Festival Communismos 2.0, Κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ

Θεματική: Φοιτητικοί και εργατικοί αγώνες μέσα στο πανεπιστήμιο

Εισήγηση του αυτόνομου σχήματος της Σχολής Γραφικών Τεχνών & Καλλιτεχνικών Σπουδών

σε μορφή pdf εδώ

 

Μετακύλιση του κόστους εκπαίδευσης στους φοιτητές & αγώνες ενάντια σε αυτήν.

Εισαγωγή

Πριν αρχίσουμε να μιλάμε για το σήμερα, τον νέο νόμο πλαίσιο και για το πώς επηρεάζει άμεσα την καθημερινότητά μας μέσα στα πανεπιστήμια, θα ανατρέξουμε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης για να δούμε πότε τέθηκαν μαζικά, για πρώτη φορά, αιτήματα όπως είναι η δωρεάν εκπαίδευση των φοιτητών. Με την πτώση της δικτατορίας (1973), το φοιτητικό κίνημα στην Ελλάδα παίρνει μεγάλες διαστάσεις και αγωνίζεται για τον «εκδημοκρατισμό» των Πανεπιστημίων. Δίνει σκληρούς αγώνες μέσα και έξω από τις σχολές, με μαζικές καταλήψεις και διαδηλώσεις, απαιτώντας ένα μαζικό πανεπιστήμιο με φοιτητικές παροχές. Τα διαχρονικά αυτά αιτήματα έρχεται να εκπληρώσει το ΠΑΣΟΚ με την άνοδό του στην εξουσία το 1981. Το κράτος προσπαθεί να ενσωματώσει τις διεκδικήσεις του φοιτητικού κινήματος των προηγούμενων χρόνων. Αναλαμβάνει λοιπόν, να «φροντίσει» σε μεγάλο βαθμό την αναπαραγωγή των φοιτητών προσφέροντάς τους τις πρέπουσες ανέσεις για την κάλυψη των αναγκών τους (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα).

Η κίνηση αυτή εντάσσεται σε μια ευρύτερη πολιτική που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του. Ακολουθώντας, κατά κάποιο τρόπο, μια κεϋνσιανική πολιτική, προσπάθησε να διαφυλάξει την κοινωνική ειρήνη σε πολλά μέτωπα (εργασιακά) και να αποφύγει παρόμοιες αναταραχές με εκείνες που δημιούργησαν οι κατώτερες τάξεις την δεκαετία του ‘70. Έτσι και οι μεταρρυθμίσεις που πέρασαν για την τριτοβάθμια εκπαίδευση προσπάθησαν ουσιαστικά να βάλουν φρένο α) στην συνεχή άνοδο του φοιτητικού κινήματος και την εκτόνωση των φοιτητικών αγώνων, β) στην ακόμα μαζικότερη αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού καθώς εκείνη την περίοδο η αγορά εργασίας το επιζητούσε. Παράλληλα, η κοινωνική ανέλιξη και η επαγγελματική αποκατάσταση που προσέφερε η εκπαίδευση πανεπιστημιακού επιπέδου, συνέβαλε στην απορρόφηση μεγάλου μέρους των  κοινωνικών αντιστάσεων.

Νέος νόμος πλαίσιο και αύξηση του κόστους φοίτησης.

Το καλοκαίρι υπερψηφίζεται στη βουλή ο νόμος 4009/2011 για την τριτοβάθμια εκπαίδευση που καταθέτει η Διαμαντοπούλου. Ο νέος νόμος, ο οποίος είναι και ο σκληρότερος των μεταπολιτευτικών χρόνων, προσπαθεί να καλύψει όλες τις διατάξεις των προηγούμενων νόμων που δεν κατάφεραν να εφαρμοστούν, αλλά και να εντείνει την επιχειρηματικοποίηση/ιδιωτικοποίηση των ελληνικών πανεπιστημίων. Αλλάζει τους όρους χρηματοδότησης, συγκροτεί συμβούλια διοίκησης με εξωπανεπιστημιακούς μάνατζερς, περικόπτει τα κονδύλια που προορίζονται για τα πανεπιστήμια, μειώνει τον φοιτητικό πληθυσμό. Προσπαθεί να δημιουργήσει ακόμη περισσότερους φραγμούς στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς το μαζικό πανεπιστήμιο που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια αποτελεί μεγάλο αγκάθι για την παρούσα καπιταλιστική πραγματικότητα.

