Παρασκευή 15/5: εκδήλωση στην Θεσσαλονίκη .

Εκδήλωση – Συζήτηση: Εμπειρίες και προοπτικές από τους ταξικούς αγώνες στις σχολές, η από κοινού οργάνωση φοιτητών και εργαζομένων και ορισμένες κριτικές παρατηρήσεις.

Με αφορμή το βιβλίο: «Από την άμπωτη στην παλίρροια και πίσω πάλι» .Θα υπάρξει τοποθέτηση από συντρόφους που συμμετείχαν στην έκδοση του βιβλίου «Μια συνάντηση που δεν έγινε».

19:00 Πολυτεχνείο, Πτέρυγα Πολιτικών Μηχανικών, αίθουσα 542

Αυτόνομο Σχήμα Πολιτικών Μηχανικών

Πεμπτη 28/5: εκδήλωση στην Πάτρα 

2 φεστιβάλ αναρχικού βιβλίου

18.00: Παρουσίαση βιβλίου: “Από την άμπωτη στην παλίρροια και πάλι πίσω”. Συζήτηση για τον απεργιακό αγώνα των εργαζομένων στα πανεπιστήμια και ορισμένες κριτικές παρατηρήσεις πάνω στη συγκυρία.

Το μπροσουράκι θα επανακυκλοφορεί και ως εφημερίδα τοίχου.

Τίτλοι κειμένων: 1)Έχουμε κατάληψη, όχι δημοκρατία!
2)απολίτικε…
3)ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
4)«Μεγαλύτερο αδίκημα και από τη ληστεία μιας τράπεζας, είναι η ίδρυση της»

To μπροσουράκι σε pdf: λίγα λόγια φύλλο 4

Αφίσα:

Εισήγηση εκδήλωσης – συζήτησης:

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ

ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΕ ΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΙ

Σάββατο 25/01, 18.00, Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη)

Έχει ήδη περάσει σχεδόν ένας μήνας από την προσωρινή λήξη του απεργιακού αγώνα στα Πανεπιστήμια ενάντια στο μέτρο της διαθεσιμότητας. Η καταγραφή της εμπειρίας των αγωνιζόμενων υποκειμένων, ο απολογισμός και η (αυτο)κριτική είναι απαραίτητη μετά από κάθε κινητοποίηση ώστε να αντληθούν εκείνα τα διδάγματα που θα επιτρέψουν τη συνέχισή του αγώνα με καλύτερους όρους αλλά και θα αποτελέσουν παρακαταθήκη συνολικότερα για το ταξικό ανταγωνιστικό κίνημα, πόσω μάλλον μετά από μια απεργία πρωτόγνωρης διάρκειας, μαχητικότητας και χαρακτηριστικών όπως αυτή στα Πανεπιστήμια.

Όπως φαίνεται αυτή τη στιγμή, η απεργία στα Πανεπιστήμια δεν έχει οδηγήσει το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου σε συγκεκριμένες παραχωρήσεις, πέρα από κάποιες θολές «υποσχέσεις» για την επαναπρόσληψη ενός αριθμού εργαζομένων που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα πραγματοποιηθούν. Η αξία της απεργίας όμως δεν μπορεί να εκτιμηθεί μόνο από τα συγκεκριμένα αποτελέσματά της, π.χ. από αν κατάφερε να μειώσει των αριθμό των απολύσεων, αλλά και από τα ζητήματα που τέθηκαν όσον αφορά τόσο στη μορφή όσο και το περιεχόμενο του αγώνα. Πράγματι, τέθηκε μια σειρά από ζητήματα κεφαλαιώδους σημασίας για την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης και της διαχείρισής της μέσω της ακραίας απαξίωσης της εργασιακής δύναμης:

·         Ο ρόλος του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού ως μορφής οργάνωσης του αγώνα: πελατειακές σχέσεις, παραγοντισμός, οργανική σχέση με τη διοίκηση, συντεχνιακός χαρακτήρας, διαχωρισμός των εργαζόμενων όχι μόνο κατά κλάδο και εργασιακή σχέση (συμβασιούχοι, μόνιμοι, εργολαβικοί) αλλά και κατά χώρο εργασίας (π.χ. ΕΚΠΑ-ΠΑ.ΠΕΙ.), αναπαραγωγή της λογικής της ανάθεσης, αυταπάτες της βάσης περί επιμέρους ρυθμίσεων ή νομικής οδού για την ικανοποίηση των αιτημάτων, ατομικιστική χρήση του συνδικάτου.

