προκήρυξη αυτόνομου σχήματος ΣΓΤΚΣ / τει αθήνας
Οκτώμβρης 2012
Οι συνθήκες ζωής για τους περισσότερους από μας όλο και χειροτερεύουν και τα αφεντικά μας μπουχτίζουν με εκκλήσεις να δέσουμε κι άλλο το ζωνάρι. Ως εργαζόμενοι/ες γινόμαστε ολοένα και πιο φθηνοί (περικοπές μισθών), βουλιάζωντας στην ανασφάλεια (μαύρη εργασία, ελαστικά ωράρια). Μας βάζουν να δουλεύουμε για όλη μας την ζωή (αύξηση του ορίου συντιαξιοδότησης) και αφού βγούμε στην σύνταξη να παίρνουμε ψίχουλα (περικοπές συντάξεων). Οι έκτακτοι φόροι που μας επιβάλουν, μας ρίχνουν ακόμα περισσότερο στην απόγνωση (αύξηση τιμών σε μεταφορές, ρεύμα, είδη πρώτης ανάγκης), η ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη πληρώνεται πλέον ακριβά (αντίτιμο στα νοσοκομεία, ακρίβια στα φάρμακα) και οι “περισσευόμενοι” αυξάνονται συνεχώς (1.000.000 εκατομύρια άνεργοι, χιλιάδες άστεγοι στους δρόμους).
Και μαζί με την επίθεση των αφεντικών έρχονται και τα μαχαίρια των φασιστών. Οι δήθεν “αντι-συστιμικοί” φασίστες, βγήκαν παγανιά και τα βάζουν με τους αδύναμους, τους απροστάτευτους, τους μετανάστες εργάτες. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι αποτελούν το μακρύ χέρι της καπιταλιστικής τάξης καθώς συμμετέχουν στον πόλεμο ενάντια στο πιο υποτιμημεέο κομμάτι του κόσμου της εργασίας. Ο φασισμός όμως δεν έρχεται μόνο από την Χρυσή Αυγή. Έρχεται πρωίιστως από τα αφεντικά μας και το κράτος τους, προσπαθώντας να κατακερματίσουν την εργατική τάξη δημιουργώντας συνεχώς εξιλαστήρια θύματα (μετανάστες, απεργούς, δημόσιους υπάλληλους). Φασισμός είναι και η υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, η κατάργηση κοινωνικών παροχών, τα αστυνομικά πογκρόμ τύπου «Ξένιος Δίας», τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η εξόντωση μεταναστών στα σύνορα, η καταστολή απεργιών και η διαπόμπευση διαδηλωτών. Ο φασισμός δεν ειναι παρά άλλη μια μορφή διαχείρησης του καπιταλισμού σε καιρούς κρίσης. Είναι ο ολοκληρωτισμός που παιρνάει πάνω από τις ζωές μας, είναι ο πόλεμος ενάντια στους φτωχούς.
Στα πανεπιστήμια, η επίθεση του κεφαλαίου εκφράζεται με τον νέο νόμο-πλαίσιο που ψηφίστηκε το περασμένο καλοκαίρι. Μέτρα που στοχεύουν ξεκάθαρα να προσαρμώσουν την τριτοβάθμαια εκπαίδευση στα νέα δεδομένα των εργασιακών σχέσεων. Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο, τα πανεπιστήμια θα πρέπει να αποκτήσουν περισσότερη επιχειρηματική δραστηριότητα και οι φοιτητές-εργαζόμενοι να γίνουν πιο παραγωγικοί και ευέλικτοι. Η ενταντικοποίηση των σπουδών, η επιβολή διδάκτρων, η κατάργηση παροχών (συγγράματα, σίτιση, στέγαση), το κλείσιμο σχολών και τμημάτων που δεν παράγουν κέρδη, αποτελούν κάποια απο τα μέτρα που θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν στο επόμενο διάστημα. Παρ’ όλα τα παραπάνω, πολλοί είναι εκείνοι που επιλέγουν να εναποθέτουν όλες τις ελπίδες τους στον ατομικό δρόμο. Απο το “να τελιώνω όσο πιο γρήγορα μπορώ για να σώσω τον κώλο μου”, μέχρι το “να κυνηγάω ενα πτυχίο με αξία” για μια ζωή με καριέρα και επαγγελματική καταξίωση, συντηρώντας έτσι ακαδημαικές αυταπάτες. Αλλά οι ατομικές λύσεις έχουν κοντά ποδάρια.
Για να υπερασπίσουμε τους εαυτούς μας ενάντια στις επιθέσεις του κεφαλαίου οφείλουμε να αυτοοργανωθούμε σε όλα τα επίπεδα, σπάζοντας την ανάθεση και την απάθεια στην πράξη. Να μην αφήσουμε για άλλη μια φορά, κόμματα, εργατοπατέρες και «επαγγελματίες» πολιτικούς να αποτελέσουν ενδιάμεσοι κρίκοι ανάμεσα στους εργαζόμενους και τα αφεντικά. Να ξεπεράσουμε τους πλαστούς διαχωρισμούς που προσπαθούν να μας επιβάλουν και να προτάξουμε τον αγώνα, την συλλογικότητα και τα ταξικά μας συμφέροντα. Είτε είμαστε μισθωτοί, φοιτητές, άνεργοι, επισφαλείς, χωρίς χαρτιά, οποιαδήποτε και αν είναι η εθνικότητα μας, λέμε ότι όλος ο κόσμος της εργασίας, βρίσκετε στην ίδια βάρκα. Να απορρίψουμε κάθε θυσία και κάθε υπεράσπιση της εθνικής οικονομίας τους και να μπλοκάρουμε την συνεχιζόμενη υποτίμηση των ζωών μας.
Να απαντήσουμε με: