Καμιά εθνική ενότητα, καμιά υποταγή
Αγώνας “απ΄ τα κάτω” και πάλη ταξική!
Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε να επικρατεί πανικός στις τάξεις της ευρωζώνης για την κρίση χρέους και το μέλλον του ευρώ. Η οικονομία του ελληνικού κράτους έπαψε πλέον να αποτελεί την εξαίρεση και το μαύρο πρόβατο της ευρώπης καθώς ισχυρά κράτη με αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες, όπως είναι η Ιταλία και η Ισπανία, αποφασίσαν να περάσουν και αυτές αντίστοιχα μέτρα λιτότητας. Συνεπώς το παραμύθι που μας πουλούσαν εδώ και 2 χρόνια, ότι η κρίση αποτελεί ελληνικό φαινόμενο και για αυτήν ευθύνονται ορισμένοι κερδοσκόποι, οι μισθοί των δημόσιων υπαλλήλων, οι πελατειακές σχέσεις και οι διευθαρμένοι πολιτικοί, καταρέει, καθώς αποδεικνύεται ότι η κρίση που υπάρχει είναι συνολικότερη. Είναι μια κρίση των τραπεζών, την οποία το ίδιο το κεφάλαιο κατάφερε να την μετατρέψει σε δημοσιονομική κρίση του κράτους. Αυτό σημαίνει ότι κρατικοποίησε το χρέος για να περάσουν αντικοινωνικά μέτρα ώστε να πληρώσουμε όλα τα σπασμένα και ουσιαστικά την κρίση τους. Και ύστερα έρχονται και μας λένε, ότι η επίλυση αυτής της κρίσης αποτελεί εθνικό ζήτημα και ότι η κυβέρνηση συνεργασίας και εθνικής ενότητας είναι επιτακτική ανάγκη και μονόδρομος.
Από την μεριά μας, δεν πιστεύουμε σε καμία εθνική ενότητα γιατί για εμάς πολύ απλά συνεπάγεται σε μια συμμαχία μεταξύ εκμεταλλευτών – εκμεταλλευόμενων, αφεντικών και εργατών. Τα συμφέροντα μας δεν μπορούν να ταυτιστούν με τις χιλιάδες απολύσεις, την συρρίκνωση μισθών και συντάξεων, την διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τα χαράτσια, την ιδιωτικοποίηση/ εμπορευματοποίηση των δημόσιων και κοινών αγαθών, την καταστολή των απεργιών και διαδηλώσεων αλλά ούτε και με την πολυπόθητη οικονομική ανάπτυξη και την κερδοφορία των αφεντικών. Πρεπει να γινει ξεκάθαρο σε όλους και σε όλες, ότι η κυβέρνηση εθνικής ενότητας που έχει σχηματιστεί είναι η προσπάθεια των αστικών δυνάμεων και κομμάτων (Πα.Σο.Κ, Ν.Δ και το φασιστικό ΛΑ.Ο.Σ) να τηρήσουν την εφαρμογή της συμφωνίας της 27ης Οκτώβρη που αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες (η οποία μιλάει για το κούρεμα του ελληνικού χρέους και το σχέδιο διάσωσης της ευρωζώνης), να συνεχίσουν το μνημονιακό έργο που είχε αναλάβει η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠαΣοΚ υπό τις εντολές της Τρόικας αλλά και να διαφύλαξουν την “κοινωνική ειρήνη” και τα συμφέροντα της καπιταλιστικής τάξης στην Ελλάδα και έξω από αυτήν.
Ούτε ΠΑΜΕ, ούτε ΓΣΕΕ, πάρε τους αγώνες στα χέρια σου λαέ.
Απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ο δρόμος του αγώνα αποτελεί μονόδρομος. Είναι η ώρα να περάσουμε στην αντεπίθεση και να οργανώσουμε τις απεργίες μας, μέσα κα έξω από τις σχολές. Πιστεύουμε ότι ο αγώνας μας δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια απεργία-πυροτέχνημα, σαν αυτή της 1 Δεκεμβρίου που έχει κυριχθεί από την ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Πρέπει να μεταρέψουμε τις μονοήμερες απεργίες των καθεστωτικών και ξεπουλημένων εργατοπατέρων σε άγριες απεργίες διαρκείας, ξεφεύγοντας από τον έλεγχο του κρατικού-καθεστωτικού συνδικαλισμού και τα όρια του συντεχνιασμού. Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και στο ΠΑΜΕ με το οποίο είμαστε εχθρικοί με την δομή και τον ρόλο του. Ένα κομματικό μαντρί του σταλινικού ΚΚΕ, που θεωρεί όλους τους εργατικούς αγώνες τσιφλίκι του και πιστεύει ότι κατέχει την πάσα αλήθεια. Ένας μηχανισμός ενός κόμματος που αναπαράγει την νομιμοφροσύνη και την αστική ηθική. Αξιοζημείωτο παράδειγμα αποτελεί η στάση του ΠΑΜΕ στην γενική απεργία της 20 Οκτωβρίου, παίζοντας άριστα τον ρόλο της αστυνομίας, περιφρουρώντας εκείνη την ημέρα το κοινοβούλιο. αλλά και οι πρόσφατες 15 απολύσεις εργαζομένων στην κομματική τους επιχειρηση «902».
Επιλέγουμε να συμπορευτούμε στον δρόμο την ημέρα της απεργίας μαζί με τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα : τα ταξικά σωματεία βάσης, τις αυτόνομες εργατικές ομάδες και τις λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών. Ο αγώνας μας δεν πρέπει να σταματήσει εκεί, καθώς είναι επιτακτική ανάγκη να τον οξύνουμε εκεί που κινούμαστε καθημερινά, δηλαδή, στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές μας. Προχωράμε σε συλλογική στάση πληρωμών σε τράπεζες και Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στα εισιτήρια των νοσοκομείων, στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ και στα χαράτσια της ΔΕΗ, στα συγράμματα και τα υλικά σε σχολεία και σχολές. Έχοντας πάντα ως στόχο την άμεση κοινωνικοποίηση του πλούτου που εμείς παράγουμε αλλά και τον έλεγχο «από τα κάτω» όλων των δημόσιων υπηρεσιών και μέσων παραγωγής. Αυτές τις ημέρες, δυνατό παράδειγμα αγώνα αποτελεί η ανυποχώρητη απεργία που εχουν ξεκινήσει οι 400 εργάτες στην Ελληνική Χαλυβουργία ενάντια στην τρομοκρατία της εργοδοσίας (μειώσεις μισθών, απολύσεις κ.ά.). Θεωρούμε οτι ο αγώνας τους, είναι αγώνας όλης της εργατικής τάξης. Η αποφαστιστικότητα του αλλά και η έμπρακτη αλληλεγγύη απο δεκάδες σωματεία, συλλογικότητες και συνελεύσεις γειτονιών, πιστεύουμε ότι μπορούν να νικήσουν τις απειλές και τους εκβιασμούς του βιομηχάνου Μάνεση και της εργοδοσίας.
Από την μεριά μας, πρέπει να oργανώσουμε και την δικιά μας απεργία, μέσα στις σχολές. Με καταλήψεις και πολύμορφες δράσεις για το μπλοκάρισμα και την ανατροπή του νόμου πλαισίου και κάθε μεταρρύθμισης που εντατικοποιεί και υποτιμάει τη φοιτητική μας εργασία. Τώρα που η λεηλασία των ζωών μας δεν έχει τελειωμό, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την συλλογική μας δύναμη, κάνοντας πέρα τον φόβο και τις ατομικές λύσεις. Ο αγώνας μας θα πρέπει να εναντιωθεί σε λογικές που θέλουν κόμματα της αριστεράς να ελέγχουν και να οδηγούν όλη την κοινωνική οργή στις κάλπες για τις κομματικές τους φιλοδοξίες, λειτουργώντας έτσι, ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για την γενικευμένη αντίσταση. Στους «επίδοξους ηγέτες» και «καθοδηγητές» εμείς απαντάμε ότι η χειραφέτηση των καταπιεσμένων ή θα είναι έργο των ίδιων ή δεν θα είναι τίποτα!