Τον Απρίλη του 2012 τα πανεπιστήμια μπαίνουν σε ακόμα πιο δυσμενές περιβάλλον καθώς η Τράπεζα της Ελλάδος, λίγες ημέρες πριν τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου υποστούν το κούρεμα του PSI (Πρόγραμμα Αναδιάρθρωσης του Ελληνικού Χρέους), αφαιρεί το 70% των εντόκων καταθέσεων⁽¹⁾ που διατηρούσαν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Να σημειώσουμε εδώ ότι το κούρεμα καλύφθηκε από τον νόμο του 1997 της κυβέρνησης Σημίτη, ο οποίος υποχρέωνε τους δημόσιους φορείς να καταθέτουν τα οικονομικά διαθέσιμα και τα αποθεματικά τους στην Τράπεζα της Ελλάδας. Το κράτος τώρα έρχεται να θέσει το εκβιαστικό δίλημμα ή πληρώνουμε ακόμη περισσότερο την εκπαιδευτική διαδικασία ή ολόκληρες σχολές/ιδρύματα συγχωνεύονται/κλείνουν, καθώς δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα λειτουργικά τους έξοδα. Όμως το έδαφος για τεθούν τέτοιου είδους διλήμματα το καλλιεργούσαν εδώ και πολύ καιρό, καθώς βλέπαμε μια διαρκή υποβάθμιση των ιδρυμάτων με τις δημόσιες δαπάνες στην ανώτατη εκπαίδευση να μειώνονται συνεχώς τα τελευταία χρόνια. Μπροστά σε αυτές τις νέες συνθήκες, εμείς οι φοιτητές, θα κληθούμε να αναλάβουμε ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των εξόδων της εκπαίδευσής μας. Οι ήδη περιορισμένες φοιτητικές παροχές ενδέχεται να περικοπούν ολοκληρωτικά.

Για παράδειγμα, με την υπό-χρηματοδότηση των φοιτητικών εστιών, τα τελευταία χρόνια αυξάνονται τα σενάρια περί ιδιωτικοποίησής τους και, κατά συνέπεια, το πέταγμα δεκάδων φοιτητών στο δρόμο. Την ώρα που οι φοιτητικές εστίες υπολειτουργούν, γίνονται προσπάθειες από τα υπουργεία Εθνικής Άμυνας και Περιβάλλοντος σε συνεργασία με το δήμο Αθηναίων να μετατρέψουν το πρώην ξενοδοχείο «La Mirage», που βρίσκεται στην Ομόνοια, σε φοιτητική-νεανική εστία με ενοίκιο 200 ευρώ! Επιπλέον, με την λεηλασία των αποθεματικών των ιδρυμάτων, ο περιορισμός, ακόμα και η κατάργηση της δωρεάν σίτισης προς τους φοιτητές πλασάρεται ως μονόδρομος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η προσπάθεια του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας να περιορίσει την δωρεάν σίτιση. Συγκεκριμένα, το συμβούλιο του ΤΕΙ με πρόφαση το πρόσφατο κούρεμα του προϋπολογισμού του ιδρύματος, αποφάσισε ότι δικαίωμα δωρεάν σίτισης θα έχουν μόνο οι σπουδαστές που το ετήσιο εισόδημα των οικογενειών τους είναι κάτω από 20.000 ευρώ. Και αυτό είναι σίγουρα ένα μεταβατικό στάδιο πριν την κατάργηση της δωρεάν σίτισης.

Όσον αφορά τα συγγράμματα, με τον νέο νόμο πλαίσιο δε δικαιούσαι πλέον να πάρεις παραπάνω από ένα βιβλίο για κάθε μάθημα. Μιλάμε για ένα βήμα πριν την κατάργηση της δωρεάν παροχής συγγραμμάτων, και αυτό γιατί έχουν ήδη αναγγείλει ότι πλέον ως έντυπα βιβλία θα νοούνται και τα e-books και δεν θα είναι υποχρεωτική η δωρεάν διανομή τους. Με το ξεκίνημα της φοιτητικής χρόνιας, είδαμε και το φοιτητικό πάσο (με barcode πλέον) να αγοράζεται από ιδιωτικές εταιρίες (Γερμανός ΑΕ) και να κοστολογείται στα 2,49 ευρώ. Η τιμή του στο κοντινό μέλλον ενδέχεται να αυξηθεί. Άλλο παράδειγμα, το οποίο δεν έχει να κάνει με τον νέο νόμο αλλά παρ’ όλα αυτά επιβαρύνει το κόστος εκπαίδευσης των φοιτητών, είναι η ακριβή μεταφορά από το σπίτι στη σχολή και αντίστροφα. Οι μεταφορές αυτές είναι αναγκαίες και δεν γίνονται για χόμπι αλλά ούτε και εντάσσονται στα πλαίσια του ελεύθερού μας χρόνου. Με τις τιμές των εισιτηρίων να βρίσκονται στο 1,40 και να φλερτάρουν συνεχώς με την αύξηση (25% τουλάχιστον, προβλέπεται το Μνημόνιο για το πρώτο τρίμηνο του 2013), η καθημερινότητά μας γίνεται ακόμα πιο ακριβή.

(1) Από το «κούρεμα» το Πανεπιστήμιο Αθήνας χάνει 13 εκατ. ευρώ, το ΕΜ Πολυτεχνείο 31 εκατ. ευρώ, το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 4,5 εκατ. ευρώ, το Πάντειο 8 εκατ. ευρώ, το Πανεπιστήμιο Κρήτης 833.000 ευρώ και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων 1,2 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με στοιχεία της Συνόδου των προέδρων ΤΕΙ, οι καταθέσεις των ΤΕΙ μετά και πριν το «κούρεμα» διαμορφώνονται ως εξής: ΤΕΙ Αθήνας μένει με 1,9 εκατ. ευρώ από 11 εκατ., ΤΕΙ Πάτρας με 2 εκατ. ευρώ από 7 εκατ., ΤΕΙ Θεσσαλονίκης με 180.000 ευρώ από 8,2 εκατ.ΤΕΙ Καβάλας με 400.000 ευρώ από 2 εκατ. ευρώ, ΤΕΙ Σερρών με 1,1 εκατ. ευρώ από 5 εκατ. ευρώ., ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας με 110.000 ευρώ από 370.000 ευρώ., ΤΕΙ Ηπείρου με 3,6 εκατ. ευρώ από 11,7 εκατ., ΤΕΙ Κρήτης με 1,6 εκατ. ευρώ από 5,3 εκατ. ευρώ,ΤΕΙ Λαμίας με 3,7 από 12,2 εκατ. ευρώ, ΤΕΙ Μεσολογγίου με 700.000 ευρώ από 900.000 ευρώ.

“Δημόσια και δωρεάν παιδεία” Vs έμμεσος μισθός

Όπως αναφέραμε και πιο πριν, με το άνοιγμα των πανεπιστημίων και την μαζική εισροή πτυχιούχων, το κράτος ενσωμάτωσε αιτήματα και διεκδικήσεις που μπόρεσαν να αφομοιωθούν και ταυτόχρονα ικανοποίησε την απαίτηση των χαμηλότερων στρωμάτων για κοινωνική καταξίωση και ταξική άνοδο. Έτσι, συνθήματα τύπου “δημόσια και δωρεάν παιδεία” που έθεταν και διεκδικούσαν μαζικά φοιτητικά κινήματα των προηγούμενων δεκαετιών, μπόρεσαν να αφομοιωθούν και να αποτελέσουν κομμάτι της τότε κυρίαρχης ιδεολογίας. Μιας ιδεολογίας που βρώμαγε συντεχνιακό μικροαστισμό και καριέρα, η οποία και ενσωμάτωσε όλο το φάσμα των πολιτικών συνδικαλιστικών παρατάξεων στα πανεπιστήμια. Έχοντας φτάσει στο 2012, η συνθηματολογία περί “δημόσιας και δωρεάν παιδείας” παραμένει βασικό πρόταγμα πολιτικής αντιπαράθεσης από τις ηγεμονεύουσες δυνάμεις σε κάθε εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Μια γενικόλογη και πιασάρικη φρασεολογία η οποία επιλέγεται καθόλου τυχαία, αλλά σκόπιμα, για να συστρατεύσει τις μάζες του φοιτητικού κόσμου, χρησιμοποιώντας την αριστερή λογική της ειδικής πρωτοπορίας και τον διαχωρισμό της από την μάζα που δεν γνωρίζει. Είναι, επιπλέον, ασπαζόμενη ακόμα και από πανεπιστημιακούς που αμύνονται τον υπάρχοντα συντεχνιακό χαρακτήρα με όλη την πελατειακή και διεφθαρμένη μορφή του, μέχρι και από γονείς που ονειρεύονται μια καλή σταδιοδρομία για τα κανακάρια τους, με τις λιγότερες θυσίες.

Οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων αγαθών που ελέγχονται και διαχειρίζονται από το κράτος οδηγούν την ως τώρα αντίληψη του κόσμου περί δημοσίου σε σύγχυση. Φτάνουν, έτσι, σε σημείο να γίνονται αγώνες που, κάτω από την ταύτιση του δημοσίου με το κρατικό, υπερασπίζονται την υπάρχουσα κατάσταση χωρίς να κάνουν κριτική στο ρόλο της κρατικής διαχείρισης των συλλογικών, καθημερινών μας αναγκών. Έτσι, βλέπουμε ότι σε κάθε προσπάθεια εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης το παλαιό ταυτίζεται με το ιδανικό και το νέο ως απειλή. Δηλαδή, το υπάρχον πανεπιστήμιο με την κρατική οργάνωση αλλά και ταυτόχρονα με την εξάρτησή του από τον ιδιωτικό τομέα, ταυτίζεται με το δημόσιο και το δωρεάν. Πόσο όμως “δωρεάν” είναι το πανεπιστήμιο, στο οποίο η κρατική χρηματοδότησή του μειώνεται χρόνια τώρα για να παίρνουν θέση οι επιχειρηματικές λειτουργίες, αλλά και πολλοί φοιτητές αναγκάζονται να εργάζονται παράλληλα, για να πληρώσουν ένα μεγάλο κομμάτι της εκπαίδευσής τους; Όλα αυτά αποπνέουν την διάθεση των ηγηθέντων του κινήματος να υπερασπιστούν τον χαρακτήρα και το ρόλο του κρατικού-καπιταλιστικού πανεπιστημίου, χωρίς να γίνεται καμία κριτική στην κοινωνική και ταξική διάστασή του, όπως είναι ο διαχωρισμός χειρονακτικής και πνευματικής εργασίας, η κοινωνικοποίηση του φοιτητή σύμφωνα με τους θεσμούς της καπιταλιστικής ιεραρχικής κοινωνίας κ.α.

