Για εμάς ο χώρος του πανεπιστημίου είναι ένας χώρος οργάνωσης ανταγωνιστικών κινήσεων προς τους από πάνω, είτε αυτούς τους λένε Κομπατσιάριδες, είτε κράτος, είτε, είτε… Εμείς δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας εκκολαπτόμενους επιστήμονες που είναι ανώτεροι από την πλέμπα και τα αιτήματά μας δεν είναι συντεχνιακά ούτε περιορίζονται μόνο στον χώρο του πανεπιστημίου. Διεκδικούμε λοιπόν, οι εργαζόμενοι/μενες στο στιατόριο να έχουν μόνιμη σταθερή δουλειά, με καλές εργασιακές σχέσεις και δικαιώματα να συνδικαλιστούν μακριά από τον τσαμπουκά και την τρομοκράτηση του κάθε αφεντικού, κρατικού ή εργολαβικού. Θέλουμε εδώ μέσα αυτοοργάνωση και κοινότητες αγώνα κάθε περιθωριοποιημένου και υποτιμημένου κοινωνικού στοιχείου (π.χ. εργολαβικοί υπάλληλοι, μετανάστες κτλ). Δεν θέλουμε τζάμπα φαΐ μόνο για εμάς τους φοιτητές, αλλά και για αυτούς, το φαΐ δεν πρόκειται να τελειώσει και αν τελειώσει ας το πληρώσει ο εργολάβος ή το κράτος. Δεν θα δείχνουμε κάρτα, θα τρώμε τζάμπα μέχρι να σκάσουμε, δεν θα δεχτούμε καμία μετακύληση του κόστους φοίτησης στις πλάτες μας, ούτε άμεσο (δίδακτρα, εξοπλισμός για μαθήματα και εργαστήρια κ.α.), ούτε έμμεσο (μεταφορές, στέγαση, σίτιση κ.α.).

Το κείμενο σε μορφή .pdf: drawing σιτιση12

Την τετάρτη 21 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε παρέμβαση σε λεωφορεία της γραμμής 608 και 250  και μετέπειτα στο μετρό του ευαγγελισμού από τον συντονισμό αυτόνομων και ελευθεριακών σχημάτων.
“Η μετακίνηση όλων μας προς το χώρο εργασίας, το πανεπιστήμιο, το σχολείο κλπ δεν είναι πολυτέλεια αλλά βασική ανάγκη, όπως βέβαια και η μετακίνηση για όποιον άλλο λόγο. Εμείς ως φοιτήτριες και φοιτητές θεωρούμε και απαιτούμε οι μετακινήσεις να είναι ελεύθερες και τα δρομολόγια να διαμορφώνονται με βάση τις ανάγκες μας, προφανώς όχι μόνο
των φοιτητών-φοιτητριών αλλά όλων των οικονομικά ασθενέστερων ομάδων οι οποίες εξάλλου είναι αυτές που κατά κύριο λόγο χρησιμοποιούν τις συγκοινωνίες.”

Το κείμενο που μοιράστηκε: ΚΑΤΩ ΑΠ ́ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ(ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΓΙ ́ΑΥΤΟ!!!)

Όμως, εμείς, αντιλαμβανόμαστε ότι η στέγη πρέπει να αποτελεί μια δομή που θα έχει πρόσβαση ο κάθε φοιτητής, άνεργος, συνταξιούχος, μισθωτός κλπ. Δε ζητάμε  παροχές ως μια ξεχωριστή ομάδα – που απαιτεί να έχει προνόμια. Γνωρίζουμε πολύ καλά και αντιλαμβανόμαστε την ταξική θέση μας στο σύστημα, καθώς και πως όλα καλύπτονται από εμάς τους ίδιους (ή από τις τσέπες μας ή έμμεσα με φόρους). Γι’ αυτό αρνούμαστε να πληρώσουμε το κόστος φοιτησής μας είτε μέσω της στέγης είτε μέσω της σίτισης, της μεταφοράς μας κλπ. Προτάσσουμε την επανοικειοποίηση όσων μας ανήκουν με την εκμετάλλευση των κλειστών εγκαταλελλειμένων χώρων για τη στέγασή μας. Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας με αυτοοργανωμένους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες.

Το κείμενο σε μορφή .pdf: Keimeno stegasis SEAFSA

Η μετακίνηση όλων μας προς τον χώρο εργασίας, το πανεπιστήμιο, το σχολείο κλπ δεν είναι πολυτέλεια αλλά βασική ανάγκη, όπως βέβαια και η μετκίνηση για όποιον άλλον λόγο. Εμείς ως φοιτήτριες και φοιτητές θεωρούμε και απαιτούμε οι μετακινήσεις να είναι ελεύθερες και τα δρομολόγια να διαμορφώνονται με βάση τις ανάγκες μας, προφανώς όχι μόνο των φοιτητών-φοιτητριών αλλά όλων των οικονομικά ασθενέστερων ομάδων οι οποίες εξάλλου είναι αυτές που κατά κύριο λόγο χρησιμοποιούν τις συγκοινωνίες.

Το κείμενο σε μορφή .pdf: Κάτω απ’ την άσφαλτο υπάρχει το μετρό

Φέτος μπήκαμε στις σχολές για να αντικρύσουμε σεκιουριτάδες με στολές και αλεξίσφαιρα να ελέγχουν ποιος μπαίνει και ποια βγαίνει. Η ISS security κέρδισε τον διαγωνισμό για την εργολαβία φύλαξης και τσέπωσε 3.500.000 ευρώ από το ε.κ.π.α. για να εξασφαλίσει την εύρυθμη πανεπιστημιακή λειτουργία. Βεβαίως, και στα άλλα πανεπιστήμια υπάρχουν εργολαβίες φύλαξης (και όχι μόνο), αλλά συγκεκριμένα στο ε.κ.π.α. η παρουσία τους έχει αναβαθμιστεί.
Εδώ και χρόνια οι διάφοροι καθηγητάδες, δημοσιογράφοι, υπουργοί κ.τ.λ. προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα πανεπιστήμια είναι κέντρα ανομίας και η μόνη λύση σ’ αυτό το πρόβλημα είναι η αύξηση του ελέγχου και της καταστολής μέσα σ’ αυτά. Όμως εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι ο αληθινός στόχος των σεκιούριτι είναι διττός. Αφενός επιτυγχάνεται η αποστείρωση των πανεπιστημιακών χώρων, αφού εκεί μέσα δεν θα υπάρχουν κατειλημμένοι πολιτικοί χώροι και κάθε είδους μη ακαδημαϊκή δραστηριότητα, αλλά αντιθέτως θα υπάρχει άπλετος χώρος για φοιτητές-ρομποτάκια, εργολαβίες και ερευνητικά προγράμματα. Ακόμη, επιτυγχάνεται η πειθάρχηση των φοιτητών/τριών, οποίοι πλέον δεν θα ‘χουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν το οτιδήποτε μέσα στις σχολές, και των εργαζόμενων.*
Από την άλλη τα σεκιούριτι εξυπηρετούν την διεύρυνση των διάφορων κύκλων συμφερόντων που δραστηριοποιούνται στις σχολές, είτε νόμιμων είτε παράνομων. Το πανεπιστήμιο γίνεται ασφαλής χώρος για τις εργολαβίας, που είναι τα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα**, για τα ερευνητικά προγράμματα (π.χ. για τις ανάγκες της αστυνομίας και του στρατού) και για μαύρες business (π.χ. μπάζωμα μέρους της πανεπιστημιούπολης από τον Φ. Χαλκίδη και σία). Κάθε τι που θα θεωρείται επικίνδυνο για τις παραπάνω δουλειές θα καταστέλλεται.
Πάντως, είναι τραγελαφικό να μας λένε ότι δεν έχουν χρήματα και γι’ αυτό απολύουν διοικητικούς υπαλλήλους και αυξάνουν το κόστος φοίτησης (κατάργηση συγγραμμάτων, αυστηροί περιορισμοί στη σίτιση και την στέγαση και άλλα) ενώ την ίδια στιγμή δίνουν τόσα φράγκα για να βάλουν μπάτσους στις σχολές μας. Βεβαίως, δεν είμαστε διατεθειμένοι/ες να υποστηρίξουμε μια ορθολογικότερη οικονομικά λειτουργία του πανεπιστημίου, ταυτόχρονα όμως δεν θα ανεχθούμε και την περαιτέρω όξυνση του ελέγχου και της καταστολής στους χώρους που κινούμαστε.
Την στιγμή, λοιπόν, που το κράτος γίνεται όλο και πιο ολοκληρωτικό, με διώξεις αγωνιστών, φυλακές τύπου Γ, στρατόπεδα συγκέντρωσης και δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, με καταστολή κοινωνικών και ταξικών αγώνων κ.τ.λ., βλέπουμε ότι και το πανεπιστήμιο πρέπει να ευθυγραμμιστεί μ’ αυτή την κατάσταση.
Πρέπει να αγωνιστούμε όλες και όλοι μαζί, φοιτητές, εργαζόμενοι και κάτοικοι στα πέριξ της πανεπιστημιούπολης, μέσα από γενικές συνελεύσεις, κοινότητες αγώνα ενάντια στις περιφράξεις, πρωτοβουλίες φοιτητών/τριών και εργαζομένων. Διεκδικούμε μαχητικά, μακριά από λογικές ανάθεσης, την επανοικειοποίηση του χρόνου μας και του δημόσιου χώρου.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

Συντονισμός Ελευθεριακών και Αυτόνομων
Φοιτητικών Σχημάτων Αθήνας
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού-Μαθηματικού
Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής
Ελευθεριακή Παρέμβαση Παντείου
Αυτόνομο Σχήμα ΣΚΣ

Το κειμενο σε μορφη pdf:ΤΙ ΡΟΛΟ ΒΑΡΑΝΕ ΟΙ SECURITY ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

Μετακύλιση του κόστους φοίτησης σε εμάς (κόψιμο συγγραμμάτων, σίτιση, στέγαση), εργολαβίες,απολύσεις-διαθεσιμότητες, ιδιωτικοποίηση της έρευνας, συμβούλια διοίκησης. Όλα αυτά αποτελούν μέρος μίας γενικότερης αναδιάρθρωσης που εξελίσσεται στις πλάτες των φοιτητών και εργαζομένων στα πανεπιστήμια.Η τελευταία εκδήλωση αυτής της επίθεσης είναι οι διαγραφές φοιτητών και φοιτητριών, που αποσκοπούν στην περαιτέρω εντατικοποίηση των ζωών μας, στην πειθάρχηση μας και φυσικά στην πειθάρχηση μας ως εργαζόμενοι στη μετέπειτα, ή παράλληλη με τις σπουδές, δουλειά μας, στην πιθανή επιβολή διδάκτρων, στην προώθηση της εξατομίκευσης και του μεταξύ μας ανταγωνισμού, πατώντας μάλιστα στη διαίρεση των φοιτητών σε συνεπείς/ενεργούς και σε τεμπέληδες/αιώνιους. Οι διαγραφές όμως, αποτελούν ταυτόχρονα και μέσο για τη συναίνεση στην εφαρμογή του οργανισμού, ως μία αυταπάτη για ευνοϊκότερη μεταχείριση των «αιωνίων» φοιτητών. Οργανισμός είναι το καταστατικό που ρυθμίζει τον τρόπο λειτουργίας του ιδρύματος, από την συμπεριφορά των μελών του μέχρι και την τελευταία γραφειοκρατική δομή του, και συντάσσεται και εφαρμόζεται από τις διοικήσεις, σύμφωνα με το νόμο Διαμαντοπούλου. Είναι αυτός λοιπόν που θεσμοποιεί και επεκτείνει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.
Το πανεπιστήμιο που σχεδιάζουν πρέπει να είναι ευνοϊκός χώρος για ιδιωτικές επενδύσεις, πρέπει να παρέχει τις απαραίτητες εγγυήσεις αποδοτικότητας στο κεφάλαιο (και με τη μείωση των εισακτέων ώστε να μειωθεί η μαζική παραγωγή πτυχιούχων και με τη διαγραφή των «αιωνίων» φοιτητών), ώστε να αποσπάσει τις (πολυπόθητες για πολλά μέλη της «ακαδημαϊκής κοινότητας» που μυρίζονται ευκαιρίες για μπίζνες) χρηματοδοτήσεις/κονδύλια. Τέτοια ακριβώς εγγύηση είναι και οι διαγραφές. Ησυχία. Τάξη.Παραγωγικότητα. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του νέου πανεπιστημίου και από αυτό δεν θα μπορούσαν να λείπουν φυσικά τα εργασιακά κάτεργα (εργολαβίες), οι ιδιωτικοί μπράβοι (security) και η προσπάθεια ποινικοποίησης των οποιωνδήποτε αντιστάσεων.
Είναι ανάγκη να μη μείνουμε θεατές στην εφαρμογή των σχεδίων τους, να μην αναθέσουμε τους αγώνες μας σε κανέναν «ειδικό της πολιτικής». Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να βρεθούμε σε γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, σε πρωτοβουλίες, σε επιτροπές φοιτητών/τριών κι εργαζομένων. Να χτίσουμε από κοινού ενεργές κοινότητες αγώνα ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας.

