Κάλεσμα για συγκρότηση συνέλευσης εργαζομένων – φοιτητών/τριων σε ΑΕΙ – ΤΕΙ

Παρασκευή 22/2 στις 16.00 στην αίθουσα 3 της Νομικής (είσοδος από Μασσαλίας).

Το κεφάλαιο και το κράτος του έχουν εξαπολύσει τα τελευταία τρία χρόνια μια ολομέτωπη επίθεση εναντίον του κόσμου της εργασίας με στόχο την υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου. ̇ Τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους με το πρόσχημα του δημόσιου χρέους και την καθολική ιδεολογική νομιμοποίησή στον δημόσιο λόγο μιας «κατάστασης έκτακτης ανάγκης» έχουν βαλθεί να αναδιαρθρώσουν μέχρι εσχάτων τη ζωή μας. Από τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις, τις αυξήσεις των ορίων συνταξιοδότησης, την ελαστικοποίηση των ωραρίων και την επέκταση των επισφαλών εργασιακών σχέσεων μέχρι την καταστολή και την τρομοκρατία –όποια μορφή και αν παίρνει αυτή, εργοδοτική, φασιστική, κρατική– φαίνεται ξεκάθαρα πως η διαχείριση της κρίσης σημαίνει την ολοένα και πιο βίαιη υποτίμηση της ζωής και της εργασίας μας.

Απέναντι σε όλα αυτά είναι εμφανής η ανεπάρκεια των κοινωνικών και ταξικών αγώνων να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Από τη μια μεριά η πλειοψηφία της εργατικής τάξης συνεχίζει να λειτουργεί ατομικιστικά και να εμφορείται από την ιδεολογία της κοινωνικής ανέλιξης και του εθνικισμού. Από την άλλη μεριά οι αγώνες συνεχίζουν να συγκροτούνται στη βάση της λογικής της ανάθεσης και των συντεχνιακών διαχωρισμών και να διαμεσολαβούνται από κρατικοδίαιτες συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες που αναπαράγουν τις πελατειακές σχέσεις και περιχαρακώνουν τις κινητοποιήσεις στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας.

Η επίθεση στην εργασία όπως εκφράζεται στη τριτοβάθμια εκπαίδευση

Το πανεπιστήμιο δεν θα μπορούσε να λείπει απ’ την ατζέντα της ευρύτερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης ως ένας εργασιακός χώρος ειδικής σημασίας εξαιτίας του συγκεκριμένου ρόλου του ως θεσμού αναπαραγωγής / κατανομής /πειθάρχησης της εργατικής δύναμης, οργάνωσης του καταμερισμού της εργασίας, αναπαραγωγής του διαχωρισμού χειρωνακτικής-διανοητικής εργασίας και ιεράρχησης των γνώσεων (οι εργασιακές εμπειρίες μιας καθαρίστριας αξιολογούνται ως κατώτερες της ακαδημαϊκής γνώσης)· ως ιδεολογικού μηχανισμού που προωθεί την ατομικοποίηση και τον ανταγωνισμό.

Οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια για την τριτοβάθμια εκπαίδευση (νόμοι Γιαννάκου-Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου) σε συνδυασμό με τις επιταγές των μνημονίων αποτελούν το σημαντικότερο κομμάτι της αναδιάρθρωσης φέρνοντας απολύσεις και μειώσεις μισθών στο εργατικό δυναμικό των ΑΕΙ-ΤΕΙ, επιβολή αυστηρότερων διαδικασιών πειθάρχησης/αξιολόγησης και μεγαλύτερη εντατικοποιήση των σπουδών, μετακύλιση του κόστους αναπαραγωγής στους ίδιους τους φοιτητές (σίτιση, στέγαση, μεταφορές, συγγράμματα), κατάργηση του ασύλου, μείωση των εισακτέων και συγχωνεύσεις–καταργήσεις σχολών και ιδρυμάτων, προωθώντας ταυτόχρονα την περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση και λειτουργία των «ιδρυμάτων» με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Παρά τα όρια, τις αδυναμίες και τον, συχνά, συντεχνιακό χαρακτήρα τους, οι φοιτητικοί αγώνες κατάφεραν στο παρελθόν να μπλοκάρουν ή να καθυστερήσουν τις απανωτές μεταρρυθμίσεις που επιχείρησαν όλες οι κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση και μετά, ξεκινώντας από το νόμο 815 που ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 1978. Οι κοινωνικοί αγώνες μέσα στα πανεπιστήμια προκάλεσαν μια διαρκή εκπαιδευτική κρίση που διαρκεί εδώ και πάνω από 30 χρόνια η οποία συνδέεται αφενός με την αδυναμία ικανοποιητικής σύνδεσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την παραγωγή και αφετέρου με την αδυναμία πλήρους ικανοποίησης των προσδοκιών της εργατικής τάξης, η οποία αντιλαμβανόταν την τριτοβάθμια εκπαίδευση ως μια διέξοδο που εξασφάλιζε σταθερή και καλά αμειβόμενη εργασία αλλά και ως ανελκυστήρα εντός της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