·   Οι μορφές αυτο-οργάνωσης των εργαζομένων μέσα και ενάντια στο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό και τα όρια τους: σπάσιμο της λογικής της ανάθεσης (;), κοινή οργάνωση διαφορετικών κομματιών -στη συγκεκριμένη περίπτωση φοιτητών και εργαζόμενων, δημιουργία μιας νέας κοινωνικότητας ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους φοιτητές μέσα από τη συγκρότηση της απεργιακής κοινότητας αγώνα.

·         Ο εγκλωβισμός των αγώνων στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας και το πρακτικό ξεπέρασμα των ορίων που αυτή θέτει: απεργιακές περιφρουρήσεις, μπλοκάρισμα της παραγωγικής διαδικασίας – αναστολή της λειτουργίας του Πανεπιστημίου, συνέχιση της απεργίας παρά την επαναλαμβανόμενη κήρυξη της ως παράνομης από τα δικαστήρια, ποινικοποίηση της απεργιακής δράσης, μέτρα έκτακτης ανάγκης όπως π.χ. η διαδικασία της ατομικής απογραφής και εισαγωγή του ιδιώνυμου πειθαρχικού παραπτώματος της μη-απογραφής στο πειθαρχικό δίκαιο, εμπλοκή της ασφάλειας στις συλλογικές διαδικασίες των εργαζομένων και των φοιτητών.

·         Η σχέση των αγώνων των εργαζόμενων στις κοινωνικές υπηρεσίες (υγεία, παιδεία) με τους «χρήστες» των υπηρεσιών: ανάδειξη της κοινότητας των συμφερόντων από τη σκοπιά του κοινωνικού μισθού (μετακύλιση του κόστους, ιδιωτικοποίηση)-της αναδιάρθρωσης των σχέσεων εκμετάλλευσης (π.χ. επέκταση επισφαλών σχέσεων εργασίας), μορφές επικοινωνίας και κοινής δράσης.

·         Οι αδυναμίες της σύνδεσης του αγώνα των εργαζομένων με αυτόν των φοιτητών: αποτυχία συγκρότησης κοινών αιτημάτων, περιορισμένη επικοινωνία και διαχωρισμένες διαδικασίες.

·          Η προσπάθεια διάλυσης της απεργίας από μερίδες φοιτητών: η απαθής ή η εχθρική στάση τους απέναντι στον αγώνα (ΔΑΠ, ΜΑΣ, Ανεξάρτητοι Φοιτητές), καθώς και η υποκατάσταση της δουλειάς των διοικητικών (π.χ. επιτηρήσεις εξεταστικών) από ορισμένους μεταπτυχιακούς ή υποψήφιους διδάκτορες.

·         Η ιδιωτικοποίηση-επιχειρηματικοποίηση του Πανεπιστημίου: μετακύλιση του κόστους στους φοιτητές, και τους γονείς τους, «αυτοχρηματοδότηση»-επέκταση πεδίων καπιταλιστικής κερδοφορίας μέσω των εργολαβιών και των ερευνητικών προγραμμάτων, ενίσχυση και εμπέδωση της ατομικιστικής ιδεολογίας στους φοιτητές λόγω της ανάληψης του κόστους εκπαίδευσης από τους ίδιους.

·         Ο λόγος της αριστεράς περί κοινωνικών αγαθών – «δημόσιου» πανεπιστημίου έναντι της κριτικής του ρόλου του Πανεπιστημιού ως θεσμού του καπιταλιστικού κράτους: αναπαραγωγή / πειθάρχηση / κατανομή της ειδικευμένης εργασιακής δύναμης, μονοπωλιακή παραγωγή και αναπαραγωγή της επιστημονικής γνώσης ως διαχωρισμένης γνώσης που προέκυψε από την αλλοτρίωση της άμεσης πρακτικής εμπειρίας του συλλογικού εργάτη, διαχωρισμός διανοητικής-χειρωνακτικής εργασίας, παραγωγή και αναπαραγωγή της κυρίαρχης εθνικής ιδεολογίας, η επιστημονική έρευνα ως μοχλός ανάπτυξης του κεφαλαίου, κατασκευή του ιδεολογικού ρόλου του φοιτητή ως διαχωρισμένου, διαταξικού και υποτιθέμενα προνομιακού υποκειμένου, το πανεπιστήμιο ως μηχανισμός κοινωνικής ανέλιξης και ιδεολογία που τον συνοδεύει.

·         Το ιδεολόγημα της «ακαδημαϊκής κοινότητας» και των υποτιθέμενων κοινών συμφερόντων: αυταπάτες για το ρόλο της διοίκησης, ψευδής διάκριση Συγκλήτου-Συμβουλίου Ιδρύματος, ο ρόλος ορισμένων «συμμάχων» μας ανάμεσα στα μέλη ΔΕΠ σε σχέση με τη λήξη της απεργίας και την επιστροφή των διαθέσιμων στις δουλειές τους.

