορίας με την μείωση της αξίας της εργατικής μας δύναμης, την επιδείνωση της ανεργίας και την οικονομική εξαθλείωση της κοινωνίας.

«… Η αλληλεγγύη με τους οργανωμένους εργάτας όλης της Ελλάδος και όλου του κόσμου, διά την άμυνα υπέρ των εργατικών δικαίων και την καταπολέμηση της εκμεταλλεύσεως από το κεφάλαιον, με τελικόν σκοπόν να δημοσιοποιηθούν τα μέσα παραγωγής να γίνουν τα εκ της εργασίας αγαθά αποκλειστική απόλαυσις των παραγωγών των και να παύσει η εκμετάλλευσις του ανθρώπου από τον όμοιόν του».             

                  απόσπασμα από το καταστατικό του σωματείου των μεταλλευτών (Σέριφος 1916)

  Από την μεριά μας, έχουμε την υποχρέωση να διαδώσουμε την φωνή των εργατών που μάχονται στην Χαλιβουργία, για τον λόγο ότι ο αγώνας τους είναι και δικός μας. Δεν θα μπούμε στο παιχνίδι εντυπώσεων που θέλει να παίξει η νεολαία του ΚΚΕ στα πανεπιστήμια και στην σχολή μας, διεκδικώντας τα έυσημα και τον ρόλο του καθοδηγητή, καθαρά για το πολιτικό κέρδος και την κομματική τους υπεραξία. Γιατί πολύ απλά ο αγώνας των απεργών, είναι αγώνας όλης της εργατικής τάξης και δεν αποτελεί τσιφλίκι κανενός. Στεκόμαστε δίπλα στους απεργούς και δεν χρησιμοποιούμε επιλεκτικά την αλληλεγγύη όπως συνηθίζει να κάνει το ΠΑ.ΜΕ (με κριτήριο αν οι αγώνες είναι υποστηρικτικοί προς το κόμμα του). Τέλος, πιστέυουμε ότι η αλληλεγγύη δεν πρέπει να μείνει μονάχα στην ηθική και υλική στήριξη. Θα πρέπει να διευρινθει και με την ταξική ενότητα στην βάση όλων των εκμεταλλευόμενων, κάνοντας πέρα τους πλαστούς διαχωρισμούς που θα προσπαθήσουν να επιβάλουν κάθε φορά, κράτος και αφεντικά. Θα πρέπει ο κάθε χώρος δουλειας να μετατραπεί σε μια εστία αντίστασης και αγώνα. Να γίνει μια Χαλυβουργία.

“Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά – εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.”

Αυτό θα πρέπει να είναι το σύνθημα σε κάθε χώρο δουλειάς. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς είμαστε οι παραγωγοί της εργασίας και όλου του κοινωνικού πλούτου – ότι η εργατική τάξη δεν χρωστά τίποτα και σε κανέναν. Τώρα περισσότερο απο ποτέ, χρειάζεται να οργανώσουμε τους δικούς μας αγωνες μέσω δομών εργατικής αυτονομίας ( αυτοοργανωμένα σωματεία βάσης, εργατικές ομάδες, επιτροπές αγώνα και απεργιακά ταμεία αλληλεγγύης) όπου θα εκφράζουν αυθεντικά τα συμφέροντα της τάξης μας. Λειτουργώντας αντιιεραρχικά και αμεσοδημοκρατικά, χωρίς αντιπροσώπους και ειδήμονες. Έξω και ενάντια σε κάθε εργοδοτικό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό προχωράμε με άμεσες δράσεις και ριζοσπαστικές διεκδικήσεις, μπλοκάρωντας συνολικά την παραγωγή και τα κέρδη τους, μέχρι να πάρουμε την κατάσταση και τον πλούτο στα χέρια μας. Μέχρι την γενικευμένη αυτοδιέυθυνση. 

αυτόνομο σχήμα ΣΓΤΚΣ

Καμιά εθνική ενότητα, καμιά υποταγή

Από την μεριά μας, δεν πιστεύουμε σε καμία εθνική ενότητα γιατί για εμάς πολύ απλά συνεπάγεται σε μια συμμαχία μεταξύ εκμεταλλευτών – εκμεταλλευόμενων, αφεντικών και εργατών. Τα συμφέροντα μας δεν μπορούν να ταυτιστούν με τις χιλιάδες απολύσεις, την συρρίκνωση μισθών και συντάξεων, την διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τα χαράτσια, την ιδιωτικοποίηση/ εμπορευματοποίηση των δημόσιων και κοινών αγαθών, την καταστολή των απεργιών και διαδηλώσεων αλλά ούτε και με την πολυπόθητη οικονομική ανάπτυξη και την κερδοφορία των αφεντικών. Πρεπει να γινει ξεκάθαρο σε όλους και σε όλες, ότι η κυβέρνηση εθνικής ενότητας που έχει σχηματιστεί είναι η προσπάθεια των αστικών δυνάμεων και κομμάτων (Πα.Σο.Κ, Ν.Δ και το φασιστικό ΛΑ.Ο.Σ) να τηρήσουν την εφαρμογή της συμφωνίας της 27ης Οκτώβρη που αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες (η οποία μιλάει για το κούρεμα του ελληνικού χρέους και το σχέδιο διάσωσης της ευρωζώνης), να συνεχίσουν το μνημονιακό έργο που είχε αναλάβει η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠαΣοΚ υπό τις εντολές της Τρόικας αλλά και να διαφύλαξουν την “κοινωνική ειρήνη” και τα συμφέροντα της καπιταλιστικής τάξης στην Ελλάδα και έξω από αυτήν.