Για να προσδιορίσουμε και να δώσουμε ένα περιεχόμενο στους αγώνες που υπερασπίζονται ή προσπαθούν να διευρύνουν την φοιτητική μέριμνα, θα πρέπει να δούμε το υποκείμενο αυτού του αγώνα -τον φοιτητή- και το πεδίο που δραστηριοποιείται -το πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο εκτός από ιδεολογικό μηχανισμό των αφεντικών, αποτελεί και ένα κοινωνικό εργοστάσιο που παράγει ένα πολύ σημαντικό εμπόρευμα: τον ειδικευμένο, πειθαρχημένο και υπάκουο εργαζόμενο, που ανταποκρίνεται στις εκάστοτε απαιτήσεις του κεφαλαίου. Σε αυτή την παραγωγική διαδικασία συμμετέχουν, χωρίς να έχουν καμία επίγνωση, οι φοιτητές για να παράγουν τον εαυτό τους ως εμπόρευμα-εργατική δύναμη. Μέσα από μια πειθαρχημένη φοιτητική καθημερινότητα, δηλαδή τα εκατοντάδες πρωινά ξυπνήματα και τις άπειρες ώρες μετακινήσεων, τις χιλιάδες ώρες παρακολούθησης θεωριών και εργαστηρίων, τις εργασίες στο σπίτι και τη σχολή, τη μελέτη για τις εξετάσεις, αλλά και τις πρακτικές και (μετα)πτυχιακές ασκήσεις, διαμορφώνεται ένα μοντέλο εργαζομένου με βάση τις προσταγές μεγαλοκαθηγητάδων, αφεντικών και οικονομίας. Φυσικά, παράλληλα με όλα αυτά διαμορφώνεται και το φαντασιακό της φοιτητικής ιδιότητας – lifestyle που έρχεται να σκεπάσει αυτό που λέμε άμισθη φοιτητική εργασία μέσα και έξω από το πανεπιστήμιο. Αναγνωρίζοντας ότι υφίσταται εργασία μέσα στο Πανεπιστήμιο, η υπεράσπιση της όποιας φοιτητικής μέριμνας και η διεύρυνσή⁽¹⁾ της (δωρεάν σίτιση-στέγαση-μεταφορές-συγγράμματα) αποτελεί αγώνα για έναν ελάχιστο έμμεσο μισθό. Οπότε κάθε αγώνας τέτοιου περιεχομένου και στόχευσης δεν έχει ουδεμία σχέση με αιτήματα σοσιαλδημοκρατίας που ονειροπολούν ένα κοινωνικό κράτος παροχών, αλλά ούτε και με συντεχνιακά αιτήματα που θέτουν τα φοιτητικά προνόμια ως κάτι ελιτίστικο. Οι αγώνες αυτοί αποτελούν κομμάτι ενός ταξικού αγώνα που έχει να δώσει ο φοιτητής για να μην πληρώσει από την τσέπη του την αναπαραγωγή της εργατικής του δύναμης.

Αγώνες επιθετικοί, με ταξική συνείδηση δεν ζητάνε πίσω κανένα παλιό πανεπιστήμιο, ούτε και εκφράζουν τις ίδιες ανησυχίες με τα αφεντικά για το πώς θα ανακάμψει η λειτουργία του. Δεν είναι δική μας δουλειά να τους υποδείξουμε πως θα αποκαταστήσουν την άμεση σύνδεση του με την αγορά εργασίας, ή και κατ’ επέκταση την κερδοφορία του. Δεν μας αρκεί να ζητήσουμε έναν καλύτερο προϋπολογισμό για την παιδεία (15% για την παιδεία – βασικό αίτημα κινητοποιήσεων παλιότερων ετών). Αντίθετα, θα πρέπει να μιλήσουμε συγκεκριμένα και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ξεφύγουμε από αιτήματα όπως “δημόσια και δωρεάν παιδεία” και να ασκήσουμε κριτική πάνω σε αυτά, επαναπροσδιορίζοντας το περιεχόμενο των επιθυμιών και των αγώνων μας. Να θέσουμε ζητήματα που αφορούν την υπεράσπιση και την διεύρυνση των συμφερόντων μας, που δεν είναι άλλα από την καλύτερη διαβίωσή μας μέσα στους χώρους αυτούς. Ζητήματα που βάζουν στο επίκεντρο τον έμμεσο μισθό, όπως είναι δωρεάν σίτιση-στέγαση-μεταφορές-συγγράμματα κλπ. Και αυτά κερδίζονται μέσα από την αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων και τον εξαναγκασμό του κράτους και των αφεντικών να κάνουν βήματα πίσω. Όλα αυτά μπορούν να ικανοποιηθούν μόνο αν συνειδητοποιήσουμε την συλλογική μας δύναμη και τις δυνατότητες που μπορούμε να έχουμε μέσα από επιθετικές κινήσεις, όπως είναι η κατάληψη και η αυτοδιαχείριση. Ας καταλάβουμε τους χώρους που μπορούν να μας προσφέρουν αυτές τις ανάγκες και να τους οικειοποιηθούμε έτσι όπως θέλουμε εμείς. Χτίζοντας δίκτυα αλληλεγγύης και δράσης που θα μπορούν στην πράξη να οργανώνουν α) σαμποτάζ σε ακυρωτικά μηχανήματα και ελεγκτές για να διεκδικήσουμε στην πράξη δωρεάν μετακινήσεις,⁽²⁾ β) καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων και εστιών για την δωρεάν στέγαση, γ) μαζικές απαλλοτριώσεις συγγραμμάτων, δ) μαζικές παραστάσεις για καθημερινή άρνηση πληρωμών στις λέσχες για δωρεάν σίτιση,⁽³⁾ ε) καταλήψεις σε αίθουσες των σχολών που διαθέτουν εξοπλισμούς (τυπογραφικές μονάδες, φωτοτυπικά μηχανήματα κ.α.) οι οποίοι δεν είναι προσβάσιμοι από τους φοιτητές, ώστε να τους οικειοποιούμαστε και να τυπώνουμε όλοι και όλες ελεύθερα^(4).

ΣΓΤΚΣ – Εμπειρίες, δυσκολίες και προοπτικές αγώνα μέσα στην σχολή.

Αρχικά, θα θέλαμε να παραθέσουμε κάποιες ιδιαιτερότητες που έχει η σχολή μας πάνω στο ζήτημα του κόστους φοίτησης. Αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε τα εργαλεία μας (φωτογραφικές μηχανές, αρχιτεκτονικά εργαλεία, αναλώσιμα υλικά, εκτυπώσεις) γιατί στις αίθουσες δεν υπάρχει εργαστηριακός εξοπλισμός. Βλέπουμε, λοιπόν, τους λογαριασμούς μας να ξεπερνάνε τα 150 ευρώ για κάθε εξάμηνο.  Έχοντας ήδη, λοιπόν, υπαρκτά προβλήματα, θελήσαμε να ανοίξουμε το ζήτημα του κόστους φοίτησης αλλά σε ένα ευρύτερο πλαίσιο (σίτιση, στέγαση, μεταφορές, συγγράμματα) για να αναδείξουμε τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.

Με το ξεκίνημα της χρονιάς, το ΤΕΙ ανέστειλε την λειτουργία του πολλές φορές, επικαλούμενο τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Με τις δυσμενείς συνθήκες να επικρατούν, πολλοί από τους καθηγητές έθεσαν εκβιαστικά διλήμματα και ανάγκαζαν τους φοιτητές (κυρίως από τα πρώτα εξάμηνα) να πληρώνουν εκείνοι τα απαραίτητα που χρειάζονται τα εργαστήρια. Η κατάσταση αυτή θυμίζει τις συνθήκες και τους εκβιασμούς που κυριαρχούν και στους εργασιακούς χώρους, “ή  ο εργαζόμενος αποδέχεται την μείωση του κόστους εργασίας του ή απολύεται”. Στην δικιά μας περίπτωση «ή τα σκας ή δεν περνάς το μάθημα». Έτσι, οι καθηγητάδες άθελά τους ή σκόπιμα πήραν το ρόλο των αφεντικών. Με τον προϋπολογισμό του ΤΕΙ να βρίσκεται σε πολύ χαμηλά επίπεδα, προσπαθούν να επιβάλουν την μετακύλιση της ζημίας τους σε εμάς και στις οικογένειες μας. Να χώσουμε δηλαδή ακόμα πιο βαθιά το χέρι μας στην τσέπη για να συνεχίσει η “ομαλή λειτουργία” του ιδρύματος.

Αντιδράσεις δεν έχουν υπάρξει ακόμα, καθώς ο φόβος και η μοιρολατρία κυριαρχούν στην σχολή μας. Αυτό που εμείς ουσιαστικά βλέπουμε τριγύρω μας να διαδραματίζεται είναι ότι η πλειοψηφία των συμφοιτητών μας, παρά τις όποιες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, δέχονται να πληρώνουν τα πάντα. Να χτυπάνε εισιτήριο στις μεταφορές τους, να πληρώνουν το φαγητό σε περίπτωση που ξεχάσουν την κάρτα σίτισης, να στήνουν ουρές έξω από τα βιβλιοπωλεία. Σημαντικός παράγοντας είναι και οι αυταπάτες που γεννάει η φοιτητική ιδιότητα. Οι φοιτητές, διψασμένοι για επιτυχία και μέλλον γεμάτο καταξίωση (στην δικιά μας περίπτωση “καλλιτεχνική!”), “ξεχνάνε” τις όποιες δυσκολίες και θυσιάζονται για να πετύχουν το σκοπό τους. Βλέπουμε δηλαδή ότι ακόμα και σήμερα, όπου η αγορά εργασίας ζητάει λιγότερους πτυχιούχους και τα όρια στενεύουν, πολλοί φοιτητές επιλέγουν τον ατομικό δρόμο. Το αντικείμενο της σχολής μας συμβάλλει στον να αυξηθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των φοιτητών ακόμα περισσότερο (ποιος έχει την καλύτερη ιδέα, μακέτα, φωτογραφία, σχέδιο κλπ).

Η ατομική επιτυχία και η καριέρα είναι στοιχεία που κάνουν τους φοιτητές να μην έχουν καμία ταξική συνείδηση και να υποστηρίζουν, εν αγνοία τους, τη δήθεν ουδετερότητα του αντικείμενου που σπουδάζουν και του πανεπιστημίου γενικότερα. Δίνουμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από μια γενική συνέλευση που είχε διεξαχθεί τον Μάιο του ‘11 στην σχολή μας, την περίοδο όπου τα αμφιθέατρα των σχολών ξαναγέμιζαν λόγω του νόμου-πλαισίου της τότε υπουργού παιδείας, Διαμαντοπούλου. Ακούσαμε “ανεξάρτητους” φοιτητές να δηλώνουν ότι η περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση των ιδρυμάτων θα ήταν μια καλή προοπτική για το ΤΕΙ. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση μιας φοιτήτριας του τμήματος της φωτογραφίας, που δήλωσε ότι εάν μπει η επιχείρηση KODAΚ στην σχολή και χρηματοδοτήσει, θα έχουμε καλύτερη ποιότητα στις σπουδές μας, δε θα κλείσει ο σκοτεινός θάλαμος και θα μας βοηθήσει να βρούμε πιο εύκολα δουλεία μετά την 4ετή εκπαίδευσή μας. Η παραπάνω τοποθέτηση βρήκε σύμφωνους πολλούς “ανεξάρτητους” φοιτητές που δεν ανήκουν σε παρατάξεις τύπου ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, οι οποίες υπερασπίζονται συνειδητά τα συμφέροντα των αφεντικών μας.

Μέσα στο 2011 έχουμε επιλέξει σαν σχήμα να ανοίξουμε το ζήτημα του κόστους φοίτησης. Με 2 καλέσματα για συζήτηση μέσα στο Φλεβάρη, με πολλές κουβέντες μεταξύ μας για το πως θα καταφέρουμε να έρθουμε σε επικοινωνία με τους συμφοιτητές μας, με παρεμβάσεις στην λέσχη και στα μέσα μαζικής μεταφοράς και με διάθεση για καταλήψεις σε εκτυπωτικές μονάδες επιδιώκουμε να ριζώσουμε την κουλτούρα της συλλογικής διεκδίκησης γύρω από το ζήτημα αυτό. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι θα το καταφέρουμε από τη μια στιγμή στην άλλη. Θέλει παρέμβαση, υπομονή και διάθεση. Βλέπουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών μένουν απαθείς και αδιάφοροι μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα. Σίγουρα το ζήτημα είναι ότι τα αφηρημένα συνθήματα από μόνα τους δεν μπορούν να φέρουν εύκολα την κινητοποίηση. Η απάντηση θα έρθει, χτίζοντας σχέσεις μέσα στις σχολές που θα πατάνε πάνω στη καθημερινότητα και στα κοινά μας προβλήματα, όπου θα αναπτύσσονται μέσα από την ισοτιμία, την ανταλλαγή απόψεων και την αλληλεγγύη. Σχέσεις και πρακτικές αγώνα που αναμφισβήτητα αφήνουν παρακαταθήκη για την συνέχεια.

Αυτόνομο σχήμα ΣΓΤΚΣ ΤΕΙ Αθήνας