·         Το άνοιγμα των πανεπιστημιακών χώρων και της υλικής τους υποδομής στα αγωνιζόμενα κομμάτια της τάξης μας (άνεργους, μισθωτούς συνταξιούχους): προλεταριακή χρήση του πανεπιστημίου και «πανεπιστημιακό άσυλο».

Ο κατάλογος των ζητημάτων που άνοιξε ο αγώνας στα Πανεπιστήμια μπορεί να συνεχιστεί και να αναπτυχθεί για πολλές σελίδες ακόμα. Η άμεση ανταλλαγή εμπειριών μεταξύ εργαζομένων και φοιτητών, ο απολογισμός και η αυτοκριτική του αγώνα καθίσταται εξαιρετικά κρίσιμη για την προοπτική συνέχισής και επέκτασής του, για την προώθηση της αυτο-οργάνωσης, του ξεπεράσματος των διαχωρισμών και της ανάθεσης, για την ενίσχυση του ταξικού περιεχομένου του αγώνα. Για όλους τους παραπάνω λόγους, εργαζόμενοι και φοιτητές που συμμετείχαμε από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα στις κινητοποιήσεις σας καλούμε να συμμετάσχετε στην εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 25/1, 18.00, στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη).

Μέλη της απεργιακής επιτροπής του ΕΚΠΑ | Αυτόνομο Σχήμα ΦΜΣ | Ελευθεριακή Παρέμβαση Πολιτικών Μηχανικών | Ελευθεριακή Παρέμβαση Παντείου | Ελευθεριακό Σχήμα ΣΕΜΦΕ | Αυτόνομο σχήμα ΣΚΣ

Η κυβέρνηση αποπειράθηκε τον Σεπτέμβριο μια νέα εφαρμογή του μέτρου της διαθεσιμότητας σε πολλούς κλάδους του δημοσίου. Όσον αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση 1349 εργαζόμενοι από 8 πανεπιστήμια επιδιώκεται να μπουν στον προθάλαμο της ανεργίας.

Απέναντι σε αυτή την ενέργεια που είναι κομμάτι της συνολικότερης επίθεσης του κεφαλαίου και του κράτους του στον κόσμο της εργασίας οι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια έχουν ξεκινήσει εδώ και περίπου 6 εβδομάδες μια μαχητική απεργία διαρκείας.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το γεγονός ότι στα περισσότερα ιδρύματα διαπιστώνεται έλλειψη διοικητικού προσωπικού και όχι πλεόνασμα, φαίνεται ότι οι απολύσεις αυτές δείχνουν το δρόμο για την περαιτέρω προώθηση των επισφαλών σχέσεων εκμετάλλευσης όπως είναι οι εργολαβίες που όλοι γνωρίζουμε τις σχέσεις και τους όρους με τους οποίους αυτές λειτουργούν (εργοδοτική ασυδοσία-τρομοκρατία, χαμηλοί μισθοί, παράνομες απολύσεις κλπ). Το κράτος προσπαθεί να αποποιηθεί ένα μεγάλο κομμάτι των χρηματοδοτικών υποχρεώσεών του, να προωθήσει τη μετακύλιση του κόστους εκπαίδευσης της εργασιακής δύναμης στους φοιτητές και και να εξασφαλίσει φράγκα για τους ιδιώτες εργολάβους που θα αναλάβουν μεγάλο μέρος των διοικητικών λειτουργιών των πανεπιστημίων. Έτσι όπως ήδη έχει γίνει στον τομέα καθαρισμού, έτσι όπως λειτουργούν οι γραμματείες και άλλες διοικητικές λειτουργίες του Α.Π.Θ. και έτσι όπως μεθοδεύεται το τελευταίο διάστημα στον τομέα της φύλαξης.

Γίνεται ξεκάθαρο πια, ότι το πανεπιστήμιο είναι ένας ακόμα εργασιακός χώρος με ό,τι βαρβαρότητα αυτό συνεπάγεται. Μια απ’ τις βασικές του λειτουργίες, η αναπαραγωγή/κατανομή και πειθάρχηση εργατικού δυναμικού μέσω της διδασκαλίας, των εργαστηρίων κλπ βασίζεται με τη σειρά της σε φιγούρες ξεκάθαρα εργατικές. Το προσωπικό των πανεπιστημίων είτε μιλάμε για την γραμματειακή υποστήριξη, είτε για συντηρητές οργάνων, είτε για φύλακες, είτε για καθαρίστριες, είτε για βιβλιοθηκάριους, είτε για μάγειρες και λαντζέρηδες στις λέσχες, είτε για εργαστηριακό προσωπικό, είναι τόσο απαραίτητο όσο και αφανές και υποτιμημένο σε σχέση με τις φιγούρες των καθηγητών.