Ούτε ΠΑΜΕ, ούτε ΓΣΕΕ, πάρε τους αγώνες στα χέρια σου λαέ.

Απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ο δρόμος του αγώνα αποτελεί μονόδρομος. Είναι η ώρα να περάσουμε στην αντεπίθεση και να οργανώσουμε τις απεργίες μας, μέσα κα έξω από τις σχολές. Πιστεύουμε ότι ο αγώνας μας δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια απεργία-πυροτέχνημα, σαν αυτή της 1 Δεκεμβρίου που έχει κυριχθεί από την ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Πρέπει να μεταρέψουμε τις μονοήμερες απεργίες των καθεστωτικών και ξεπουλημένων εργατοπατέρων σε άγριες απεργίες διαρκείας, ξεφεύγοντας από τον έλεγχο του κρατικού-καθεστωτικού συνδικαλισμού και τα όρια του συντεχνιασμού. Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και στο ΠΑΜΕ με το οποίο είμαστε εχθρικοί με την δομή και τον ρόλο του. Ένα κομματικό μαντρί του σταλινικού ΚΚΕ, που θεωρεί όλους τους εργατικούς αγώνες τσιφλίκι του και πιστεύει ότι κατέχει την πάσα αλήθεια. Ένας μηχανισμός ενός κόμματος που αναπαράγει την νομιμοφροσύνη και την αστική ηθική. Αξιοζημείωτο παράδειγμα αποτελεί η στάση του ΠΑΜΕ στην γενική απεργία της 20 Οκτωβρίου, παίζοντας άριστα τον ρόλο της αστυνομίας, περιφρουρώντας εκείνη την ημέρα το κοινοβούλιο. αλλά και οι πρόσφατες 15 απολύσεις εργαζομένων στην κομματική τους επιχειρηση «902».       

Επιλέγουμε να συμπορευτούμε στον δρόμο την ημέρα της απεργίας μαζί με τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα : τα ταξικά σωματεία βάσης, τις αυτόνομες εργατικές ομάδες και τις λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών. Ο αγώνας μας δεν πρέπει να σταματήσει εκεί, καθώς είναι επιτακτική ανάγκη να τον οξύνουμε εκεί που κινούμαστε καθημερινά, δηλαδή, στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές μας. Προχωράμε σε συλλογική στάση πληρωμών σε τράπεζες και Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στα εισιτήρια των νοσοκομείων, στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ και στα χαράτσια της ΔΕΗ, στα συγράμματα και τα υλικά σε σχολεία και σχολές. Έχοντας πάντα ως στόχο την άμεση κοινωνικοποίηση του πλούτου που εμείς παράγουμε αλλά και τον έλεγχο «από τα κάτω» όλων των δημόσιων υπηρεσιών και μέσων παραγωγής. Αυτές τις ημέρες, δυνατό παράδειγμα αγώνα αποτελεί η ανυποχώρητη απεργία που εχουν ξεκινήσει οι 400 εργάτες στην Ελληνική Χαλυβουργία ενάντια στην τρομοκρατία της εργοδοσίας (μειώσεις μισθών, απολύσεις κ.ά.). Θεωρούμε οτι ο αγώνας τους, είναι αγώνας όλης της εργατικής τάξης. Η  αποφαστιστικότητα του αλλά και η έμπρακτη αλληλεγγύη απο δεκάδες σωματεία, συλλογικότητες και συνελεύσεις γειτονιών, πιστεύουμε ότι μπορούν να νικήσουν τις απειλές και τους εκβιασμούς του βιομηχάνου Μάνεση και της εργοδοσίας.

Από την μεριά μας, πρέπει να oργανώσουμε και την δικιά μας απεργία, μέσα στις σχολές. Με καταλήψεις και πολύμορφες δράσεις για το μπλοκάρισμα και την ανατροπή του νόμου πλαισίου και κάθε μεταρρύθμισης που εντατικοποιεί και υποτιμάει τη φοιτητική μας εργασία. Τώρα που η λεηλασία των ζωών μας δεν έχει τελειωμό, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την συλλογική μας δύναμη, κάνοντας πέρα τον φόβο και τις ατομικές λύσεις. Ο αγώνας μας θα πρέπει να εναντιωθεί σε λογικές που θέλουν κόμματα της αριστεράς να ελέγχουν και να οδηγούν όλη την κοινωνική οργή στις κάλπες για τις κομματικές τους φιλοδοξίες, λειτουργώντας έτσι, ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για την γενικευμένη αντίσταση. Στους «επίδοξους ηγέτες» και «καθοδηγητές» εμείς απαντάμε ότι η χειραφέτηση των καταπιεσμένων ή θα είναι έργο των ίδιων ή δεν θα είναι τίποτα!

όλοι /όλες στην Γενική Απεργία της 1ης Δεκέμβρη, 12 ώρα στο Μουσείο.

Κείμενο για το “νέο σχολείο” από την κατάληψη Σ.Γ.Τ.Κ.Σ, που μοιράστηκε στα σχολεία του Αιγάλεω.  Με έκπληξη είδαμε ότι τα περισσότερα σχολεία είχαν κλείσει από τους μαθητές. Αιτήματα πολλά, όπως  έλλειψη βιβλίων, δασκάλων, υποδομών και χρόνο για ελευθερία και ζωή θα προσθέταμε εμείς …

Το κείμενο σε μορφή pdf

Καταλήψεις μαζικές σε σχολεία και σχολές!

ΣΤΟ ΖΟΦΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ετοιμάζουν..να γiνουμε ο εφiαλτης τους!

Διανύουμε μία περίοδο συστημικής κρίσης, δομικό στοιχείο του καπιταλισμού ο οποίος προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την ισχύ του. Στα πλαίσια αυτής της συγκυρίας, κράτος και κεφάλαιο, σε πλήρη συστράτευση με τους “σωτήρες” της χρεωκοπημένης ελληνικής οικονομίας (ΔΝΤ– Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και σε πλήρη συμμόρφωση με τις επιταγές της Ευρωπαικής Ένωσης, βρήκαν το πάτημα για να εξαπολύσουν μία ολομέτωπη επίθεση στην κοινωνία. Αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων (απολύσεις, περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων), ιδιωτικοποίηση όλων των δημόσιων και κοινών αγαθών (υγεία, μεταφορές, ενέργεια) και ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας είναι μερικά από τα σχέδια της πολιτικής τους ατζέντας.

Μέσα σε ένα γενικευμένο κλίμα τρομοκρατίας και τρομο-υστερίας η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τους συμμάχους της περνάει νόμους και μνημόνια με fast track διαδικασίες χωρίς καν να ζητάει την κοινωνική συναίνεση, που υπό άλλες συνθήκες θα της εξασφάλιζε τη νομιμοποίηση. Και όλα αυτά με τα ην επίσημη χορηγία και των ΜΜΕ που προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτή η πολιτική είναι μονόδρομος. Το “κράτος Πρόνοιας” φεύγει και την θέση του παίρνει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Μια νέα χούντα.

Το καλοκαίρι, 24 Αυγούστου, σε μία νεκρή κινηματικά περίοδο, υπερψηφίζεται το νομοσχέδιο για την αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ένα νομοσχέδιο-ταφόπλακα για τα όποια ψήγματα δωρεάν και δημόσιας παιδείας είχαν απομείνει. Μετατρέποντας έτσι, τα πανεπιστήμια σε επιχειρήσεις, τους φοιτητές σε πειθαρχημένους και ευέλικτους εργαζόμενους και την γνώση σε εμπόρευμα. Συγκεκριμένα, οι σαρωτικές αλλαγές έρχονται στον τομέα της  χρηματοδότησης, της αξιολόγησης και της διοίκησης των ιδρυμάτων αλλά και στο ίδιο το ‘’μοντέλο’’ του φοιτητή.

Οι πτυχές του νόμου έχουν ήδη ξεκινήσει να εφαρμόζονται με χαρακτηριστικό παράδειγμα στις εστίες όπου γίνεται ξεκάθαρη η επίθεση στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές δεν είναι καθόλου τυχαίες. Θέλουν να προσαρμόσουν το πανεπιστήμιο στις νέες ανάγκες της αγοράς. Πιστεύουμε ότι ο ρόλος του πανεπιστημίου είναι να αναπαράγει εκτός από την κυρίαρχη ιδεολογία του καπιταλιστικού συστήματος και το επόμενο εργατικό δύναμικό. Οπότε η παρούσα εκπαιδευτική μεταρρυθμιση με τον νέο νόμο πλαίσιο συσχετίζεται άμεσα με την υπόλοιπη καπιταλιστική-εργασιακή αναδιάρθρωση. Με απλά λόγια, σε αυτήν την συγκυρία, αυτό που χρειάζεται η οικονομία τους είναι φθηνούς, χειραγωγήσιμους και πειθαρχημένους εργαζόμενους.

ανοιχτό συντονιστικό κατάληψης

Σχολής Γραφικών Τεχνών & Καλλιτεχνικών Σπουδών (ΣΓΤΚΣ), ΤΕΙ Αθήνας