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ
ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

Το κείμενο σε μορφή pdf:ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ

ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΦΟΙΤΗΤΗ…

Από τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, την επέκταση των επισφαλών σχέσεων εργασίας μέχρι την καταστολή, την τρομοκρατία και τον εγκλεισμό χιλιάδων μεταναστών εργατών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης φαίνεται ξεκάθαρα πως η διαχείριση της κρίσης σημαίνει την ολοένα και πιο βίαιη υποτίμηση και απαξίωση της ζωής και της εργασίας μας. Βιώνουμε μια ταξική επίθεση των αφεντικών και των κυβερνήσεων τους πάνω μας, που στόχο έχει την υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελός τους. Σε αυτό το πλαίσιο, εντείνεται και “νομιμοποιείται” η αναδιάρθρωση η αναδιάρθρωση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (όπως και στις υπόλοιπες βαθμίδες) με την επέκταση επισφαλών σχέσεων εργασίας (εργολαβίες), την άμισθη εργασία μεταπτυχιακών και διδακτορικών φοιτητριών, την περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση, τη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στους φοιτητές και στις οικογένειες τους, την αύξηση της καταστολής, την αποστείρωση των πανεπιστημιακών χώρων, την εντατικοποίηση και την πειθάρχηση.

Το τελευταίο διάστημα, λοιπόν, γίνεται λόγος μέσα από δημοσιογραφικές πηγές, που έχουν επιβεβαιωθεί και από το Υπουργείο, για διαγραφές 180.000 “αιωνίων” φοιτητών, σύμφωνα με το νόμο πλαίσιο 4009/11. Πιο συγκεκριμένα ο νόμος ορίζει ότι οι φοιτήτριες που εγράφησαν μέχρι το 2004-05 “θεωρείται ότι έχουν απολέσει αυτοδικαίως τη φοιτητική τους ιδιότητα από τη λήξη του ακαδημαϊκού έτους 2013-14, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τον οργανισμό” (για τους 2005-06 ορίζεται αντίστοιχα το 2014-15).

Οι ρητορείες περί αναγκαιότητας των διαγραφών συνήθως συνοδεύονται και από μια χοντροκομμένη μπουρδολογία, που μιλά για «τεμπέληδες αιώνιους που κοστίζουν στους φορολογούμενους», η οποία είναι καταφανώς παραπλανητική και έχει, μεταξύ άλλων, ως στόχο τη διαίρεση των φοιτητών σε επιμελείς και σε τεμπέληδες/αιώνιους, με τους πρώτους να αποδέχονται τις διαγραφές των δεύτερων ή ακόμα χειρότερα να τις στηρίζουν ανοιχτά (π.χ. καριερίστες, που νιώθουν ότι το πτυχίο τους θα αποκτήσει μεγαλύτερη αξία). Εμείς απ’ την πλευρά μας ξέρουμε ότι οι συμφοιτήτριες μας, που έχουν υπερβεί το όριο σπουδών, από τη μία δεν «κοστίζουν», αφού δε δικαιούνται πάσο, σίτιση, στέγαση, συγγράμματα κ.λ.π. (όχι ότι αν κόστιζαν, θα άλλαζε κάτι), ενώ από την άλλη, έχουν στις περισσότερες περιπτώσεις αναγκαστικά παρατείνει τις σπουδές τους λόγω εργασίας, μόνιμης κατοικίας μακριά από το πανεπιστήμιο, προβλημάτων υγείας κ.α. Και στην περίπτωση όμως, που αυτή η παράταση της φοίτησης είναι ηθελημένη, θεωρούμε πως έχουμε κάθε δικαίωμα να προσαρμόζουμε τους ρυθμούς των σπουδών μας ανάλογα με τις προσωπικές επιλογές και επιθυμίες μας!

Αφήνοντας λοιπόν στην άκρη τα προσχήματα, θα δούμε ότι στην πραγματικότητα οι διαγραφές έχουν ως στόχο την παραπέρα προώθηση της εντατικοποίησης (στην ίδια κατεύθυνση κινούνται άλλωστε και οι υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, οι αλυσίδες μαθημάτων κ.λ.π.) και της συνεπαγόμενης πειθάρχησης των φοιτητών. Έτσι, το ν+2 έρχεται να εντείνει την εξατομίκευση, τον ανταγωνισμό και την αποστείρωση, δυσχεραίνοντας την όποια αντίσταση, πόσο μάλλον τις δυναμικότερες μορφές της. Όλα αυτά βεβαίως αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις, ώστε να συνεχιστεί με ασφαλή τρόπο η μετάβαση από το υπάρχον μοντέλο πανεπιστημίου σε ένα όλο και πιο παραγωγικό για τις ανάγκες των αφεντικών.
Κάτι πολύ σημαντικό που θα πρέπει να τονιστεί από την “καυτή” παράγραφο του νόμου, η οποία αναγράφεται πιο πάνω και αναφέρεται στις διαγραφές, είναι η φράση: «εκτός αν ορίζεται διαφορετικά από τον οργανισμό».*

Σε αυτό το κλίμα προστίθενται και οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού, κατά τη διάρκεια συνάντησής του με την ομοσπονδία των διοικητικών υπαλλήλων, ότι για να δημιουργηθούν οι νέες θέσεις, που τους έταξε για την απορρόφηση των σε διαθεσιμότητα υπαλλήλων (αλλά όχι των κατηργημένων) θα πρέπει να δημιουργηθεί ο οργανισμός. Αυτό φυσικά είναι πολύ πιθανόν να αποτελεί αερολογία.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι πιθανόν τα περί διαγραφών θα λειτουργήσουν και ως κερκόπορτα, ώστε οι φοιτήτριες μέσα στην απελπισία τους να συναινέσουν στη δημιουργία του νέου οργανισμού, με ότι αυτό συνεπάγεται, ελπίζοντας σε μια πιο “φιλική” εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών. Πρόκειται για μια προσπάθεια καλλιέργειας αυταπατών, καθώς είναι προφανές ότι από τη μια το σημαντικό είναι η εφαρμογή των διαγραφών αυτή καθ’ αυτή και όχι οι προϋποθέσεις με τις οποίες αυτή θα γίνει, ενώ από την άλλη δεν υπάρχει καμία εγγύηση για την “διευκόλυνση” και για το αν αυτή θα είναι ουσιαστική (μικρού διαστήματος παρατάσεις, καταβολή διδάκτρων, αυστηρά κριτήρια παράτασης – όπως ένσημα, υψηλοί βαθμοί κ.α.).

Απέναντι σε αυτή τη πραγματικότητα, εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούμε πια να κινούμαστε με τη λογική έκτακτης ανάγκης της τελευταίας στιγμής και της μεγάλης ώρας. Μια λογική που έχει τροφοδοτηθεί από την αριστερά, έτσι ώστε οι αγώνες να στοχεύουν στη “κεντρική πολιτική σκηνή”, να τραβήξουν τη προσοχή των media και τελικά να δώσουν σαν άμεσο αποτέλεσμα την πολυπόθητη πολιτική υπεραξία, καθώς καταρρέουν ηττημένοι στο “κάναμε ότι μπορούσαμε, ψηφίστε εμάς λοιπόν”. Τέρμα πια λοιπόν στις εκτονώσεις, στην ανάθεση των αγώνων σε «ειδικούς», στις ψευδαισθήσεις εκλεγμένων σωτήρων και σε συντεχνιακές λογικές.

Δεν αναλωνόμαστε σε μια άκριτη υπεράσπιση του μέχρι πρότινος «δημοσίου και δωρεάν πανεπιστημίου», αναζητώντας συμμάχους σε όσους έκαναν χρόνια μπίζνες μέσα σ’ αυτό. Άλλωστε, δεν είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε κάποια ακαδημαϊκά συμφέροντα, όπως τα «ισχυρά πτυχία, που μας ξεχωρίζουν από τους άλλους». Να μη δεχτούμε καμία «πιο έξυπνη» εφαρμογή κανενός νόμου-πλαισίου. Είναι μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ, φοιτητές και εργαζόμενες του πανεπιστήμιου να αντιληφθούμε τα κοινά μας ταξικά συμφέροντα, να βρεθούμε σε γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, σε πρωτοβουλίες, σε επιτροπές φοιτητριών και εργαζομένων· Nα χτίσουμε από κοινού ενεργές κοινότητες αγώνα ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας.

