Αντιλαμβανόμαστε την αναγκαιότητα να αναζητήσουμε λύσεις για τα κοινά μας προβλήματα. Συζητάμε για την δημιουργία ενός αυτο-οργανωμένου δυκτίου αλληλεγγύης και δράσης μέσα στην σχολή, με καθημερίνη παρέμβαση, για να μην πληρώσει κανένας φοιτητής και καμία φοιτήτρια, ούτε ένα ευρώ για τις σπουδές τους.
Τετάρτη 18/1 Αμφιθέατρο ΣΑΕΤ, ώρα 11.30
Όλοι/ες στην Παναττική Απεργία 17/01.
Συγκέντρωση – Πορεία, Προπύλαια 11:00 πμ
Σωματεία βάσης, εργατικές ομάδες και συνελεύσεις,
εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες
Γενική συνέλευση των φοιτητών της Σχολής Γραφικών Τεχνών & Καλλιτεχνικών Σπουδών:
Δευτέρα 16/1, ώρα 12:00 μμ, στο αμφιθέατρο ΣΑΕΤ.
Επόμενη ανοιχτή συνέλευση αυτόνομου σχήματος:
Παρασκευή 13/1, ώρα 16.00
στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ Αθήνας (απέναντι από την ΣΓΤΚΣ).
το κείμενο σε μορφή pdf εδώ.
Για να αγαπήσουν ξανά οι εργάτες τους εαυτούς τους,
πρέπει να μισήσουν ξανά τα αφεντικά!
«Ακούστε τη φωνή των χαλυβουργών. Ο αγώνας μας είναι και δικός σας. Απεργούμε σαν μια γροθιά από τις 31 Οκτώβρη. Διαλέξαμε το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας. Υπερασπίζουμε το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας. Δε γυρνάμε για δουλειά μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ. Απαιτούμε να επιστρέψουν στη δουλειά οι απολυμένοι συνάδελφοί μας. Νικήσαμε το φόβο και τους εκβιασμούς. Κατεβήκαμε σε απεργία. Είμαστε όρθιοι. Είμαστε ήδη νικητές. Οι βιομήχανοι στα γύρω εργοστάσια περιμένουν να έχουμε κουραστεί, να έχουμε πάει για δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι. Αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουν αστείρευτη δύναμη. Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι μια μεγάλη νίκη για όλη την εργατική τάξη…».
απόσπασμα από ανακοίνωση των απεργών χαλυβουργών (Ασπρόπυργος 2011)
Εδω και 2,5 μήνες (από τις 31 Οκτωβρίου) 400 εργάτες της εταιρείας “Ελληνική Χαλυβουργία» στον Ασπρόπυργο, έχουν κυρίξει απεργία διαρκείας, σαμποτάροντας έτσι την παραγωγή του εργοστασίου. Με αυτόν τον τρόπο οι εργάτες εναντιώνονται στα σχέδια του αφεντικού Μάνεση, ο οποίος θέλει να επιβάλει έναν νέο εργασιακό μεσαίωνα (μείωση του 8ώρου σε 5ώρο, 40% μείωση στο μισθό, απλήρωτες υπερωρίες, εντατικοποίηση, κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων). Και όλα αυτά, κάτω από το εκβιαστικό δίλημμα που έχει βάλει η εργοδοσία, ότι αν δεν συμφωνήσουν θα προχωρήσει σε απολύσεις, όπως και έγινε. Μέχρι στιγμής οι απολυμένοι έχουν ξεπεράσει τους 50. Η εργοδοσία έρχεται και επικαλείται την οικονομική κρίση και τις “οικονομικές δυσκολίες” που έχει η επιχείρηση για να δικαιολογήσει όλη αυτήν την επίθεση που έχει εξαπολύσει.
Η πραγματικότητα όμως ειναι διαφορετική. Η παραγωγικότητα και οι εξαγωγές παραγωγών σιδήρου της συγκεκριμένης βιομηχανίας γνωρίζει πρωτοφανή αύξηση τα τελευταία 2 χρόνια ενώ ο τζίρος της μόνο για το 2010 ήταν πάνω από 210 εκατομμύρια! Η απάντηση όλων των εργατών ήταν άμεση, καθώς ομόφωνα επέλεξαν μέσα από την γενική τους συνέλευση να μην δεχτούν να γυρίσουν πίσω δουλέυοντας σαν σκλάβοι με μισθούς πείνας των 500 ευρώ. Αυτό που επέλεξαν ήταν ο ανυποχώρητος αγώνας ενάντια στην εξαθλίωση που θέλει να τους επιβάλει η εργοδοσία, απαιτώντας παράλληλα την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων. Ο αγώνας αυτός έχει δεχτεί έμπρακτη συμπαράσταση, υλική και ηθική, με τρόφιμα και χρήματα από δεκάδες σωματεία, συνελεύσεις γειτονιών, φοιτητών και συλλογικοτήτων και έχει καταφέρει να αποκτήσει κοινωνική ανταπόκριση παρά την σκόπιμη σιωπή των ΜΜΕ
Η επίθεση που δέχονται οι εργάτες της Χαλυβουργίας από την εργοδοσία δεν αποτελεί μοναδική περίπτωση. Βλέπουμε ανάλογες περιπτώσεις να διαδραματίζονται και σε άλλους εργασιακούς χώρους (ΑLTER, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 3Α ΕΚΤΥΠΩΤΙΚΗ, Notos Galleries, Αφοί Λούκισσα ΑΒΕΕ). Όλα αυτά τα παραδείγματα εργοδοτικής τρομοκρατίας μαζί και με πολλά άλλα, αποτελούν την ουσία της “κρίσης” και αναδεικνύουν τον ρόλο των αφεντικών ειδικά σε τέτοιες περιόδους. Καθημερινά, τα αφεντικά στο βωμό των συμφερόντων τους, μας ταπεινώνουν, μας απειλούν και μας εκμεταλλέυονται. Η κρίση για εμάς μεταφράζεται ώς η κορύφωση ενός διαρκούς ταξικού πολέμου και η προσπάθεια επιβολής των διεθνών και ντόπιων συμφερόντων της καπιταλιστικής τάξης έχωντας ώς στόχο την αύξηση της κερδοφορίας με την μείωση της αξίας της εργατικής μας δύναμης, την επιδείνωση της ανεργίας και την οικονομική εξαθλείωση της κοινωνίας.
«… Η αλληλεγγύη με τους οργανωμένους εργάτας όλης της Ελλάδος και όλου του κόσμου, διά την άμυνα υπέρ των εργατικών δικαίων και την καταπολέμηση της εκμεταλλεύσεως από το κεφάλαιον, με τελικόν σκοπόν να δημοσιοποιηθούν τα μέσα παραγωγής να γίνουν τα εκ της εργασίας αγαθά αποκλειστική απόλαυσις των παραγωγών των και να παύσει η εκμετάλλευσις του ανθρώπου από τον όμοιόν του».
απόσπασμα από το καταστατικό του σωματείου των μεταλλευτών (Σέριφος 1916)
Από την μεριά μας, έχουμε την υποχρέωση να διαδώσουμε την φωνή των εργατών που μάχονται στην Χαλιβουργία, για τον λόγο ότι ο αγώνας τους είναι και δικός μας. Δεν θα μπούμε στο παιχνίδι εντυπώσεων που θέλει να παίξει η νεολαία του ΚΚΕ στα πανεπιστήμια και στην σχολή μας, διεκδικώντας τα έυσημα και τον ρόλο του καθοδηγητή, καθαρά για το πολιτικό κέρδος και την κομματική τους υπεραξία. Γιατί πολύ απλά ο αγώνας των απεργών, είναι αγώνας όλης της εργατικής τάξης και δεν αποτελεί τσιφλίκι κανενός. Στεκόμαστε δίπλα στους απεργούς και δεν χρησιμοποιούμε επιλεκτικά την αλληλεγγύη όπως συνηθίζει να κάνει το ΠΑ.ΜΕ (με κριτήριο αν οι αγώνες είναι υποστηρικτικοί προς το κόμμα του). Τέλος, πιστέυουμε ότι η αλληλεγγύη δεν πρέπει να μείνει μονάχα στην ηθική και υλική στήριξη. Θα πρέπει να διευρινθει και με την ταξική ενότητα στην βάση όλων των εκμεταλλευόμενων, κάνοντας πέρα τους πλαστούς διαχωρισμούς που θα προσπαθήσουν να επιβάλουν κάθε φορά, κράτος και αφεντικά. Θα πρέπει ο κάθε χώρος δουλειας να μετατραπεί σε μια εστία αντίστασης και αγώνα. Να γίνει μια Χαλυβουργία.
“Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά – εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.”
Αυτό θα πρέπει να είναι το σύνθημα σε κάθε χώρο δουλειάς. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς είμαστε οι παραγωγοί της εργασίας και όλου του κοινωνικού πλούτου – ότι η εργατική τάξη δεν χρωστά τίποτα και σε κανέναν. Τώρα περισσότερο απο ποτέ, χρειάζεται να οργανώσουμε τους δικούς μας αγωνες μέσω δομών εργατικής αυτονομίας ( αυτοοργανωμένα σωματεία βάσης, εργατικές ομάδες, επιτροπές αγώνα και απεργιακά ταμεία αλληλεγγύης) όπου θα εκφράζουν αυθεντικά τα συμφέροντα της τάξης μας. Λειτουργώντας αντιιεραρχικά και αμεσοδημοκρατικά, χωρίς αντιπροσώπους και ειδήμονες. Έξω και ενάντια σε κάθε εργοδοτικό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό προχωράμε με άμεσες δράσεις και ριζοσπαστικές διεκδικήσεις, μπλοκάρωντας συνολικά την παραγωγή και τα κέρδη τους, μέχρι να πάρουμε την κατάσταση και τον πλούτο στα χέρια μας. Μέχρι την γενικευμένη αυτοδιέυθυνση.
αυτόνομο σχήμα ΣΓΤΚΣ
30/11/2011
«ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη… ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη… ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό… ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει… ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 400 ευρώ με ή χωρίς ένσημα… ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα εξόδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων… ΒΙΑ είναι να αρρωσταίνεις από την πολλή δουλειά… ΒΙΑ είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για ανταπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια… ΒΙΑ είναι να μην έχεις λεφτά να αγοράσεις φάρμακα για να επιδιορθώσεις το εμπόρευμα-εργατική σου δύναμη… ΒΙΑ είναι να πεθαίνεις σε ράντζα άθλιων νοσοκομείων, όταν δεν μπορείς να δώσεις φακελάκι». Προλετάριοι από την κατειλημμένη ΓΣΕΕ, Αθήνα, Δεκέμβρης 2008
Πάνε τρία χρόνια (6 Δεκέμβρίου 2008) από την δολοφονία του 15 χρόνου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα εξάρχεια. Ο θάνατος του νεαρού μαθητή από τον μπάτσο Κορκονέα, ήταν η αφορμή να βρεθούν χιλιάδες εξεγερμένοι στους δρόμους παρά το «γιορτινό» κλίμα των χριστουγέννων και της καταναλωτικής μανίας. Ήταν η πυροκρότηση μιας κοινωνικής έκρηξης, η οποία σκόρπισε το μόριο της ελευθερίας και της αμφισβήτησης. Η αιτία όμως των γεγονότων του ΄08, ήταν η συνεχιζόμενη, χωρίς όρια, υποτίμηση των ζωών μας από το κράτος και το κεφάλαιο. Η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη ήταν η συμπύκνωση και η έκρηξη χιλιάδων αρνήσεων! Τώρα, πιο πολύ απο ποτέ, με την εμπέδωση της οικονομικής κρίσης, τα συνεχιζόμενα αντιεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα και την αδυσώπητη εξαθλίωση των ζωών μας πρός όφελος των λίγων, είναι επιτακτικό να οξύνουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, ανοίγοντας νέα πεδία σύγκρουσης και ρήξης με αυτό το σαπισμένο σύστημα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Κλειστή η σχολή την Τρίτη 6 Δεκέμβρη 2011
Όλοι/ες στην διαδήλωση στα Προπύλαια.
Καμιά εθνική ενότητα, καμιά υποταγή
Αγώνας “απ΄ τα κάτω” και πάλη ταξική!
Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε να επικρατεί πανικός στις τάξεις της ευρωζώνης για την κρίση χρέους και το μέλλον του ευρώ. Η οικονομία του ελληνικού κράτους έπαψε πλέον να αποτελεί την εξαίρεση και το μαύρο πρόβατο της ευρώπης καθώς ισχυρά κράτη με αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες, όπως είναι η Ιταλία και η Ισπανία, αποφασίσαν να περάσουν και αυτές αντίστοιχα μέτρα λιτότητας. Συνεπώς το παραμύθι που μας πουλούσαν εδώ και 2 χρόνια, ότι η κρίση αποτελεί ελληνικό φαινόμενο και για αυτήν ευθύνονται ορισμένοι κερδοσκόποι, οι μισθοί των δημόσιων υπαλλήλων, οι πελατειακές σχέσεις και οι διευθαρμένοι πολιτικοί, καταρέει, καθώς αποδεικνύεται ότι η κρίση που υπάρχει είναι συνολικότερη. Είναι μια κρίση των τραπεζών, την οποία το ίδιο το κεφάλαιο κατάφερε να την μετατρέψει σε δημοσιονομική κρίση του κράτους. Αυτό σημαίνει ότι κρατικοποίησε το χρέος για να περάσουν αντικοινωνικά μέτρα ώστε να πληρώσουμε όλα τα σπασμένα και ουσιαστικά την κρίση τους. Και ύστερα έρχονται και μας λένε, ότι η επίλυση αυτής της κρίσης αποτελεί εθνικό ζήτημα και ότι η κυβέρνηση συνεργασίας και εθνικής ενότητας είναι επιτακτική ανάγκη και μονόδρομος.
Από την μεριά μας, δεν πιστεύουμε σε καμία εθνική ενότητα γιατί για εμάς πολύ απλά συνεπάγεται σε μια συμμαχία μεταξύ εκμεταλλευτών – εκμεταλλευόμενων, αφεντικών και εργατών. Τα συμφέροντα μας δεν μπορούν να ταυτιστούν με τις χιλιάδες απολύσεις, την συρρίκνωση μισθών και συντάξεων, την διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τα χαράτσια, την ιδιωτικοποίηση/ εμπορευματοποίηση των δημόσιων και κοινών αγαθών, την καταστολή των απεργιών και διαδηλώσεων αλλά ούτε και με την πολυπόθητη οικονομική ανάπτυξη και την κερδοφορία των αφεντικών. Πρεπει να γινει ξεκάθαρο σε όλους και σε όλες, ότι η κυβέρνηση εθνικής ενότητας που έχει σχηματιστεί είναι η προσπάθεια των αστικών δυνάμεων και κομμάτων (Πα.Σο.Κ, Ν.Δ και το φασιστικό ΛΑ.Ο.Σ) να τηρήσουν την εφαρμογή της συμφωνίας της 27ης Οκτώβρη που αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες (η οποία μιλάει για το κούρεμα του ελληνικού χρέους και το σχέδιο διάσωσης της ευρωζώνης), να συνεχίσουν το μνημονιακό έργο που είχε αναλάβει η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠαΣοΚ υπό τις εντολές της Τρόικας αλλά και να διαφύλαξουν την “κοινωνική ειρήνη” και τα συμφέροντα της καπιταλιστικής τάξης στην Ελλάδα και έξω από αυτήν.
Ούτε ΠΑΜΕ, ούτε ΓΣΕΕ, πάρε τους αγώνες στα χέρια σου λαέ.
Απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ο δρόμος του αγώνα αποτελεί μονόδρομος. Είναι η ώρα να περάσουμε στην αντεπίθεση και να οργανώσουμε τις απεργίες μας, μέσα κα έξω από τις σχολές. Πιστεύουμε ότι ο αγώνας μας δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια απεργία-πυροτέχνημα, σαν αυτή της 1 Δεκεμβρίου που έχει κυριχθεί από την ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Πρέπει να μεταρέψουμε τις μονοήμερες απεργίες των καθεστωτικών και ξεπουλημένων εργατοπατέρων σε άγριες απεργίες διαρκείας, ξεφεύγοντας από τον έλεγχο του κρατικού-καθεστωτικού συνδικαλισμού και τα όρια του συντεχνιασμού. Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε και στο ΠΑΜΕ με το οποίο είμαστε εχθρικοί με την δομή και τον ρόλο του. Ένα κομματικό μαντρί του σταλινικού ΚΚΕ, που θεωρεί όλους τους εργατικούς αγώνες τσιφλίκι του και πιστεύει ότι κατέχει την πάσα αλήθεια. Ένας μηχανισμός ενός κόμματος που αναπαράγει την νομιμοφροσύνη και την αστική ηθική. Αξιοζημείωτο παράδειγμα αποτελεί η στάση του ΠΑΜΕ στην γενική απεργία της 20 Οκτωβρίου, παίζοντας άριστα τον ρόλο της αστυνομίας, περιφρουρώντας εκείνη την ημέρα το κοινοβούλιο. αλλά και οι πρόσφατες 15 απολύσεις εργαζομένων στην κομματική τους επιχειρηση «902».
Επιλέγουμε να συμπορευτούμε στον δρόμο την ημέρα της απεργίας μαζί με τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα : τα ταξικά σωματεία βάσης, τις αυτόνομες εργατικές ομάδες και τις λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών. Ο αγώνας μας δεν πρέπει να σταματήσει εκεί, καθώς είναι επιτακτική ανάγκη να τον οξύνουμε εκεί που κινούμαστε καθημερινά, δηλαδή, στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές μας. Προχωράμε σε συλλογική στάση πληρωμών σε τράπεζες και Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στα εισιτήρια των νοσοκομείων, στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ και στα χαράτσια της ΔΕΗ, στα συγράμματα και τα υλικά σε σχολεία και σχολές. Έχοντας πάντα ως στόχο την άμεση κοινωνικοποίηση του πλούτου που εμείς παράγουμε αλλά και τον έλεγχο «από τα κάτω» όλων των δημόσιων υπηρεσιών και μέσων παραγωγής. Αυτές τις ημέρες, δυνατό παράδειγμα αγώνα αποτελεί η ανυποχώρητη απεργία που εχουν ξεκινήσει οι 400 εργάτες στην Ελληνική Χαλυβουργία ενάντια στην τρομοκρατία της εργοδοσίας (μειώσεις μισθών, απολύσεις κ.ά.). Θεωρούμε οτι ο αγώνας τους, είναι αγώνας όλης της εργατικής τάξης. Η αποφαστιστικότητα του αλλά και η έμπρακτη αλληλεγγύη απο δεκάδες σωματεία, συλλογικότητες και συνελεύσεις γειτονιών, πιστεύουμε ότι μπορούν να νικήσουν τις απειλές και τους εκβιασμούς του βιομηχάνου Μάνεση και της εργοδοσίας.
Από την μεριά μας, πρέπει να oργανώσουμε και την δικιά μας απεργία, μέσα στις σχολές. Με καταλήψεις και πολύμορφες δράσεις για το μπλοκάρισμα και την ανατροπή του νόμου πλαισίου και κάθε μεταρρύθμισης που εντατικοποιεί και υποτιμάει τη φοιτητική μας εργασία. Τώρα που η λεηλασία των ζωών μας δεν έχει τελειωμό, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε την συλλογική μας δύναμη, κάνοντας πέρα τον φόβο και τις ατομικές λύσεις. Ο αγώνας μας θα πρέπει να εναντιωθεί σε λογικές που θέλουν κόμματα της αριστεράς να ελέγχουν και να οδηγούν όλη την κοινωνική οργή στις κάλπες για τις κομματικές τους φιλοδοξίες, λειτουργώντας έτσι, ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για την γενικευμένη αντίσταση. Στους «επίδοξους ηγέτες» και «καθοδηγητές» εμείς απαντάμε ότι η χειραφέτηση των καταπιεσμένων ή θα είναι έργο των ίδιων ή δεν θα είναι τίποτα!
Η γενική συνέλευση των φοιτητών της σχολής Γραφικών Τεχνών & Καλλιτεχνικών Σπουδών αποφάσισε:
κοινό πλαίσιο Αυτόνομου * σχήματος – Γραφίδας: 94
Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ): 35
… δίνουμε ραντεβού στην είσοδο του Πολυτεχνείου (στην οδό Στουρνάρη), ώρα 12.00!
Γενική συνέλευση των φοιτητών της Σχολής Γραφικών Τεχνών & Καλλιτεχνικών Σπουδών:
Τετάρτη 30/11, ώρα 12:00 μμ, στο αμφιθέατρο ΣΑΕΤ.