Ωστόσο, το εύρος και η ένταση της σημερινής επίθεσης από την πλευρά του κεφαλαίου και του κράτους του, σε μια περίοδο όξυνσης της κρίσης, θέτουν πολύ ευρύτερες απαιτήσεις όσον αφορά το περιεχόμενο και τη μορφή των αγώνων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση σε σχέση με τις οποίες οι όποιες αντιδράσεις της λεγόμενης «ακαδημαϊκής κοινότητας» τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ήταν από απόλυτα ανεπαρκείς έως προσχηματικές.

Η πλειονότητα των φοιτητών συνεχίζει και κινείται είτε εντός του τριπτύχου απάθεια-ατομισμός- καριέρα (εγώ δεν είμαι εργάτρια, εγώ θα φύγω στο εξωτερικό, εγώ θα γίνω…) είτε σε μια λογική προάσπισης συντεχνιακών συμφερόντων. Απ’ την άλλη μεριά, το συνονθύλευμα μεγαλοκαθηγητών–κοσμητόρων–πρυτάνεων που εκτόξευε αντιμεταρρυθμιστικές μεγαλοστομίες με ημερομηνία λήξης πριν ένα χρόνο, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της υλοποίησης της τρέχουσας αναδιάρθρωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Εύλογο, αν αναλογιστεί κανείς πως όλοι αυτοί βρίσκονται μπροστά σε μια ευκαιρία για διευρυμένες μπίζνες και τις αντίστοιχες σε αυτές αρπαχτές από ερευνητικά, μέσα σ’ ένα καθεστώς αποδοτικότερης εκμετάλλευσης της φοιτητικής εργασίας, μέσα σε ένα περιβάλλον αποστειρωμένο από τα «μικρόβια» της φοιτητικής και εργατικής ανυποταξίας.

Παρ’ όλ’ αυτά από την πλευρά των εργαζομένων στα πανεπιστήμια έχουν υπάρξει πρωτοφανείς αντιδράσεις όπως απεργίες διαρκείας και μαζικές καταλήψεις, συχνά δυναμικές και μαζικές. Ωστόσο ο αγώνας τους υπονομεύτηκε από γραφειοκρατικά/εργοδοτικά συνδικαλιστικά όργανα, από την απάθεια ή την αρνητική στάση των φοιτητών/τριών, από συντεχνιακές λογικές (δεν απολύουν εμάς αλλά άλλους, άλλο ΑΕΙ άλλο ΤΕΙ, άλλο εργολαβικοί άλλο μόνιμοι), από πελατειακές συνδιαλλαγές, ενώ σε αυτά προστέθηκαν οι εκβιασμοί από προϊσταμένους- σε πλήρη συνεννόηση με τους καθηγητές. Σε κάθε περίπτωση, στις σημερινές συνθήκες δεν θα ήταν δυνατό ένας μεμονωμένος κλαδικός αγώνας να οδηγήσει σε υποχώρηση του κράτους και επομένως απαιτείται το συνολικό ξεπέρασμα της τρέχουσας συνδικαλιστικής οργάνωσης και περιεχομένου των αγώνων που τους κρατά απομονωμένους, διαχωρισμένους και τελικά αδύναμους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αγώνων εντός του πανεπιστημίου αποτελεί η απεργία των εργολαβικών υπαλλήλων στο Α.Π.Θ. η οποία τελικά κατεστάλη με την επέμβαση των ΜΑΤ στην κατειλημμένη από τους εργαζομένους πρυτανεία μετά από αίτημα των πρυτανικών αρχών. Αποτέλεσμα του σπασίματος της απεργίας ήταν η καταδίκη έντεκα εργαζόμενων σε οκτάμηνη φυλάκιση με αναστολή. Αντίστοιχα η εισαγγελία κλήθηκε απ’ τον πρύτανη του Γεωπονικού, με αφορμή την κατάληψη της πρυτανείας από τους διοικητικούς υπαλλήλους ενάντια στο μνημονιακό μέτρο της «διαθεσιμότητας» (δηλαδή των απολύσεων). Παράλληλα, κατά τη διάρκεια του σαμποτάζ της εκλογικής διαδικασίας των συμβουλίων διοίκησης από φοιτητές και εργαζομένους ασκήθηκαν διώξεις στην πρόεδρο του συλλόγου του πανεπιστημίου Ιωαννίνων και σε φοιτητές του πανεπιστημίου Αιγαίου, ενώ εισαγγελική παρέμβαση πραγματοποιήθηκε κατά την κατάληψη του κεντρικού server του Ε.Κ.Π.Α. Πολύ πρόσφατα, όταν οι φοιτητές του Ιόνιου Πανεπιστημίου πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας στην πρυτανεία για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην περικοπή της χρηματοδότησης των σπουδών τους, η πρύτανης Σαλή κάλεσε τα ΜΑΤ που μπήκαν στην πρυτανεία και συνέλαβαν 28 φοιτητές από τους οποίους πήραν δακτυλικά αποτυπώματα και φωτογραφίες. Στους φοιτητές απαγγέλθηκε η κατηγορία της «διατάραξης της οικιακής ειρήνης».

Ενδεικτική του κλίματος καταστολής και της συνεργασίας της αστυνομίας με τις πρυτανικές αρχές είναι επίσης η πρόσφατη εισβολή των μπάτσων στην ΑΣΟΕΕ, κατά την οποία, παράλληλα με τη σύλληψη 16 μεταναστών μικροπωλητών, παραβιάστηκαν πολιτικά στέκια, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι, ενώ κατασχέθηκε ο εξοπλισμός του αυτοδιαχειριζόμενου σταθμού 98 fm.

Η δική μας απάντηση.

Εδώ και περίπου ένα μήνα, συλλογικότητες, φοιτητές-τριες και εργαζόμενοι/ες των ΑΕΙ-ΤΕΙ στην Αθήνα, αντιλαμβανόμενοι-ες τις παραπάνω προβληματικές του ταξικού ανταγωνισμού μέσα στο πανεπιστήμιο, συζητήσαμε και πήραμε τη πρωτοβουλία για τη συγκρότηση μιας συνέλευσης ενάντια στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Για εμάς το πανεπιστήμιο δεν αποτελεί έναν «ναό της γνώσης» όπως αυτό παρουσιάζεται απ’ την κυρίαρχη ιδεολογία, αλλά έναν ακόμη εργασιακό χώρο με όση βαρβαρότητα αυτό συνεπάγεται. Είναι φανερό λοιπόν, πως το πανεπιστήμιο δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα πεδίο ταξικού ανταγωνισμού, στην δομή του οποίου εγγράφεται η σύγκρουση αντιτιθέμενων ταξικών συμφερόντων. Γι’ αυτό το λόγο δεν υπερασπιζόμαστε ένα δημόσιο δωρεάν δημοκρατικό πανεπιστήμιο αλλά τα κοινά ταξικά μας συμφέροντα και τις μελλοντικές μας δυνατότητες μέσα από τη θέση που παίρνουμε εντός των αγώνων στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Καλούμαστε λοιπόν φοιτητές-τριες, εργαζόμενοι-ες να υπερασπιστούμε τα κοινά μας συμφέροντα, γι’ ́ αυτό και θεωρούμε αναγκαία την κοινή μας οργάνωση στην βάση σταθερών και ισότιμων σχέσεων, δηλαδή τη δημιουργία μιας ενεργής κοινότητας αγώνα σε ΑΕΙ-ΤΕΙ. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κινούμαστε βάσει των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης (μια συνέλευση, μια αφίσα, μια πορεία), αλλά είναι αναγκαία μια συνεπής-σταθερή-αληθινή βάση σχέσεων αμοιβαιότητας, δεσμών ισότητας και ταξικής αλληλεγγύης μεταξύ μας. Με αυτό τον τρόπο, δίνουμε μια απάντηση στις λογικές ανάθεσης και αντιπροσώπευσης, καθώς και στις γραφειοκρατικές-συντεχνιακές τακτικές και αντιλήψεις που κυριαρχούν μέσα στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα προωθώντας ταυτόχρονα το ξεπέρασμα των κλαδικών / εθνικών / φυλετικών διαχωρισμών.

Πρωτοβουλία για την συγκρότηση Ανοιχτής συνέλευσης φοιτητών/τριών και εργαζομένων σε ΑΕΙ – ΤΕΙ

η προκήρυξη σε μορφή pdf εδώ

Θέλουν να μας πείσουν ότι το πρόβλημα δεν είναι η συνεχής υποτίμηση των ζωών μας μέσα από την δική τους διαχείριση της κρίσης, ότι δεν είναι πρόβλημα οι μισθοί που κόβονται όσο δεν πάει, που όλο και περισσότερα κοινωνικά κομμάτια εξαθλιώνονται, δεν είναι πρόβλημα οι φασίστες που αλωνίζουν στις γειτονιές με αστυνομική ασυλία.

Όχι. Το πρόβλημα βρίσκεται, απ’ ότι μας λένε τον τελευταίο καιρό, στους κατειλημμένους χώρους. Οπότε οι αρμόδιοι αποφασίζουν, τα media προετοιμάζουν ιδεολογικά το έδαφος και οι μπάτσοι εκτελούν τις διαταγές τους.  Πήραν σβάρνα τους  χώρους όπου στεγάζεται το «πρόβλημα», εκκενώνοντας τις καταλήψεις Villa Amalias και Σκαραμαγκά και εισβάλλοντας στη Λέλας Καραγιάννη. Η αστυνομική επιχείρηση στην ΑΣΟΕΕ στις 28/12** αποτελεί κομμάτι του ίδιου κατασταλτικού σχεδίου.

Φοιτητές και μετανάστες μαζί στο δρόμο

Τα τελευταία χρόνια η ΑΣΟΕΕ αποτελούσε σημείο αναφοράς για δεκάδες μετανάστες μικροπωλητές καθώς οι δρόμοι γύρω από αυτήν συνέθεταν καθημερινά ένα υπαίθριο παζάρι. Με μεγάλες αστυνομικές επιχειρήσεις από τα τέλη 2011, που μεταφράστηκαν σε καθημερινές επιθέσεις διμοιριών των ματ και μπούκες ασφαλιτών σε σπίτια μεταναστών στη ευρύτερη περιοχή της βικτώριας, η παρουσία των μικροπωλητών περιορίστηκε μπροστά από την είσοδο του κτιρίου. Ένα κομμάτι των φοιτητών κατά κύριο λόγο από το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΑΣΟΟΕ, επέλεξε να δημιουργήσει σχέσεις μαζί τους και να σταθεί στο πλευρό τους απέναντι στις επιθέσεις. Αυτό το κοινό βίωμα στο δρόμο δημιούργησε και τη συνέλευση μεταναστών και αλληλέγγυων που δραστηριοποιείται μέχρι σήμερα. Η σύνδεση αυτή ενός κομματιού των ντόπιων με τους παρανομοποιημένους εργάτες, ήταν το πρόσχημα για την εισβολή. Πέρα απο αυτό όμως η επίθεση στην ΑΣΟΕΕ μπορεί να ειδωθεί και ως κομμάτι της αναδιάρθρωσης του ελληνικού πανεπιστημίου.

Το πανεπιστήμιο σε κρίση

Η διαχείριση της κρίσης δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη την κοινωνική σχέση πανεπιστήμιο. Καθώς αυτό δεν μπορεί πλέον να εκπληρώσει το ρόλο που είχε την περίοδο της κοινωνική ευημερίας (δηλαδή να προσφέρει πτυχία με αξία σε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής νεολαίας), πλέον να εκπληρώσει οι δραστηριότητες που είναι ωφέλιμες για τα αφεντικά περιορίζονται στα ερευνητικά προγράμματα και σε ότι μπορεί να είναι άμεσα επικερδές για αυτό. Οπότε εντατικοποιεί τις ήδη υπάρχουσες σχέσεις εκμετάλλευσης στο εσωτερικό του, από τους απλήρωτους διδακτορικούς και μεταπτυχιακούς μέχρι την πιο υποτιμημένη μορφή εργασίας μέσα στο πανεπιστήμιο, τους εργάτες υπό καθεστώς εργολαβίας. Είναι προφανές ότι σε ένα τέτοιο πανεπιστήμιο δε χωράνε όσοι δεν εμπλέκονται άμεσα στο κύκλο συμφερόντων του. Από τη μία αρχίζει να περιορίζεται ό,τι θεωρείται πλέον ασύμφορο για τη λειτουργία του και από την άλλη για να επιβληθεί και ιδεολογικά το καινούργιο μοντέλο, δεν μπορεί να ανεχθεί στοιχεία εν δυνάμει απειλητικά η έξω-ακαδημαικά.

Εμείς είμαστε οι ανεπιθύμητοι

Είμαστε φοιτητές και φοιτήτριες που δεν κοιτάμε μόνο την πάρτη μας αλλά οργανωνόμαστε σε συλλογικότητες και κοινωνικά εγχειρήματα (αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, αυτοοργανωμένα ραδιόφωνα, site αντιπληροφόρησης, αυτόνομα σχήματα, ανοιχτές συνελεύσεις), και καταλαμβάνουμε χώρους, αλλά και χρόνο μέσα στην ακαδημαική ζωή του πανεπιστημίου για να στεγάσουμε τις δραστηριότητες μας, πολιτικές και πολιτισμικές. Οι συνελεύσεις μας λειτουργούν χωρίς ιεραρχίες και η διαχείριση των χώρων μας γίνεται από εμάς τους ίδιους χωρίς να αποκομίζουμε υλικό όφελος από αυτά που κάνουμε. Προσπαθούμε να αξιοποιούμε τις υποδομές του πανεπιστημίου για κινηματικούς σκοπούς και όχι μόνο ακαδημαϊκούς  Σε αυτά τα πλαίσια αναγνωρίζουμε μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα και κομμάτια μή φοιτητικά που όμως με την δράσης τους ή την παρουσία τους ορίζουν το πανεπιστήμιο ώς ένα πεδίο κοινωνικό και όχι αποστειρωμένο. Τελικά θεωρούμε τους εαυτούς μας ως κομμάτι του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Στα μάτια των πρυτανικών αρχών και των καθηγητάδων είμαστε ανεπιθύμητοι και ο μοναδικός τρόπος για να μας απομακρύνουν από τον κοινωνικό μας χώρο είναι μέσω της καταστολής, γεγονός το οποίο διατηρείται σαν υπόνοια και πίσω από τα γραφόμενα στις ανακοινώσεις της ΠΟΣΔΕΠ. Προτιμούν ένα πανεπιστήμιο που θα αλωνίζουν οι μπάτσοι με το παραμικρό, παρά οι χώροι του να μένουν ανοιχτοί σε κοινωνικά υποκείμενα.

Ακριβώς επειδή είμαστε φοιτητές και φοιτήτριες έχουμε λόγο πάνω στο ποιοι και πως χωράνε στα πανεπιστήμια,  με ποιους θέλουμε να συνυπάρχουν και να λειτουργούν συλλογικά. Οι σχεδιασμοί για ένα “καθαρό” πανεπιστήμιο θα μας βρούν απέναντι τους.

** Στις 28/12 πραγματοποιήθηκε εισβολή των μπάτσων στο πανεπιστήμιο της ΑΣΟΕΕ με πρόσχημα την εύρεση χώρων αποθήκευσης προϊόντων παραεμπορίου. Αφού συνέλαβαν 16 μετανάστες μικροπωλητές μέσα και γύρω από τη σχολή άρχισαν να παραβιάζουν τα γραφεία πολιτικών παρατάξεων δίνοντας έμφαση κυρίως στους κατειλημμένους χώρους του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού ΑΣΟΕΕ. Στο χώρο του στεκιού βρέθηκαν και κατασχέθηκαν τα μηχανήματα του ραδιοφωνικού σταθμού 98 Fm – Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης  ενός κινηματικού και αυτοοργανωμένου εγχειρήματος αντιπληροφόρησης το οποίο στεγάζεται και εκπέμπει από το συγκεκριμένο χώρο εδώ και χρόνια.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ, ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΑ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΡΩΓΜΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΓΥΑΛΑ

 Αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και αυτόνομα σχήματα από σχολές, 98 fm.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις Βίλα Αμαλίας, Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά, Λέλας Καραγιάννη, στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι ΑΣΟΕΕ και στον αυτοοργανωμένο ραδιοφωνικό σταθμό “Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης” που εκπέμπει στους 98FM του οποίου ο εξοπλισμός κατασχέθηκε από τους μπάτσους.

το κείμενο σε μορφή pdf εδώ

 Στις 20 Δεκέμβρη 2012 η αστυνομία εισβάλλει στην κατάληψη Βίλλα Αμαλίας και συλλαμβάνει 8 άτομα μετά από ανώνυμη καταγγελία. Η κατάληψη σφραγίζεται και φρουρείται. Στις 28 του ίδιου μήνα αστυνομικές δυνάμεις εισβάλλουν και στην ΑΣΟΕΕ με εντολή εισαγγελέα και παρουσία Πρυτανικής Αρχής. Η κίνηση συνοδεύεται με δίωξη μεταναστών μικροπωλητών και αφού προσαγάγουν 16 μετανάστες εισβάλουν σε στέκια πολιτικών συλλογικοτήτων. Στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι βρίσκεται ο αυτοοργανωμένος ραδιοφωνικός σταθμός Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης, που εκπέμπει από την ΑΣΟΕΕ στους 98FM, και του οποίου το σύνολο του εξοπλισμού κατάσχεται.

       Στις 9 Γενάρη στις 8 το πρωί, σύντροφοι και συντρόφισσες αποφασίζουν να επανακαταλάβουν το κτίριο της Villas Amalias ενώ λίγο αργότερα πραγματοποιείται από άλλη ομάδα συντρόφων συμβολική κατάληψη στα κεντρικά γραφεία της ΔΗΜΑΡ. Το αποτέλεσμα και των δύο κινήσεων ήταν η σύλληψη των 92 επανακαταληψίων, με μια πρωτοφανή αστυνομική επιχείρηση πάνοπλων ειδικών δυνάμεων της ΕΚΑΜ, και την προσαγωγή των 40 καταληψιών της ΔΗΜΑΡ. Λίγες ώρες αργότερα, κι ενώ αλληλέγγυοι/ες συγκεντρώνονται στη ΓΑΔΑ, η κατάληψή Πατησιών 61 & Σκαραμαγκά περικυκλώνεται από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και στη συνέχεια πραγματοποιείται εκδικητική έφοδος των μπάτσων στο κτίριο. Το Σάββατο 12/1 πραγματοποιείται μεγαλειώδης πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους με την συμμετοχή 10.000 χιλιάδων διαδηλωτών οι οποίοι κατέβηκαν στον δρόμο και κατευθύνθηκαν προς τα δικαστήρια απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση των 92 συλληφθέντων. Μέτα το τέλος της διαδήλωσης οι συλληφθέντες αφέθηκαν όλοι ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους.

     Την εποχή της οικονομικής και συστημικής κρίσης, τα αφεντικά με το πολιτικό τους προσωπείο, την τρικομματική κυβέρνηση, προσπαθούν να επιβάλουν το καθεστώς έκτακτης ανάγκης και της μηδενικής ανοχής για να διασφαλίσουν ότι τα σχέδια τους δε θα βρουν κανένα απολύτως εμπόδιο. Εξάλλου ο Σαμαράς είχε αναγγείλει προεκλογικά ότι παράλληλα με τα “σωτήρια” νέα μέτρα που θα μας φέρουν την «ανάπτυξη», θα επιβάλλει το δόγμα «Νόμος και Τάξη». Αυτό που επικαλούνται Νόμος και Τάξη, που το φωνάζει η Χρυσή Αυγή σε κάθε ευκαιρία και που το τελευταίο διάστημα γίνεται ξανά καραμέλα από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση,  δεν είναι τίποτα άλλο από την στρατιωτικοποιήση της καθημερινότητας και των ζωών μας. Ό νόμος και η τάξη είναι εδώ με το βασικό μισθό στα 400 ευρώ και τις χιλιάδες απολύσεις, με την αύξηση του εισιτηρίου στα 25 ευρώ στα νοσοκομεία, με τις κατασχέσεις σπιτιών από τις τράπεζες,  με την “ανάπλαση” του αθηναϊκού κέντρου μόνο για πειθήνιους και φιλήσυχους καταναλωτές, με τα αστυνομικά πογκρόμ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που στήνονται για τους μετανάστες εργάτες, με την καταστολή των απεργιών με χημικά και ξύλο, με την εκκένωση καταλήψεων και κοινωνικών χώρων από μπάτσους των ΕΚΑΜ.

Αλληλεγγύη στην Villa Amalias

«Δε θα καταφέρουν ποτέ να μας νικήσουν γιατί δεν είμαστε εκατό, είμαστε χιλιάδες. Είμαστε ένα κομμάτι του κόσμου που αγωνίζεται ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, την κρατική τρομοκρατία και τον εκφασισμό.  Κομμάτι των ντόπιων και μεταναστών εργαζόμενων, ανέργων, μαθητών, αντιστεκόμενων στις γειτονιές, διωκόμενων και φυλακισμένων αγωνιστών, που δε σκύβουν το κεφάλι. Μαζί τους υψώνουμε μια γροθιά αντίστασης όπως τη στιγμή της σύλληψής μας.»

(απόσπασμα απ’ το κείμενο των 92 συλληφθέντων της VillaAmalias μέσα απ’ τη ΓΑΔΑ)

       Η Κατάληψη Villa Amalias, ένας ανοιχτός-κοινωνικός-πολιτικός χώρος, βαπτίστηκε από την κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της «κέντρο κουκουλοφόρων» και «Βία Αμαλίας». Αυτοί που καθημερινά και νόμιμα επιβάλλουν με τη βία τον τρόμο και τον κοινωνικό εκφασισμό, την φτωχοποίηση και την εξαθλίωση τολμάνε να μιλάνε για «εστίες ανομίας». Σε αυτόν λοιπόν τον «χώρο ανομίας», όλα αυτά τα χρόνια, δραστηριοποιείται θεατρική ομάδα, ομάδα χορού και γυμναστικής, ξένων γλωσσών, Η/Υ και ομάδα προβολών. Στεγάζεται συναυλιακός χώρος, παιδικό στέκι, τυπογραφική κολλεκτίβα και δανειστική βιβλιοθήκη, ενώ επίσης έχουν πραγματοποιηθεί εκατοντάδες πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η VillaAmalias βρέθηκε στο επιχειρησιακό στόχαστρο της καταστολής γι’ αυτό που είναι και για αυτό που κάνει εδώ και 23 χρόνια: Θέλουν να την σβήσουν από τον χάρτη του κέντρου της αθηναϊκής μητρόπολης γιατί πολύ απλά αποτελεί εμπόδιο για τα σχέδια του κράτους και των φασιστών. Η Villa Amaliasλόγω και της χωροταξικής της θέσης (λίγα μέτρα μακριά από τον Άγιο Παντελεήμονα) ανοίγει χαρακώματα ενάντια σε δράσεις φασιστοειδών και ορθώνει αναχώματα ενάντια στην επέκταση του ρατσιστικού απαρτχάιντ. Θέλουν να την εξαφανίσουν από την πολυεθνική φτωχογειτονιά γιατί αντί να κανιβαλίσουν και να συνταχθούν με τους φασίστες στέκονται αλληλέγγυοι με τους απόκληρους και τους κυνηγημένους αυτού του κόσμου. Είναι αυτοί που χτίζουν γέφυρες επαφής και συμβίωσης μεταξύ ντόπιων και μεταναστών, είναι αυτοί που αντιστέκονται στα νέα σχέδια του κράτους για πόλεις που θα μοιάζουν με μοντέρνες φυλακές με ειδικές ζώνες όπου οι πληθυσμοί θα επιβιώνουν περιθωριοποιημένοι υπό ένα καθεστώς πλήρους κοινωνικής εξαίρεσης.

  οι καταλήψεις αποτελούν κομμάτι των κοινωνικών αγώνων.

         Οι καταλήψεις χτυπιούνται γι΄ αυτό που είναι: πρόταση διαφορετικής οργάνωσης χωρίς διαμεσολαβητές και ειδικούς της πολιτικής, πολιτιστικοί χώροι παραγωγής αντιεμπορευματικής κουλτούρας και έκφρασης που στέκονται κόντρα στους ναούς της κατανάλωσης, του κέρδους και του lifestyle καθώς και αντιφασιστικά προπύργια. Οι καταλήψεις δεν είναι σκέτα ντουβάρια αλλά απαλλοτριωμένοι και απελευθερωμένοι χώροι που προωθούν αξίες που αντανακλούν την κοινωνία που οραματιζόμαστε. Αξίες όπως η ισότητα, η δημιουργικότητα, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια, η αυτό-οργάνωση και η κοινοκτημοσύνη.

        Οι επιθέσεις στην κατάληψη Δέλτα στην Θεσσαλονίκη, στην Κατάληψη της Δημοτικής Αγοράς στην Κυψέλη, στην Βίλα Αμαλίας, στα πολιτικά στέκια της ΑΣΟΕΕ και τελευταία στην κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά και Λέλας Καραγιάννη στην Αθήνα, μέσα από την πλήρη συμπόρευση κράτους και Χρυσής Αυγής, έχουν στόχο να ποινικοποίησουν τις καταλήψεις δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων σαν μορφές αγώνα και συνάμα τους κοινωνικούς – εργατικούς αγώνες που ξεδιπλώνονται μέσα από αυτές. Γιατί μετά τις εκκενώσεις των κατειλημμένων κοινωνικών-πολιτικών χώρων, θα έρθει η σειρά των καταλήψεων που θα κάνουν οι μαθητές στα σχολεία, οι φοιτητές στα πανεπιστήμια, οι εργαζόμενοι του δήμου και οι συνελεύσεις γειτονιάς στα δημαρχεία, οι εργαζόμενοι στα εργοστάσια και στους χώρους δουλειάς. Για αυτό το λόγο οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις κράτους, ΜΜΕ, δικαστικών και φασιστών που στοχεύουν έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο, τον αντιεξουσιαστικό χώρο και τις υποδομές του, στην ουσία στοχοποιούν όλους όσους αγωνίζονται ενάντια στην νόμιμη εξαθλίωση και την κοινωνική αδικία. Οι καταλήψεις αποτελούν κομμάτι των κοινωνικών αγώνων και ως τέτοιες θα τις υπερασπιστούμε.

αυτόνομο ★ σχήμα

Σχολής Γραφικών Τεχνών & Καλλιτεχνικών Σπουδών στο ΤΕΙ Αθήνας

ΑΝΤΝΑΝ ΣΕΧΑΝΤΕ

καθηγητής του ΤΕΙ Αθήνας και συγκεκριμένα στη ΣΤΕΤΡΟΔ και μέλος στο Δ.Σ. του ομίλου interlingua

Συν-υπεύθυνος για τη μη καταβολή δεδουλευμένων δύο ετών σε 6 εργαζόμενους στα φροντιστήρια interlingua

Πάνε δύο χρόνια από την τελευταία φορά που η διοίκηση των φροντιστηρίων interlingua αποφάσισε να πληρώσει τους εργαζόμενούς της. Πιο αναλυτικά, στα τέλη Ιουλίου του 2010, η διοίκηση καλεί τους εργαζόμενους των φροντιστηρίων και τους ανακοινώνει την πώληση του ομίλου. Οι καινούριοι αγοραστές παραμένουν στην πλειοψηφία τους άγνωστοι στο προσωπικό, πέρα από τον μεγαλομέτοχο και το καινούριο διοικητικό συμβούλιο που αποτελείται από 4 μέλη, ένα από τα οποία είναι και ο Αντνάν Σεχάντε. Τον Αύγουστο του 2010 και ενώ η καινούρια διοίκηση τους διαβεβαιώνει ότι όλα θα συνεχιστούν ομαλά, παύει να τους πληρώνει και από τότε αρχίζει ένας καθημερινός αγώνας από 6 καθηγητές και καθηγήτριες που αντιδρούν και απαιτούν τα δεδουλευμένα τους.

Είναι Δεκέμβριος του 2012 και οι 6 εργαζόμενοι που πλέον έχουν προχωρήσει σε επίσχεση εργασίας συνεχίζουν να διεκδικούν τους μισθούς δύο ολόκληρων χρόνων που τους οφείλει η διοίκηση. Βρίσκονται έξω από τα φροντιστήρια και παρεμβαίνουν, ενημερώνοντας για τον αγώνα τους τούς απλήρωτους συναδέλφους τους καθηγητές (που συνεχίζουν να δουλεύουν με τον φόβο της απόλυσης) καθώς και τους μαθητές. Την ίδια στιγμή έχουν να αντιμετωπίσουν την πάγια τακτική απο μεριάς διοίκησης που τους κοροϊδεύει κατάμουτρα και τους εκφοβίζει καλώντας την αστυνομία. Τακτικές που χρησιμοποιούνται και απο τον γνωστό σε εμάς, καθηγητή – χημικό Αντνάν Σεχάντε, ο οποίος είναι μέλος του ΔΣ του ομίλου Interlingua.

Μπορεί να δημοσιοποιούμε το όνομα και τα “κατορθώματά” του αλλά λέμε ότι το ζήτημα δεν είναι προσωπικό. Έχει γίνει πλέον κανόνας σε κάθε χώρο δουλειάς, τα αφεντικά με πρόσχημα την κρίση να κρατάνε ομήρους χιλιάδες εργαζόμενους, αφήνοντάς τους απλήρωτους υπό το συνεχή φόβο της απόλυσης. Και όλα αυτά φυσικά με τις δικαιολογίες ότι “δεν την βγάζουν” και ότι “οι δουλειές δεν πάνε καλά”. Αλλά πίσω από αυτές τις μελοδραματικές παραστάσεις των αφεντικών κρύβεται η κοινή τους ανησυχία για το κατά πόσο η κερδοφορία τουςθα μειωθεί.

Εμείς σαν φοιτητές-τριες του ΤΕΙ Αθήνας που δεν θέλουμε απλά να «κοιτάμε την δουλειά μας», δεν μπορούμε να αφήσουμε τέτοιους καθηγηταράδες-αφεντικά να κυκλοφορούν και να κάνουν μαθήματα ανενόχλητοι. Γνωρίζοντας οτι οι εργαζόμενοι στα φροντιστήρια interlingua είναι εικόνα από το δικό μας εργασιακό μέλλον (κάποιοι από εμάς το βιώνουμε ήδη, σε ευκαιριακές και πρόχειρες δουλειές), εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας και επιλέγουμε να διαλέξουμε πλευρά. Και αυτή δεν είναι άλλη από την πλευρά των εργατών και των εργατριών που κρατάνε ακόμα την συλλογική τους συνείδηση και δύναμη ζωντανή και εναντιώνονται στους εκβιασμούς και στα σχέδια των αφεντικών, δηλαδή στην περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας τους, της αξιοπρέπειας και της ζωής τους.

Νίκη στον αγώνα των εργαζομένων στα φροντιστήρια interlingua

Ο αγώνας τους ειναι και δικός μας αγώνας

Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών

                                                                                     φοιτητές / τριες με ταξική συνείδηση