*Τι είναι όμως αυτός ο περιβόητος οργανισμός; Ο οργανισμός είναι η δομή (το καταστατικό) του πανεπιστημίου. Ρυθμίζει οτιδήποτε αφορά την εσωτερική λειτουργία των ιδρυμάτων, όπως είναι η ίδρυση, η κατάργηση, η συγχώνευση και η μετονομασία, τα πειθαρχικά παραπτώματα, οι υπάρχουσες φοιτητικές παροχές (περίθαλψη, στέγαση, σίτιση, μετακινήσεις, πολιτιστική καλλιέργεια), η προστασία και η ασφάλεια της σχολής, η σύσταση νέων θέσεων διοικητικού προσωπικού, αλλά και διάφορα άλλα.
Η δημιουργία -νέου ουσιαστικά- οργανισμού, η οποία γεννά ελπίδες σε κάποιους για ευνοϊκότερη εφαρμογή του μέτρου των διαγραφών, θα πρέπει αναγκαστικά να έρχεται σε πλήρη συμφωνία με τον υπάρχοντα νόμο-πλαίσιο 4009/11, που περιλαμβάνει: ρυθμίσεις περί διδάκτρων και χορήγηση φοιτητικών δανείων, συγχωνεύσεις ή καταργήσεις σχολών και τμημάτων “σύμφωνα με τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας”. Ακόμη προβλέπει τη δημιουργία του συμβουλίου διοίκησης (αποτελούμενου σε μεγάλο βαθμό από επιχειρηματίες) με τις εξής αρμοδιότητες: την έκδοση ή αναθεώρηση του οργανισμού και του εσωτερικού κανονισμού της σχολής, την σύνδεση του ιδρύματος με την κοινωνία-οικονομία, την παύση κοσμητόρων, τον ορισμό ή μη διδάκτρων για τους μεταπτυχιακούς και άλλα.

Συντονισμός Ελευθεριακών και Αυτόνομων Φοιτητικών Σχημάτων Αθήνας
(ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής, ελευθεριακή παρέμβαση παντείου, αυτόνομο σχήμα ΦΜΣ,
ελευθεριακή παρέμβαση πολιτικών μηχανικών, αυτόνομο σχήμα ΣΚΣ, ελευθεριακό σχήμα ΣΕΜΦΕ)

Το κείμενο σε μορφή pdf:ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΦΟΙΤΗΤΗ…

Συντονισμός Ελευθεριακών και Αυτόνομων Φοιτητικών Σχημάτων Αθήνας
ελευθεριακή παρέμβαση φιλοσοφικής, ελευθεριακή παρέμβαση παντείου
αυτόνομο σχήμα ΦΜΣ, ελευθεριακή παρέμβαση πολιτικών μηχανικών αυτόνομο σχήμα ΣΚΣ, ελευθεριακό σχήμα ΣΕΜΦΕ

Η αφίσα σε μορφή pdf: Να μην επιτρέψουμε τις διαγραφές φοιτητών-φοιτητριών 

Αφίσα:

Εισήγηση εκδήλωσης – συζήτησης:

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ

ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΕ ΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΙ

Σάββατο 25/01, 18.00, Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη)

Έχει ήδη περάσει σχεδόν ένας μήνας από την προσωρινή λήξη του απεργιακού αγώνα στα Πανεπιστήμια ενάντια στο μέτρο της διαθεσιμότητας. Η καταγραφή της εμπειρίας των αγωνιζόμενων υποκειμένων, ο απολογισμός και η (αυτο)κριτική είναι απαραίτητη μετά από κάθε κινητοποίηση ώστε να αντληθούν εκείνα τα διδάγματα που θα επιτρέψουν τη συνέχισή του αγώνα με καλύτερους όρους αλλά και θα αποτελέσουν παρακαταθήκη συνολικότερα για το ταξικό ανταγωνιστικό κίνημα, πόσω μάλλον μετά από μια απεργία πρωτόγνωρης διάρκειας, μαχητικότητας και χαρακτηριστικών όπως αυτή στα Πανεπιστήμια.