Εδώ και χρόνια οι μεταρρυθμίσεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αποτελούν κεντρικό ζήτημα συζήτησης στην καπιταλιστική δημόσια σφαίρα. Τον τελευταίο καιρό όμως έχει γίνει ξεκάθαρη η τάση της σταδιακής ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων όχι με την έννοια της πλήρης απόσυρσης του κράτους, που είναι άλλωστε αδύνατη, αλλά με την έννοια της λειτουργίας τους βάσει ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων αποδοτικότητας και κόστους. Το νέο πανεπιστήμιο-επιχείρηση επιτίθεται στον κοινωνικό μισθό μετακυλίοντας το κόστος αναπαραγωγής των φοιτητών στις πλάτες τους (μη παροχή συγγραμμάτων, σίτισης, στέγασης, εισαγωγή διδάκτρων) προωθεί την πειθάρχηση των φοιτητών (με μαθήματα αλυσίδες, διαγραφές και εντατικοποίηση στα προγράμματα σπουδών) έχοντας ως τελικό στόχο τη δημιουργία ενός ευέλικτου, πειθαρχημένου, εξατομικευμένου και υποτιμημένου εργατικού δυναμικού. Οι πανεπιστημιακοί χώροι μετατρέπονται σε αποστειρωμένα επιτηρούμενα πεδία, έτσι ώστε οποιαδήποτε δραστηριότητα δεν εναρμονίζεται με τα αυστηρά ακαδημαϊκά κριτήρια να είναι καταδικαστέα και απαγορευμένη.

Πάνω στις πλάτες των εργαζομένων και των φοιτητών, πάσης φύσεως αφεντικά, managers και εργολάβοι βγαίνουν κερδισμένοι, όντας έτοιμοι να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που τους δίνεται για να εγκαθιδρύσουν κερδοφόρα μαγαζιά μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Μαζί τους φυσικά, οι μεγαλοκαθηγητάδες-εργοδότες που πλουτίζουν εδώ και χρόνια απ’ τα ερευνητικά προγράμματα, εκμεταλλευόμενοι την φθηνή ή απλήρωτη εργασία μεταπτυχιακών φοιτητών.

Σε μια περίοδο βίαιης απαξίωσης της εργασιακής μας δύναμης, διαμορφώνεται μια κατάσταση διαρκούς έκτακτης ανάγκης. Το κράτος εμφανίζεται ως εγγυητής της νομιμότητας και της ασφάλειας ταυτόχρονα με την ενιαία πολιτική απαξίωσης που ακολουθεί, με σειρά αντιδραστικών μέτρων, απολύσεις, μειώσεις μισθών, αντιμεταναστευτική πολιτική (εγκλεισμοί χιλιάδων μεταναστών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πογκρόμ «Ξένιος Δίας»), γενικευμένη καταστολή κοινωνικών αγώνων με επιθέσεις σε καταλήψεις και αυτοοργανωμένους χώρους, συλλήψεις και τρομοκρατία.

Απέναντι στις προσπάθειες καταστολής, τρομοκράτησης και διαίρεσης των απεργών είτε με «πληροφορίες» για εισαγγελικές παρεμβάσεις, είτε μέσω της ατομικής διαδικτυακής υποβολής στοιχείων, προκειμένου να παραδοθούν οι λίστες με τα ονόματα στους φορείς του υπουργείου, είτε μέσω των παραινέσεων των πρυτάνεων για απεργία με ανοιχτές τις σχολές, οι απεργοί απαντούν μαχητικά με μαζικότερες και δυναμικότερες περιφρουρήσεις των πανεπιστημιακών χώρων παράλληλα με τις αποφάσεις για συνέχιση της απεργίας.

Αφίσα για τον αγώνα των εργατριών στον καθαρισμό της φιλοσοφικής από:

Αυτοδιαχειριζόμενα στέκια αρχιτεκτονικής / νομικής /  πολυτεχνείου / παιδαγωγικού – νηπιαγωγών, αυτόνομα σχήματα φμς – τει αθήνας, ελευθεριακή παρέμβαση φλσ, συμβούλια για την αποσυλοποίηση της σκέψης, συντρόφισσες/οι από τη φιλοσοφική και την πάντειο, αλληλέγγυοι/ες.

