Το πλαίσιο λόγου του αυτόνομου σχήματος: σε μορφή pdf εδώ

Εδώ και 2 χρόνια, η καπιταλιστική τάξη έχει επεκτείνει την κερδοφορία-κυριαρχία της σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας μας. Τα ντόπια – ξένα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους, απαιτούν και επιβάλουν: κούρεμα μισθών και συντάξεων, κατάργηση επιδομάτων, εργασιακή επισφάλεια (ελαστικά ωράρια, μαύρη εργασία), περαιτέρω εμπορευματοποίηση των δημόσιων και κοινών αγαθών (υγεία, εκπαίδευση, ΜΜΜ, ρεύμα, νερό). Και μαζί με όλα αυτά, έχουμε και την κρατική καταστολή σε εκείνους που επιλέγουν να σηκώσουν κεφάλι και να αντισταθούν. Το κράτος πρόνοιας αποτελεί παρελθόν και την θέση του έχει πάρει το κράτος «ασφάλειας» με το δόγμα της μηδενικής ανοχής. Οι αστυνομικές επιθέσεις σε προσυγκεντρώσεις συνελεύσεων γειτονιάς (Ζωγράφου, Δάφνη, Παγκράτι) και σε κάθε απεργιακή διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας με ξύλο και χημικά καθώς και η διαπόμπευση συλληφθέντων διαδηλωτών στο site της αστυνομίας και στα δελτία των ειδήσεων, συνθέτουν το όλο σκηνικό της κρατικής βαρβαρότητας. Θέλουν να σπείρουν τον φόβο για να μας κλείσουν στα σπίτια μας, να μην κατεβαίνουμε στον δρόμο, να μην αγωνιζόμαστε.

Στις 7 Νοεμβρίου ψηφίζεται στην βουλή το 3^ο κατα σείρα μνημόνιο. Νέα μέτρα που θα στηρίξουν ακόμα περισσότερο το κεφάλαιο, τις τράπεζες και τα αφεντικά μας. Νέα μετρα που θα μας επιφέρουν περισσότερη εκμετάλλευση, εξαθλίωση και φτώχεια. Και μπροστά σε όλα αυτά, η ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ φρόντισε να κυρήξει μόνο δυο μέρες απεργία. Ξέρουμε πολύ καλά ότι προσπαθούν να εκτονώσουν και να ελέγξουν την κοινωνική δυσαρέσκεια και οργή, για αυτό και καλούν απεργίες – πυροτεχνήματα. Το βασίλειο των εργατοπατέρων καλά θα κρατεί, όσο οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να αφήνουν τις τύχες τους σε αυτούς τους «ειδικούς», όσο οι ίδιοι δεν αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Μόνη λύση είναι να απορίψουμε τον κρατικό – κομματικό συνδικαλισμό που τόσα χρόνια έχει συμβάλει στον κατακερματισμό και στην εκτόνωση του εργατικού κινήματος. Απεναντι στις μονοήμερες απεργίες των ξεπουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, να οργανώσουμε τις δικές μας άγριες απεργίες διαρκείας. Να μπλοκάρουμε την παραγωγή, να νεκρώσουν όλες οι υπηρεσίες, να σαμποτάρουμε τα κέρδη των αφεντικών, να εμποδίσουμε με κάθε μέσο μια επιστροφή στην ομαλότητα.

Στις μέρες μας πλέον η απάθεια σημαίνει συνενοχή. Ο φόβος που κυριαρχεί θα πρέπει να μεταφερθεί στο αντίπαλο στρατόπεδο, ο αγώνας μας να γίνει καθημερινότητα και η καθημερινότητα μας αγώνας. Η αλληλεγύη και η ταξική ενότητα μεταξύ των εκμεταλευόμενων θα πρέπει να σπάσει τους πλαστούς διαχωρισμούς που προσπαθούν να μας επιβάλουν. Όλοι μαζί, ντόπιοι και μετανάστες, φοιτητές, άνεργοι και εργαζόμενοι, να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο επαναποθέτουμε τους αγώνες μας σε κόμματα και λοιπούς «σωτήρες» τόσο θα βλέπουμε ότι οι αγώνες μας θα καταλήγουν σε αδιέξοδα. Η αυτο-οργάνωση σε κάθε χώρο οπου κινούμαστε (πανεπιστήμιο, χώροι δουλείας, γειτονιές) και η ταξική αντεπίθεση για εμάς αποτελούν μονόδρομος.