Όπως φαίνεται αυτή τη στιγμή, η απεργία στα Πανεπιστήμια δεν έχει οδηγήσει το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου σε συγκεκριμένες παραχωρήσεις, πέρα από κάποιες θολές «υποσχέσεις» για την επαναπρόσληψη ενός αριθμού εργαζομένων που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα πραγματοποιηθούν. Η αξία της απεργίας όμως δεν μπορεί να εκτιμηθεί μόνο από τα συγκεκριμένα αποτελέσματά της, π.χ. από αν κατάφερε να μειώσει των αριθμό των απολύσεων, αλλά και από τα ζητήματα που τέθηκαν όσον αφορά τόσο στη μορφή όσο και το περιεχόμενο του αγώνα. Πράγματι, τέθηκε μια σειρά από ζητήματα κεφαλαιώδους σημασίας για την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης και της διαχείρισής της μέσω της ακραίας απαξίωσης της εργασιακής δύναμης:

·         Ο ρόλος του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού ως μορφής οργάνωσης του αγώνα: πελατειακές σχέσεις, παραγοντισμός, οργανική σχέση με τη διοίκηση, συντεχνιακός χαρακτήρας, διαχωρισμός των εργαζόμενων όχι μόνο κατά κλάδο και εργασιακή σχέση (συμβασιούχοι, μόνιμοι, εργολαβικοί) αλλά και κατά χώρο εργασίας (π.χ. ΕΚΠΑ-ΠΑ.ΠΕΙ.), αναπαραγωγή της λογικής της ανάθεσης, αυταπάτες της βάσης περί επιμέρους ρυθμίσεων ή νομικής οδού για την ικανοποίηση των αιτημάτων, ατομικιστική χρήση του συνδικάτου.

·   Οι μορφές αυτο-οργάνωσης των εργαζομένων μέσα και ενάντια στο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό και τα όρια τους: σπάσιμο της λογικής της ανάθεσης (;), κοινή οργάνωση διαφορετικών κομματιών -στη συγκεκριμένη περίπτωση φοιτητών και εργαζόμενων, δημιουργία μιας νέας κοινωνικότητας ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους φοιτητές μέσα από τη συγκρότηση της απεργιακής κοινότητας αγώνα.

·         Ο εγκλωβισμός των αγώνων στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας και το πρακτικό ξεπέρασμα των ορίων που αυτή θέτει: απεργιακές περιφρουρήσεις, μπλοκάρισμα της παραγωγικής διαδικασίας – αναστολή της λειτουργίας του Πανεπιστημίου, συνέχιση της απεργίας παρά την επαναλαμβανόμενη κήρυξη της ως παράνομης από τα δικαστήρια, ποινικοποίηση της απεργιακής δράσης, μέτρα έκτακτης ανάγκης όπως π.χ. η διαδικασία της ατομικής απογραφής και εισαγωγή του ιδιώνυμου πειθαρχικού παραπτώματος της μη-απογραφής στο πειθαρχικό δίκαιο, εμπλοκή της ασφάλειας στις συλλογικές διαδικασίες των εργαζομένων και των φοιτητών.

·         Η σχέση των αγώνων των εργαζόμενων στις κοινωνικές υπηρεσίες (υγεία, παιδεία) με τους «χρήστες» των υπηρεσιών: ανάδειξη της κοινότητας των συμφερόντων από τη σκοπιά του κοινωνικού μισθού (μετακύλιση του κόστους, ιδιωτικοποίηση)-της αναδιάρθρωσης των σχέσεων εκμετάλλευσης (π.χ. επέκταση επισφαλών σχέσεων εργασίας), μορφές επικοινωνίας και κοινής δράσης.

·         Οι αδυναμίες της σύνδεσης του αγώνα των εργαζομένων με αυτόν των φοιτητών: αποτυχία συγκρότησης κοινών αιτημάτων, περιορισμένη επικοινωνία και διαχωρισμένες διαδικασίες.

·          Η προσπάθεια διάλυσης της απεργίας από μερίδες φοιτητών: η απαθής ή η εχθρική στάση τους απέναντι στον αγώνα (ΔΑΠ, ΜΑΣ, Ανεξάρτητοι Φοιτητές), καθώς και η υποκατάσταση της δουλειάς των διοικητικών (π.χ. επιτηρήσεις εξεταστικών) από ορισμένους μεταπτυχιακούς ή υποψήφιους διδάκτορες.

·         Η ιδιωτικοποίηση-επιχειρηματικοποίηση του Πανεπιστημίου: μετακύλιση του κόστους στους φοιτητές, και τους γονείς τους, «αυτοχρηματοδότηση»-επέκταση πεδίων καπιταλιστικής κερδοφορίας μέσω των εργολαβιών και των ερευνητικών προγραμμάτων, ενίσχυση και εμπέδωση της ατομικιστικής ιδεολογίας στους φοιτητές λόγω της ανάληψης του κόστους εκπαίδευσης από τους ίδιους.

·         Ο λόγος της αριστεράς περί κοινωνικών αγαθών – «δημόσιου» πανεπιστημίου έναντι της κριτικής του ρόλου του Πανεπιστημιού ως θεσμού του καπιταλιστικού κράτους: αναπαραγωγή / πειθάρχηση / κατανομή της ειδικευμένης εργασιακής δύναμης, μονοπωλιακή παραγωγή και αναπαραγωγή της επιστημονικής γνώσης ως διαχωρισμένης γνώσης που προέκυψε από την αλλοτρίωση της άμεσης πρακτικής εμπειρίας του συλλογικού εργάτη, διαχωρισμός διανοητικής-χειρωνακτικής εργασίας, παραγωγή και αναπαραγωγή της κυρίαρχης εθνικής ιδεολογίας, η επιστημονική έρευνα ως μοχλός ανάπτυξης του κεφαλαίου, κατασκευή του ιδεολογικού ρόλου του φοιτητή ως διαχωρισμένου, διαταξικού και υποτιθέμενα προνομιακού υποκειμένου, το πανεπιστήμιο ως μηχανισμός κοινωνικής ανέλιξης και ιδεολογία που τον συνοδεύει.

·         Το ιδεολόγημα της «ακαδημαϊκής κοινότητας» και των υποτιθέμενων κοινών συμφερόντων: αυταπάτες για το ρόλο της διοίκησης, ψευδής διάκριση Συγκλήτου-Συμβουλίου Ιδρύματος, ο ρόλος ορισμένων «συμμάχων» μας ανάμεσα στα μέλη ΔΕΠ σε σχέση με τη λήξη της απεργίας και την επιστροφή των διαθέσιμων στις δουλειές τους.

·         Το άνοιγμα των πανεπιστημιακών χώρων και της υλικής τους υποδομής στα αγωνιζόμενα κομμάτια της τάξης μας (άνεργους, μισθωτούς συνταξιούχους): προλεταριακή χρήση του πανεπιστημίου και «πανεπιστημιακό άσυλο».

Ο κατάλογος των ζητημάτων που άνοιξε ο αγώνας στα Πανεπιστήμια μπορεί να συνεχιστεί και να αναπτυχθεί για πολλές σελίδες ακόμα. Η άμεση ανταλλαγή εμπειριών μεταξύ εργαζομένων και φοιτητών, ο απολογισμός και η αυτοκριτική του αγώνα καθίσταται εξαιρετικά κρίσιμη για την προοπτική συνέχισής και επέκτασής του, για την προώθηση της αυτο-οργάνωσης, του ξεπεράσματος των διαχωρισμών και της ανάθεσης, για την ενίσχυση του ταξικού περιεχομένου του αγώνα. Για όλους τους παραπάνω λόγους, εργαζόμενοι και φοιτητές που συμμετείχαμε από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα στις κινητοποιήσεις σας καλούμε να συμμετάσχετε στην εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 25/1, 18.00, στο Πολυτεχνείο (κτίριο Γκίνη).

Μέλη της απεργιακής επιτροπής του ΕΚΠΑ | Αυτόνομο Σχήμα ΦΜΣ | Ελευθεριακή Παρέμβαση Πολιτικών Μηχανικών | Ελευθεριακή Παρέμβαση Παντείου | Ελευθεριακό Σχήμα ΣΕΜΦΕ | Αυτόνομο σχήμα ΣΚΣ