Το πλαίσιο λόγου του αυτόνομου σχήματος: σε μορφή pdf εδώ

Εδώ και 2 χρόνια, η καπιταλιστική τάξη έχει επεκτείνει την κερδοφορία-κυριαρχία της σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας μας. Τα ντόπια – ξένα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους, απαιτούν και επιβάλουν: κούρεμα μισθών και συντάξεων, κατάργηση επιδομάτων, εργασιακή επισφάλεια (ελαστικά ωράρια, μαύρη εργασία), περαιτέρω εμπορευματοποίηση των δημόσιων και κοινών αγαθών (υγεία, εκπαίδευση, ΜΜΜ, ρεύμα, νερό). Και μαζί με όλα αυτά, έχουμε και την κρατική καταστολή σε εκείνους που επιλέγουν να σηκώσουν κεφάλι και να αντισταθούν. Το κράτος πρόνοιας αποτελεί παρελθόν και την θέση του έχει πάρει το κράτος «ασφάλειας» με το δόγμα της μηδενικής ανοχής. Οι αστυνομικές επιθέσεις σε προσυγκεντρώσεις συνελεύσεων γειτονιάς (Ζωγράφου, Δάφνη, Παγκράτι) και σε κάθε απεργιακή διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας με ξύλο και χημικά καθώς και η διαπόμπευση συλληφθέντων διαδηλωτών στο site της αστυνομίας και στα δελτία των ειδήσεων, συνθέτουν το όλο σκηνικό της κρατικής βαρβαρότητας. Θέλουν να σπείρουν τον φόβο για να μας κλείσουν στα σπίτια μας, να μην κατεβαίνουμε στον δρόμο, να μην αγωνιζόμαστε.

Στις 7 Νοεμβρίου ψηφίζεται στην βουλή το 3^ο κατα σείρα μνημόνιο. Νέα μέτρα που θα στηρίξουν ακόμα περισσότερο το κεφάλαιο, τις τράπεζες και τα αφεντικά μας. Νέα μετρα που θα μας επιφέρουν περισσότερη εκμετάλλευση, εξαθλίωση και φτώχεια. Και μπροστά σε όλα αυτά, η ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ φρόντισε να κυρήξει μόνο δυο μέρες απεργία. Ξέρουμε πολύ καλά ότι προσπαθούν να εκτονώσουν και να ελέγξουν την κοινωνική δυσαρέσκεια και οργή, για αυτό και καλούν απεργίες – πυροτεχνήματα. Το βασίλειο των εργατοπατέρων καλά θα κρατεί, όσο οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να αφήνουν τις τύχες τους σε αυτούς τους «ειδικούς», όσο οι ίδιοι δεν αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Μόνη λύση είναι να απορίψουμε τον κρατικό – κομματικό συνδικαλισμό που τόσα χρόνια έχει συμβάλει στον κατακερματισμό και στην εκτόνωση του εργατικού κινήματος. Απεναντι στις μονοήμερες απεργίες των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, να οργανώσουμε τις δικές μας άγριες απεργίες διαρκείας. Να μπλοκάρουμε την παραγωγή, να νεκρώσουν όλες οι υπηρεσίες, να σαμποτάρουμε τα κέρδη των αφεντικών, να εμποδίσουμε με κάθε μέσο μια επιστροφή στην ομαλότητα.

Στις μέρες μας πλέον η απάθεια σημαίνει συνενοχή. Ο φόβος που κυριαρχεί θα πρέπει να μεταφερθεί στο αντίπαλο στρατόπεδο, ο αγώνας μας να γίνει καθημερινότητα και η καθημερινότητα μας αγώνας. Η αλληλεγύη και η ταξική ενότητα μεταξύ των εκμεταλευόμενων θα πρέπει να σπάσει τους πλαστούς διαχωρισμούς που προσπαθούν να μας επιβάλουν. Όλοι μαζί, ντόπιοι και μετανάστες, φοιτητές, άνεργοι και εργαζόμενοι, να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο επαναποθέτουμε τους αγώνες μας σε κόμματα και λοιπούς «σωτήρες» τόσο θα βλέπουμε ότι οι αγώνες μας θα καταλήγουν σε αδιέξοδα. Η αυτο-οργάνωση σε κάθε χώρο οπου κινούμαστε (πανεπιστήμιο, χώροι δουλείας, γειτονιές) και η ταξική αντεπίθεση για εμάς αποτελούν μονόδρομος.

Όλοι/ες στην Παναττική Απεργία 17/01.

Συγκέντρωση – Πορεία, Προπύλαια 11:00 πμ

Σωματεία βάσης, εργατικές ομάδες και συνελεύσεις,

εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες