το κείμενο σε μορφή pdf εδώ.
Για να αγαπήσουν ξανά οι εργάτες τους εαυτούς τους,
πρέπει να μισήσουν ξανά τα αφεντικά!
«Ακούστε τη φωνή των χαλυβουργών. Ο αγώνας μας είναι και δικός σας. Απεργούμε σαν μια γροθιά από τις 31 Οκτώβρη. Διαλέξαμε το δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας. Υπερασπίζουμε το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας. Δε γυρνάμε για δουλειά μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ. Απαιτούμε να επιστρέψουν στη δουλειά οι απολυμένοι συνάδελφοί μας. Νικήσαμε το φόβο και τους εκβιασμούς. Κατεβήκαμε σε απεργία. Είμαστε όρθιοι. Είμαστε ήδη νικητές. Οι βιομήχανοι στα γύρω εργοστάσια περιμένουν να έχουμε κουραστεί, να έχουμε πάει για δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι. Αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουν αστείρευτη δύναμη. Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι μια μεγάλη νίκη για όλη την εργατική τάξη…».
απόσπασμα από ανακοίνωση των απεργών χαλυβουργών (Ασπρόπυργος 2011)
Εδω και 2,5 μήνες (από τις 31 Οκτωβρίου) 400 εργάτες της εταιρείας “Ελληνική Χαλυβουργία» στον Ασπρόπυργο, έχουν κυρίξει απεργία διαρκείας, σαμποτάροντας έτσι την παραγωγή του εργοστασίου. Με αυτόν τον τρόπο οι εργάτες εναντιώνονται στα σχέδια του αφεντικού Μάνεση, ο οποίος θέλει να επιβάλει έναν νέο εργασιακό μεσαίωνα (μείωση του 8ώρου σε 5ώρο, 40% μείωση στο μισθό, απλήρωτες υπερωρίες, εντατικοποίηση, κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων). Και όλα αυτά, κάτω από το εκβιαστικό δίλημμα που έχει βάλει η εργοδοσία, ότι αν δεν συμφωνήσουν θα προχωρήσει σε απολύσεις, όπως και έγινε. Μέχρι στιγμής οι απολυμένοι έχουν ξεπεράσει τους 50. Η εργοδοσία έρχεται και επικαλείται την οικονομική κρίση και τις “οικονομικές δυσκολίες” που έχει η επιχείρηση για να δικαιολογήσει όλη αυτήν την επίθεση που έχει εξαπολύσει.
Η πραγματικότητα όμως ειναι διαφορετική. Η παραγωγικότητα και οι εξαγωγές παραγωγών σιδήρου της συγκεκριμένης βιομηχανίας γνωρίζει πρωτοφανή αύξηση τα τελευταία 2 χρόνια ενώ ο τζίρος της μόνο για το 2010 ήταν πάνω από 210 εκατομμύρια! Η απάντηση όλων των εργατών ήταν άμεση, καθώς ομόφωνα επέλεξαν μέσα από την γενική τους συνέλευση να μην δεχτούν να γυρίσουν πίσω δουλέυοντας σαν σκλάβοι με μισθούς πείνας των 500 ευρώ. Αυτό που επέλεξαν ήταν ο ανυποχώρητος αγώνας ενάντια στην εξαθλίωση που θέλει να τους επιβάλει η εργοδοσία, απαιτώντας παράλληλα την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων. Ο αγώνας αυτός έχει δεχτεί έμπρακτη συμπαράσταση, υλική και ηθική, με τρόφιμα και χρήματα από δεκάδες σωματεία, συνελεύσεις γειτονιών, φοιτητών και συλλογικοτήτων και έχει καταφέρει να αποκτήσει κοινωνική ανταπόκριση παρά την σκόπιμη σιωπή των ΜΜΕ
Η επίθεση που δέχονται οι εργάτες της Χαλυβουργίας από την εργοδοσία δεν αποτελεί μοναδική περίπτωση. Βλέπουμε ανάλογες περιπτώσεις να διαδραματίζονται και σε άλλους εργασιακούς χώρους (ΑLTER, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 3Α ΕΚΤΥΠΩΤΙΚΗ, Notos Galleries, Αφοί Λούκισσα ΑΒΕΕ). Όλα αυτά τα παραδείγματα εργοδοτικής τρομοκρατίας μαζί και με πολλά άλλα, αποτελούν την ουσία της “κρίσης” και αναδεικνύουν τον ρόλο των αφεντικών ειδικά σε τέτοιες περιόδους. Καθημερινά, τα αφεντικά στο βωμό των συμφερόντων τους, μας ταπεινώνουν, μας απειλούν και μας εκμεταλλέυονται. Η κρίση για εμάς μεταφράζεται ώς η κορύφωση ενός διαρκούς ταξικού πολέμου και η προσπάθεια επιβολής των διεθνών και ντόπιων συμφερόντων της καπιταλιστικής τάξης έχωντας ώς στόχο την αύξηση της κερδοφορίας με την μείωση της αξίας της εργατικής μας δύναμης, την επιδείνωση της ανεργίας και την οικονομική εξαθλείωση της κοινωνίας.
«… Η αλληλεγγύη με τους οργανωμένους εργάτας όλης της Ελλάδος και όλου του κόσμου, διά την άμυνα υπέρ των εργατικών δικαίων και την καταπολέμηση της εκμεταλλεύσεως από το κεφάλαιον, με τελικόν σκοπόν να δημοσιοποιηθούν τα μέσα παραγωγής να γίνουν τα εκ της εργασίας αγαθά αποκλειστική απόλαυσις των παραγωγών των και να παύσει η εκμετάλλευσις του ανθρώπου από τον όμοιόν του».
απόσπασμα από το καταστατικό του σωματείου των μεταλλευτών (Σέριφος 1916)
Από την μεριά μας, έχουμε την υποχρέωση να διαδώσουμε την φωνή των εργατών που μάχονται στην Χαλιβουργία, για τον λόγο ότι ο αγώνας τους είναι και δικός μας. Δεν θα μπούμε στο παιχνίδι εντυπώσεων που θέλει να παίξει η νεολαία του ΚΚΕ στα πανεπιστήμια και στην σχολή μας, διεκδικώντας τα έυσημα και τον ρόλο του καθοδηγητή, καθαρά για το πολιτικό κέρδος και την κομματική τους υπεραξία. Γιατί πολύ απλά ο αγώνας των απεργών, είναι αγώνας όλης της εργατικής τάξης και δεν αποτελεί τσιφλίκι κανενός. Στεκόμαστε δίπλα στους απεργούς και δεν χρησιμοποιούμε επιλεκτικά την αλληλεγγύη όπως συνηθίζει να κάνει το ΠΑ.ΜΕ (με κριτήριο αν οι αγώνες είναι υποστηρικτικοί προς το κόμμα του). Τέλος, πιστέυουμε ότι η αλληλεγγύη δεν πρέπει να μείνει μονάχα στην ηθική και υλική στήριξη. Θα πρέπει να διευρινθει και με την ταξική ενότητα στην βάση όλων των εκμεταλλευόμενων, κάνοντας πέρα τους πλαστούς διαχωρισμούς που θα προσπαθήσουν να επιβάλουν κάθε φορά, κράτος και αφεντικά. Θα πρέπει ο κάθε χώρος δουλειας να μετατραπεί σε μια εστία αντίστασης και αγώνα. Να γίνει μια Χαλυβουργία.
“Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά – εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά.”
Αυτό θα πρέπει να είναι το σύνθημα σε κάθε χώρο δουλειάς. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι εμείς είμαστε οι παραγωγοί της εργασίας και όλου του κοινωνικού πλούτου – ότι η εργατική τάξη δεν χρωστά τίποτα και σε κανέναν. Τώρα περισσότερο απο ποτέ, χρειάζεται να οργανώσουμε τους δικούς μας αγωνες μέσω δομών εργατικής αυτονομίας ( αυτοοργανωμένα σωματεία βάσης, εργατικές ομάδες, επιτροπές αγώνα και απεργιακά ταμεία αλληλεγγύης) όπου θα εκφράζουν αυθεντικά τα συμφέροντα της τάξης μας. Λειτουργώντας αντιιεραρχικά και αμεσοδημοκρατικά, χωρίς αντιπροσώπους και ειδήμονες. Έξω και ενάντια σε κάθε εργοδοτικό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό προχωράμε με άμεσες δράσεις και ριζοσπαστικές διεκδικήσεις, μπλοκάρωντας συνολικά την παραγωγή και τα κέρδη τους, μέχρι να πάρουμε την κατάσταση και τον πλούτο στα χέρια μας. Μέχρι την γενικευμένη αυτοδιέυθυνση.
αυτόνομο σχήμα ΣΓΤΚΣ